Het was behoorlijk fris én vannacht én bij het opstaan. Velen hadden zich misrekend omdat ze dachten dat er dekens ter beschikking zouden zijn. Deze met een slaapzak waren er beter aan toe. De anderen stonden in kiekenvel te rillen. Maar het was een buitengewone albergue municipal! Netjes, vriendelijk onthaal, goed georganiseerd...

Er lag wel wat fietswerk op de plank vandaag en dus niet getalmd en reeds om 7u45 op weg (in het donker... 🌑🌑🌑) en, voor het eerst, met lange broek en dubbel laagje op het bovenlijf. Acht graden is echt niet warm hoor. 🥶🥶🥶

Van in het begin was het klimmen geblazen. Mijn eerste adem was redelijk rap weg. Af en toe toch eens een momentje nemen om het ochtendgloren vast te leggen. Na een tiental kilometer bijzonder moeilijke beslissing: ofwel linksaf over het gravelpad (maar in het boek stond iets van "steep descend") ofwel verder rechts over het asfalt wat mij 5 extra km zou kosten. Toch maar gekozen voor de meer veilige weg richting Laza.

Mannekes... lastig... ik heb er geen woorden voor. En op 1.100 meter werd het er niet warmer op. Integendeel, het dichte wolkendek werd mist, mist werd miezeren en op een bepaald ogenblik zag ik geen hand meer voor de ogen. Wanneer eindelijk het dalen naar Laza begon was het dalen met dichtgeknepen billen. De achterrem doet het al enkele dagen niet, de voorrem is wat minimalistisch geworden en nogmaals zicht 0,0 Quasi blind dalen is allesbehalve plezant. Dus niet...
I'd rather Go Blind - https://youtu.be/5esqFDgDt30?si=D5VRlBhI9uezmJ0K

In Laza dan toch maar een wissel van remblokjes gedaan waardoor ik in ieder geval vooraan al wat grip had. En in Laza stonden er al behoorlijk wat HM op de teller. Maar de uitsmijter van de dag moest nog komen. Klimmen naar de Alto de Talariño op 950 meter met passages tot 8 à 10%
Neem daarbij ook nog het wisselvallige weerbeeld: zon, regen, mist, koud...

Halverwege de klim kwam een jonge gast mij, met enige bewondering, voorbij gereden. Duim omhoog en nog wat aanmoedigingen. 👍👍👍👊👊👊. Het was meer dan een keer sterven op de fiets en zelfs 1x voet aan de grond voor een recup moment. Ik probeerde ook nog eens "en danseuse" maar de danser in mij kwam niet te voorschijn. Houten Klaas zeker?

Tot mijn grote verwondering stond hij mij net voor Albergueria op te wachten om mij nogmaals aan te moedigen en mij moed in te spreken "dat het ergste nu wel achter de rug was". Toffe pee. Het was ook meer dan tijd om iets te eten en dat vond ik in misschien de meest originele albergue "el rincon del peregrino". Zie foto's.. Nog een snokske en dan was het weer serieus dalen. Gelukkig met iets meer grip vooraan.

Wie Galicië een beetje kent weet dat het hier niet voor pannenkoeken is. Richting Ambía en andere kleinere, onooglijke dorpjes was het steeds weer "skarten".

Uiteindelijk richting Ourense was het een heerlijk daalfestijn. De inrit was chaotisch, het hostel zoeken meer dan zoektocht. GPS sloeg zowaar tilt.

Het was zo een beetje 4 seasons in one day: koud, nat, zon, klimmen, dalen, zweten, drogen, natter van binnen dan van buiten ... en toch... ik hou aan deze dag een ongelooflijk tevreden gevoel over.

En wat de remmen betreft: bij het typen van de blog is mijn Koga bij een fietsenmaker. Hij wil kijken of hij er iets kan aan doen. 🙏🙏🙏

Nog enkele dagen en dan verdwijnt ook deze reis in mijn groot boek van herinneringen. Het is mooi geweest, ik heb geluk gehad met het weer en met mijn gezondheid. Nog twee dagen tot... Recuerdos dus: https://youtu.be/1UhwR0rREIM?si=W0OboBV-jdMSruit

En Oscar & The Wolf voor mezelf (Warrior)
https://youtu.be/Ac7VNpIYFlU?si=GAwWoTAFSlUY3Xmi

Nog 2x knallen ❤️❤️❤️

Geschreven door Fietsend.door.het.leven