We zijn weer een paar maand verder. Enkele weken voor het afsluiten van nog maar eens een "annus horribilis" (let wel: annus met dubbele "n"). Maar tegelijk tevreden terugkijkend op wat we allemaal wel mochten en konden doen. De donkere, korte dagen wegen steeds zwaarder maar de kerstlichtjes zijn toch de lichtpuntjes waar we naar uitkijken. Licht aan het einde van de tunnel? Hoop op een beter jaar. Hoop op beterschap voor iedereen die ziek is of was.
Marc en ik fietsen nog steeds! En nog steeds samen. Hopend op een "Heilig Jaar" 2022. Bij één van onze vorige ritten (ik denk de J.P. Monseréroute) kwamen we regelmatig bordjes tegen van "Kapelletjesroute Noord" en "Kapelletjesroute Zuid". Niet de traditionele witte bordjes met rode letters maar dit maal de tochtjes die uitgetekend werden door stad Roeselare. Het ene ten noorden van de stad en uiteraard het andere ten zuiden van Roeselare. Soms overlappen de trajecten elkaar vandaar dat wij het leuk vonden om de twee te combineren tot een één stevige lusvormige rit. En omdat de Westhoek onder water staat en Zottegem en het Pajottenland te ver is in de winter om te starten kozen we voor dit alternatief in eigen streek: "de kapelletjestochtjes" .
We hebben ze ook gevonden en gezien. Het zette mij ook aan tot mijmeren: O.L. Vrouw van smarten, van troost, , van altijd durende bijstand, van hoop...van Beauraing, Lourdes, Fatima of van Vlaanderen. En dan nog alle andere kapelletjes, de één al beter bewaard dan het andere, toegewijd aan God, Elisabeth of het Heilig Hart. Tientallen vindt men er nog steeds terug langs Vlaamse wegen, op kleinere gehuchten, wijken enz... Veelal opgericht in ellendige tijden wanneer mensen steun zochten. Op zoek naar antwoorden, hopend op... Zijn wij nu weer niet in zo'n periode aanbeland? Sommige kapelletjes zijn in verval... een beetje zoals het geloof. Soms biedt de mensheid nu steun aan een kapel daar waar vroeger een kapel steun bood aan de mensen. In het begin van de rit zagen we een oudere man die een kapelletje open deed, rondkeek of alles nog in orde was en dan, gerustgesteld, weer naar zijn huis ging. Het onderhoud draait vaak ook rond vrijwilligers. Mensen die er een erezaak van maken om datgene wat ooit door hun voorouders opgericht werd in ere te houden. Zoals ook vandaag de dag tal van vrijwilligers, in allerlei organisaties, de maatschappij draaiende houden. Hopend op beterschap en soms hopend op een beetje waardering.
Maar de kapelletjes waren niet het enig vrome aan onze tocht. Volgend jaar worden de Via Brugensis (Sluis-Arras) en Via Yprensis (Nieuwpoort-Wervik) in ere hersteld; Alle wegen leiden naar Rome maar minstens evenveel naar Santiago de Compostella. ook hiervoor zijn vrijwilligers nodig: om de trajecten na te zien, horeca en logies op te zoeken en wetenswaardigheden te documenteren. Dus stond het slot van de rit in het teken van het nazicht van het traject Beitem-Ledegem-Menen.
Enkele kapelletjes hebben we willens nillens overgeslegen maar ter compensatie hebben we onrechtstreeks de goede doelen van de abdij van Orval gesponsord.
Er resten ons nog één of twee ritten dit jaar en dan klokken we weer af op een stevig aantal gefietste kilometer. Het wordt uitkijken naar 10 mei 2022... want deze datum ligt inmiddels vast in onze agenda. Hou jullie goed met de feestdagen, wees lief voor elkaar en hou het vooral gezond.