Met frisse benen en een hoofd vol goesting eerst aangeschoven voor rijkelijk, sportief ontbijt: croissant, brood, hesp, kaas, yoghurt, fruitsap.... Jullie horen ons niet klagen. Daarna de dagelijkse klus: deftig inpakken, goed rondkijken en zorgen dat we niks vergeten.

Na nog een korte uitleg over "het huis" waar we verbleven (een voormalige beenhouwerij/slagerij die de schippers, die aanmeerden, van vlees voorzag) sprongen we om 9u20 op de fiets voor om en bij de 90 heuvelende kilometers. Dat stond ook zo beschreven: "Tussen Cambrai en Saint Quentin worden de hellingen langer, met golvende velden, afwisselende vergezichten en verspreid staande watertorens". We zouden het niet beter kunnen verwoorden.

Eerste stop: het Romaans torentje als restant van de 7km lange vestingmuren van de abdij van Vaucelles. Een beetje gerestaureerd en de omgeving is wat attractiever geworden.

Daarna was het de bedoeling om de abdij van Vaucelles toch eens te bezoeken. Helaas: slechts open van 10u30. Dat leek ons toch te lang wachten rekening houdend met wat ons nog te wachten stond. Een toevallig bus toeristen had wel bewondering voor ons exploot en onze fysieke uitstraling.

Het plan was om deze keer de bron van de Schelde over te slaan. Maar eenmaal aan het bordje konden we er niet aan weerstaan om een eresaluut te brengen aan wat 360 km verder uitmondt in de Noordzee.

Deels op het jaagpad langs het Canal de Saint Quentin en deels langs onverharde wegen ging het naar Saint Quentin. Ook weer zo'n grote stad op een stevige heuvel. Jammer genoeg was het infopunt in de basiliek dicht tot 14u30... en het Office du Tourisme was dicht tot 13u30. Een licht middagmaal overbrugde de "dode tijd". Even was het zoeken naar de juiste "uitgang" van St. Quentin. Via het avonturenpark, een mini zoo met zelfs kamelen en een pad dat we "A Pied" moesten afhaspelen geraakte we toch weer op het juiste spoor. Wat ons ook opvalt; in Frankrijk heb je de streek waar het allemaal op "ac" eindigt; hier is alles "kort". Hinacourt, Itancourt, Joncourt, Berthenicourt... om er maar enkele te noemen.

Na Itancourt, zo had ik het gezien op mijn topokaart, was er gedurende 4,5 km de ene bunker na de andere. Restanten uit WO I (en II ???). Daarvoor moesten we wel over onverharde paden. Nieuwsgierig zoals we zijn wilden we dat voor geen geld van de wereld missen. Helaas, driewerf helaas... we hebben geen bunker gezien maar wel ferm op onze sjieke mogen bijten.

Na Fressancourt (nog ne korten) ging het over de razendgevaarlijke D1004. Gelukkig mochten we na een 3 tal kilometer rechts afbuigen naar Crépy. Misschien een minder gekend/bekend dorp/stad maar zeker niet onbelangrijk in de geschiedenis (lees: https://nl.m.wikipedia.org/wiki/VredevanCr%C3%A9py)

Nog een een korte snok tot onze super slaaplocatie. Na 95 km en 740 hoogtemeters kunnen we tevreden terugblikken op een zeer geslaagde dag.

En wie de actua volgt en als eerbetoon: De Mens - Jeroen Brouwers (schrijft een boek) - https://youtu.be/dbQaU3CAaiM

A demain schatjes...

Geschreven door Fietsend.door.het.leven