Ja hoor, er wordt nog gefietst. Maar de verslagjes blijven een beetje achterwege wegens soms teveel. Maar voor vandaag hadden wij een een mooi ritje vanuit Damme richting Zeeland in petto. Helaas, een corona opstoot in deze regio zorgde voor beperkingen. Gelukkig hebben we steeds enkele alternatieven achter de hand.

Sinds enig tijd staan er bordjes langs de Leie met "Blauwe Ruit". Enig opzoekingswerk leerde ons dat het een nieuwe samenwerking is tussen deze regio en de regio Noord-Frankrijk https://www.blauweruimte.eu/blauweruit . Bovendien was er een grote gelijkenis met de rit die ik eerder gemaakt had langs kanalen en rivieren. Dus waarom niet?

Natuurlijk was de rit grotendeels gekend gebied maar fietsen langs het water blijft altijd zalig. Het water liet ons ook nooit los: Leie, Schelde, Kanaal Kortrijk-Bossuit, Spierekanaal, Canal de Roubaix, Deule ... er kwam geen eind aan. Of bijna toch wel.

Eerst nog even vermelden voor de liefhebbers:

• het jaagpad langs het Spierekanaal is zeer goed heraangelegd.
• langs de Marque blijft het nog mooier om bij zonnig weer te fietsen
• .... langs de Deule tussen Wambrechies en Deulemont is het gevaarlijk fietsen...

Om even terzake te komen. Het jaagpad tussen Wambrechies en Deulemont kruist op tal van plaatsen de bedding/rails van een (?) voormalig tram/metrospoor. Het was op een van deze vermetele plaatsen dat ondergetekende een inschattingsfout maakte en rapper dan gewenst tegen dek lag! Nogal redelijk heftig als je het mij vraagt.... Terug recht gekrabbeld en tasten of alles nog op zijn plaats zat... Marc had mij enkel "horen" vallen maar was toch zeer bezorgd. Eerst gevreesd voor het sleutelbeen maar de pijn/kneuzing zit meer op het schoudergewricht. Ter plaatse een noodzakelijke sanitaire plaspauze ingelast en wat bleek... in de achtergrond opnieuw gerommel en nog een snoodaard tegen dek. Besluit: ik ben geen kluns, het is een gevaarlijke plek.

Maar fietsen is dus ook: vallen, opstaan en weer doorgaan! Dus met de moed der (wan)hoop op weg voor de laatste 25 km. Met natuurlijk een obligate stop in Wervik voor medicijn om de pijn te verdringen. Zelfs inschenken was nauwelijks te doen. Maar daarvoor heb je fietsbudies natuurlijk. Heffen moest met links gebeuren...

Al bij al is deze rit een aanrader! Maar pas op op het bovenvermelde traject. En stoffig is het ook wel maar dat doet weinig af van het charmante van het decor.

Mijn binnenshuis activiteiten zullen de komende dagen eerder beperkt zijn. Maar we leven nog en hebben toch wel genoten. Benieuwd wat de volgende dagen zullen brengen. We zien en horen jullie later wel weer.

Marc en Luc.

Geschreven door Fietsend.door.het.leven