Vroeg uit de veren. Niet koud gehad in de yurt, het koelt amper af. Om 7 uur eruit, wat rondlopen, en om 8 uur gaan we ontbijten. Serdar heeft met een percolater op het hout vuurtje echte goede sterke koffie gezet. Die serveert hij in een Starbucks beker. Das wel humor!
Het brood met kaas en de meloen is ook erg lekker.
Zo zitten we daar dan buiten op gammele stoeltjes te ontbijten met uitzicht op rond grazende kamelen. Heel af en toe komt er een vogeltje langs. Lekker rustig zo.
Nog even langs de kamelen lopen.
De wind maakt mooie golven in het zand.
En overal zien we sporen, voetafdrukjes van de woestijn egeltjes.

We verlaten het kamp en kijken nog even bij de gaskrater bij daglicht. Je ziet de vlammen maar in de avond is deze plek wel stukken indrukwekkender.
De weg vandaag wordt langzaam aan beter dan het gedeelte van gisteren.
De eerste stop is bij een diepe modder krater in in de omgeving. Er staan hekjes omheen waardoor je onmogelijk de bubbelende modder op de bodem kunt zien. Hmm, jammer.
Iets verderop ligt nog een krater gevuld met groen water. Er komen gasbubbels omhoog, ook apart zeg. Hier kunnen we wel beter in de krater kijken omdat we over de lage omheining stappen.
We rijden een hele tijd. Hier en daar een kameel onderweg, dat was het wel zo'n beetje. We gaan tanken. In Turkmenistan is het verboden om foto's te maken van tankstations. Serieus! De prijs voor 1 liter benzine is slechts 7,5 eurocent. Bizar lage prijzen hier, het land is rijk aan olie en gas.
We stoppen in een eenvoudig woestijndorpje. Hier gaan we thee drinken in een "café". Binnen vliegt een vogel los rond. Das superhandig zegt de uitbater, de vogel eet namelijk vliegen. Nou, die vogel heeft daar vast een dagtaak aan. In dit dorp heeft iedereen namelijk wel één of meerdere kamelen naast het huis. Dat brengt wel de nodige vliegen met zich mee!

De kamelen staan aan een paal met beperkte bewegings vrijheid. Ook zijn er een soort hokken gemaakt van oude verweerde takken. We zien verder alleen een aantal super verlegen kinderen. Takken, hooi, kamelen, schapen en een losse kip. Veel meer is het niet, maar toch is het interessant voor ons om te zien hoe deze mensen leven.
De weg wordt beter en beter. Minder hobbels, strakker asfalt. In een zeer ongezellig groot "café" gaan we lunchen. Er valt zelfs iets te kiezen vandaag. We hebben leuke gesprekken met Serdar over vanalles en nog wat.

Nog een paar uur verder door. Langs Ashgabat af richting het Kopet Dag gebergte wat de grens vormt met Iran.
We rijden naar het tribal dorp Nohur.
We bezoeken eerst de begraafplaats met de bijzondere graven. Elk graf is getooid met de prachtigste hoorns van rammen. Bijzonder, traditioneel, een hele speciale plek.

Dan rijden we nog een stukje verder naar het bedevaartsoord Gyz Bibi. Met trappen gaan we omhoog de heuvel op tot een grot die de poort naar het paradijs zou zijn. Voor elk gebed wordt een een lapje aan een struik gebonden. Zo wapperen al die lapjes daar in de wind. Hopelijk worden worden de gebeden verhoord. De oude baas bij het bedevaartsoord voorziet ons van thee. Hij heeft ook een winkeltje met kruiden en pelgrimszaken. We kopen wat gedroogde zereshk (zuurbes) die kent Lianne nog uit Iran. En een andere gedroogde bes om limonade mee te maken. Dan nemen we afscheid van het lieve mannetje. Sommige ontmoetingen komen onverwacht op je pad, dit is er één van.
Onze homestay ligt een stukje achter Nohur. Een ruime kamer, we slapen traditioneel op het tapijt.
We krijgen volop eten, veel te veel. Onmogelijk om dit op te eten.
Ze hebben zelfs krakkemikkige wifi, het lukt het stukje van gisteren te plaatsen met een VPN.

Geschreven door BoschVertrekt