Oncomfortabel, die dunne matrasjes op het tapijt. Vanavond gelukkig weer een echt bed.
Deze homestay is vrij nieuw. Er is 1 grote woonkamer (zonder meubels) en 2 slaapkamers. Waarschijnlijk hebben wij de kinderkamer gekregen en moeten de kinderen nu elders slapen.
Het ontbijt staat al klaar. Speciaal voor ons is er een bureau in de kamer kamer gezet en 2 bureau stoelen. Zelf eten ze op het tapijt half liggend, net als in Iran. Niet te doen voor ons, dat had Serdar ook al gedacht. Vandaar deze oplossing. Zo komt het dat wij aan dat bureau zitten te eten, Serdar en de eigenaar op het tapijt eten, en de zoon des huizes nog in diepe slaap op zijn matje ligt net daarachter.
Dan nemen we afscheid van deze familie. De vriendelijke eigenaar, zijn verlegen zwangere vrouw, veel jonger, we dachten eigenlijk dat het de dochter was. Later vertelt Serdar dat dit de 2e vrouw van de eigenaar is. Dat kan hier blijkbaar gewoon.

In Nohur village kopen we bij een handelaar in kruiden 2 zakjes saffraan van hier. Deze komt niet uit de crocus maar van een andere plant. Je hebt er iets meer van nodig dan van normale saffraan. We krijgen er van de goede man nog bloemknoppen bij en 3 appels uit de bergen.

We rijden op ons gemak weer richting Ashgabat. We bezoeken 3 moskeeën.
De eerste in Geok Depe. Prachtig wit met turkooise koepel. Een vrij nieuwe moskee, amper 30 jaar oud. De deur van de moskee is dicht, maar we halen de schuif eraf. Binnen is echt niemand. Vrij modern, van buiten is ie mooier dan van binnen.
De tweede is de Turkmenbashy moskee met een blinkende gouden koepel. De allerbelangrijkste moskee van het land genoemd naar de 1e president. Deze moskee kunnen we alleen van een afstandje zien, wegens renovatie is deze 2 jaar gesloten en er staat een groot hek omheen. "Hey, wat ben jij aan het doen?" vraagt een politie mannetje. "Nou, ze maken gewoon een foto van de moskee, het zijn toeristen", zegt Serdar. "Oh, oké, ik was gewoon benieuwd".

De derde, de Ertogrul Ghazi moskee is de allermooiste. We zijn er wederom alleen. De moskee is prachtig gedecoreerd en heeft een superzacht rood tapijt op de vloer. Serene stilte, en het is gewoonweg een schitterend gebouw.
We rijden naar ons hotel, Alt Aktyn. We krijgen een kamer op de hoogste verdieping, 8 hoog. De buitenkant en de entree van het hotel zijn prima. De kamers ogen echter nogal verouderd met erg nostalgisch meubilair. Maar goed, er is wel een lekker bed. En een douche, helaas wel in een bad.
We moeten de paspoorten afgeven aan een dame. We staan op haar lijst en er moet een stempeltje in van het ministerie anders kunnen we morgen het land niet uit. Tja, wat doe je dan. Er zit niks anders op dan z
e mee te geven. Een uurtje later komen ze terug met de begeerde stempels.
We gaan eten tegenover het hotel in een zeer hip café. Er is zelfs goede wifi, das zeldzaam in een dictatuur. Niet dat je er iets mee kunt, alle westerse websites en apps zijn geblokkeerd door de overheid. Net als in China en Iran. Maar we hebben elk 2 VPN's, en soms werken ze.
We eten er heerlijk, met nog een cappucino hazelnut na. Het contrast met de homestay vanochtend kon niet groter zijn!

We genieten van de paar uurtjes vrij. Lekker douchen, opfrissen, foto's downloaden, kijken hoe het in de rest van de wereld vergaat. We lopen een eindje. Alles in deze stad is keurig gereguleerd. Er mogen alleen witte, zilver- of goudkleurige auto's in Ashgabat rijden van de president. Want dat past beter bij de vele marmeren gebouwen die ook deze kleuren als decoratie hebben. Wil je een rode auto, ook prima. Maar dan parkeer je aan de rand van de stad, je komt er niet in.

In de avond nog even terug naar café Uzüm voor een klein hapje. Het is een superleuke hippe tent.
Om 8 uur komt Serdar ons ophalen voor de Ashgabat by night tour. We rijden langs allerlei gigantische, volop verlichte monumenten. De boog van neutraliteit, het onafhankelijkheids monument, het grootste overdekte reuzenrad, en als laatste het "wedding palace". Alle monumenten veranderen steeds van kleur. Over grote bijna lege wegen zoeven we naar de monumenten. Daar zijn wel wat mensen, kinderen crossen op fietsjes onder het neutrality monument.
Op andere wegen is het drukker. We komen langs gigantische marmeren wooncomplexen, langs ministeries, universiteiten. Allemaal van wit marmer, en met gekleurde feestverlichting opgeleukt. De stad ziet er zeer welvarend uit, het is zeker geen verkeerde plek om te wonen. Het ziet er totaal niet uit als een dictatuur. Maar iedereen weet, dat is het wel.

Geschreven door BoschVertrekt