Ai, om 04.25 gaat de wekker....
We vliegen vandaag van Ashgabat naar Mary, en onze vlucht is al om 06.30 uur. Serdar brengt ons van het hotel naar het witmarneren (hoe kan het ook anders) vliegveld. We hebben zo ingecheckt en de 2x security verloopt ook vlotjes. Het vliegveld is modern.
Met Turkmenistan Airways vliegen we in 40 minuten naar Mary. Hier worden we opgehaald door Andrey en zijn 14 jarige zoon Arseni.
Hij komt ons al tegemoet bij de bagageband. Een heel pientere jongen, spreekt vloeiend Engels. Zijn vader daarintegen geen woord. Arseni heeft van zijn docent vandaag vrij gekregen om mee te reizen en te tolken. Daar leert hij veel meer mee dan in de schoolbanken zegt zijn juf. We gaan eerst ergens een goede bak koffie drinken. Arseni lust wel een bananen milkshake. Het is een vrolijk ventje. Zo jong als hij is, heeft hij zijn leven al uitgestippeld. Hij wil later in Polen IT gaan studeren. Zijn neef woont daar al.

Na de koffie rijden we naar Merv, een belangrijke historische plek op de oude zijderoute. Een oude stad in een oase, volop in bloei tot het in 1221 werd verwoest door de Mongolen. Het werd in de 15e eeuw weer opgebouwd maar heeft nooit meer de welvaart van destijds herwonnen. Nu nog te zien zijn het grote en het kleine kasteel. Het moet heel groots zijn geweest dat zie je aan de gigantisch lemen wanden van het grote kasteel.
Er is een mausoleum van Soltan Sanjar wat nog redelijk intact is met mooie beschilderingen. Twee andere mausoleums met een Perzische koepel er juist achter. Er komen veel lokale mensen langs om te bidden. Dit zijn prima plekken om contact te maken met de vriendelijke Turkmeense bevolking.
Ook komen we hier Sjoerd en Amelie uit Amsterdam tegen. Amelie is Zweeds.
Hun chauffeur vraagt of we vandaag samen op kunnen trekken omdat zij ook naar de grens bij Farab gaan, en omdat Arseni een geweldige vertaler is. Hij weet ook nog eens superveel over de oudheden hier. Dat vinden wij prima.
Na het prachtige Merv, waar ook nog een grote kudde kamelen oversteekt, rijden we verder met 2 auto's.
We stoppen op verzoek van Lianne bij een groot katoenveld. Die zijn er hier superveel.
Het is heel interessant om te zien hoe het groeit. Sommige velden zijn al geoogst, bij andere staat de katoen er nog aan. We rijden vaak langs grote kuddes "walking shaslick" (kuddes geiten en schapen) zo worden die hier genoemd. De Amsterdammers zijn al 11jaar vegetarisch maar dat is hier niet te doen, dus laten ze het tijdens deze reis door de stannen maar varen. Je aanpassen aan de situatie heet dat, dat doen ze goed. Net zoiets als je hier ook geen korte broek aan moet doen of blote schouders. Sommige toeristen doen het toch, of hebben er geen erg in. Er zal misschien niets over gezegd worden maar in een islamitisch land hoort het niet.

Dan rijden we ongeveer 4 uur over niet al te beste wegen. Wel beter dan bij de gaskrater maar soms nog steeds belabberd. Net voor de grens gaan we ergens een hele late lunch eten, het is half 5.
Somsa en döner.
Dan is het tijd om afscheid te nemen van Arseni en zijn vader Andrey. Zulke lieve mensen, we hebben. Een fantastische dag gehad met hen. We geven hen alle Turkmeense Manat die we over hebben.

De grens: tja die is nogal complex. Eerst wachten op bus 1 van het hek naar de terminal van Turkmenistan. Iemand moet een formuliertje invullen blijkbaar, maar er hangen er 6 ongeïntereseerd in hun stoel. Krijg ze maar eens aan de gang. Eindelijk gaan ze beginnen. Dan moet er iemand gecharterd worden voor de bagageband check. Ook dat kost moeite. Vervolgens zit er weer niemand bij de paspoort controle. Er lopen er genoeg rond, en ze zijn heel aardig, alleen niemand doet iets. Even op 't raam kloppen helpt. De exit stempel is binnen.
Dan naar bus 2. Die brengt je van de terminal naar een hek dat het einde van Turkmenistan is. Daar wachten op bus 3 naar het hek van Uzbekistan. Daar lopen we 500meter naar de terminal (waarom rijd die bus niet tot daar?)
In Uzbekistan krijgen we weer een verse inkom stempel, en daarna nog 500 meter lopen naar het hek waar natuurlijk nog een honderdste paspoortcontrole is. Wij hebben alleen de rugzakken, maar Sjoerd en Amelie sjouwen ook nog een mooi Turkmeens souvenier mee, een tapijt van 2 bij 3.
Onze vooraf geregelde chauffeur staat al uren aan de grens op ons te wachten. Hij kan de anderen niet meenemen. Zijn kofferbak is superklein.
Anderhalf uur rijden van Farab naar Buchara. Ons hotel is klein maar heel mooi. We zitten in het oude centrum. Bij Laby Hauz eten we een hapje aan een meertje. Er is live muziek, lokale mensen dansen op het terras. Ook zien we hier onze vrienden uit HongKong en Maleisië weer. Ze willen een foto met ons.

Turkmenistan was een hele gave en bijzondere ervaring. Het leek zo gesloten, en we werden ook constant in de gaten gehouden. Maar ook was er vrijheid om zelf rond te lopen. Mensen waren meestal warm en vriendelijk. We zijn op bizarre plekken geweest, de gaskrater was top. Het shiny witte Ashgabat met zijn vreemde monumenten. Turkmenistan heeft ons verrast op een positieve manier. Wij vinden het een aanrader.

Geschreven door BoschVertrekt