Bijna zonde om weer weg te gaan uit Khiva. Wat een bijzonder mooie oude stad is dat. We drinken nog een thee en krijgen een ontbijtbox mee. Om 7.15 worden we we opgehaald voor de rit naar de grens met Sarvat. We krijgen een 10 persoons minibus voor 2 personen. Aan ruimte geen gebrek. De rit duurt ruim een uur en we worden afgezet voor de Oezbeekse grens. Die gaat ineens om 8.40 uur open (zou pas om 9 zijn). Er staat een grote groep Polen. Wij gaan snel het douanegebouw binnen, voor de groep! Exit stempel halen, en wegwezen. Buiten het hek staan militairen. Ze willen ons paspoort zien en zeggen "welcome to Turkmenistan!".
Huh, daar zijn we toch nog niet? Klopt, er is een soort niemandsland van ongeveer een kilometer. We zien de grenspost in de verte, maar we moeten op een aftandse bus wachten. Iedereen de bus in als die eindelijk arriveert. De groep Polen heeft de volgende bus. Slimme zet van ons al zeggen we het zelf.
We moeten wat betalen voor de bus naar onduidelijk wat. We hebben alleen nog Oezbeeks geld. 5 zegt de chauffeur dus we geven 10(duizend), 70 eurocent.
Binnen in het gebouw staat Serdar onze Turkmeense gids ons al op te wachten. Superhandig! Hij loodst ons door de procedure. Eerst naar de "dokter". Inderdaad heeft de man een witte jas aan. Hij neemt de verplichte PCR test af van 33 US $ per persoon. Er ligt een hele rij testen klaar. Iemand duwt een teststaaf in beide neusgaten en dan mogen we weg. Gelukkig ziet Michel dat de teststaaf wel vers uit een verpakking komt.
We hoeven niet te wachten. Je kunt immers niet positief testen! Het is gewoon een verdienmodel!
We zijn in totaal 1,5 uur bezig in het douane gebouw. Het duurt en het duurt maar. De logica is ver zoek. Van de dokter naar de visa, naar de bank, terug naar de visa, bagagecontrole en oneindige paspoort controles. We zijn 110 $ pp armer maar een mooi visum rijker in ons paspoort. Na nog 5x paspoortcontrole zijn we dan eindelijk officieel binnen.

Serdar heeft een mooie grote Nissan een 4x4.
We gaan eerst naar Dasoguz om via Serdar met iemand dollars om te wisselen naar Turkmeense manat. De officiele wisselkoers is 3 manat voor 1 Wij krijgen 20 manat voor 1 . Veel beter, ruim 6x zoveel! Door naar een hele moderne supermarkt. Om inkopen te doen voor diner en ontbijt. Het is bbq, we kiezen de kipstukjes en lamsvlees.
Na de supermarkt is het een uur rijden naar Kunya Urgench. Eens een oude hoofdstad, dus van historisch belang. Er staan nog restanten van een moskee met overigens prachtig plafond. Een hele hoge toren en diverse hele oude mausoleums uit de 12e en 13e eeuw.

Dan begint de rit naar Darweze. De 290 km gaan over een weg die geen weg mag heten. We rijden er meer langs dan op. Zo'n slechte weg hebben wij nog nooit gezien. Ribbels, enorme gaten, verdwenen asfalt. De zandweg er naast is beter dan de "hoofdweg". Uren en uren stuiteren wij zo voort. Onderweg ook katoenvelden, de oogst is bijna klaar. En er zijn veel meertjes met groene begroeiing rondom.
Lianne ziet 2x een bruingrijze vogel met felturkooise vleugels. Waarschijnlijk een bijeneter. Hopelijk kunnen we die later nog ergens vastleggen.
Ergens is een café voor een verlate lunch om 15.45 uur.
Thee met een oven gebakken ronde deegkoek met vlees en bouillon vulling. Heel erg lekker! Kosten €1,50 voor de hele lunch.
Nog een paar uur door naar de "gate to hell" de poort naar de hel.
Een brandende gaskrater midden in de woestijn. Ontstaan door een explosie in 1972 in de gasleiding. Ze dachten we laten het even uitbranden. Maar dat "even" duurt al 52 jaar. Bizar zo'n brandend gat vol gas! Er schijnen giftige, reukloze gassen vrij te komen.
Ooit zagen we dit op tv bij Reizen Waes, nu zijn we zelf toeschouwer van dit fenomeen. Te bizar voor woorden dit! Het schouwspel van de vlammen, de intense warmte en de oranje gloed van de krater maken dit tot een surrealistische plek!

Ons yurtcamp is op loopafstand van de gaskrater. We hebben een eigen yurt met traditionele matrasjes op de grond. Helemaal prima. Het is op loopafstand van de heuvel vanwaar je van boven op de krater kijkt. Ondertussen maakt Serdar het eten klaar. De bbq, nouja metalen bak met takken wordt aangestookt. De grote spiezen vlees, die wij ook van Iran kennen plus spiezen met tomaten en met aardappels in minuscule schijfjes gesneden. Allemaal op de grill. We krijgen een bord vol vlees, groente en aardappels. Met een biertje erbij. Simpel maar erg lekker. Serdar komt vragen of wij ook een cognac erbij willen. Nou, laat maar komen! Sterk spul 40%, maar lekker.
En wat ook zo leuk is, er komen ineens overal kleine supersnelle woestijnegeltjes tevoorschijn. Ze komen kijken of er iets overblijft.
Ze hebben een witte onderkant, een spitse snuit en grote spitse oren. Typische oren voor woestijndieren. Hele grappige snelle beestjes.
Na een mooie dag vol indrukken leggen wij ook onze oren te rusten in de yurt.

Geschreven door BoschVertrekt