Na maar liefst 17,5 uur bereiken we Sofia rond een uur of 4. Ongelofelijk als je bedenkt dat de afstand tussen Istanbul en Sofia zo'n 500 kilometer is, het voelt alsof we het halve Europese continent doorkruist hebben.

Ons hotel ligt in een zijstraat van de brede Vitosha boulevard, de hoofdstraat van de stad. Wat meteen opvalt is de relaxte sfeer. Mensen slenteren langs de winkels en genieten van de barretjes en terrasjes.

De baliemedewerker van het hotel spreekt goed Engels. Als wij vertellen dat er in ons land veel mensen uit het voormalig Oostblok werken, maar eigenlijk weinig Bulgaren vertelt hij dat het Westers uitkeringssysteem ertoe leidt dat wij een personeelstekort hebben: als iedereeen iets deed voor zijn uitkering, dan was het niet nodig dat deze arbeiders allemaal komen. In Bulgarije moet je je 20 uur per week inzetten voor het maatschappelijk nut als je een uitkering ontvangt die net genoeg is om in leven te blijven en een werkloosheidsuitkering loopt een jaar. Was de wereld maar zo simpel, maar af en toe vraag je je wel af of ons systeem om maar voor iedereen te zorgen niet ook soms averechts werkt en leidt tot inactiviteit en naast de samenleving staan.

Marc ziet op internet (hoera weer EU dus data en wifi) dat er in de straat een Indonesisch restaurantje is, en hij is niet te houden. We hebben nauwelijks gegeten sinds gisteren half 5 en de honger slaat toe. De dame van de warung is meer dan verbaasd wat wij allemaal bestellen en in rap tempo wegwerken: loempia's, soep, rendang, nasi speciaal. Het smaakt allemaal prima al hebben ze voor de Bulgaren de kruiden wel flink verminderd helaas.

We besluiten Sofia te laten voor wat het is: we komen over 2 weken weer hier en dan is er nog tijd om de stad te verkennen. In de avond drinken we nog even wat op de boulevard en kijken we naar de parade van mooie vrouwen en (veelal) lelijke mannen. It's a man's world, ook in Sofia.

Geschreven door 4opreis.reisverhalen