De grab werkt zelfs tot bij Ada Waktu, in the middle of nowhere. We gaan eerst naar het kraton. Wat mij betreft halen ze dit uit de boekjes want het is werkelijk een toonbeeld van vergane glorie en totaal niet interessant. Het water paleis van de sultan, Taman Sari, is inmiddels gerestaureerd en er zit water in de vijvers. Mooi plekje. Wel beetje veel toeristen, dus een foto maken zonder mensen is een echte uitdaging.

Dat geldt ook voor de ondergrondse moskee. Het is de perfecte instagram achtergrond, dus alle Indonesiërs willen hier een foto maken en hebben geen geduld om op elkaar te wachten. Vreselijk irritant.

Jalan marlioboro, de be valt tegen. Ik herinner me dat als een souvenir walhalla, maar wat ze verkopen is alleen maar troep. De zijstraatjes zijn beter, maar het is niet wat we hadden verwacht.

Met de gemotoriseerde becak laten we ons naar Prawirotaman brengen, het backpackers wijkje van yogya. Leuk ritje zo door de stad en alle becak rijders zijn enthousiast als ze weer een toerist te pakken hebben. In Prawirotaman vallen we met onze neus in de boter: er is een dansvoorstelling aan de gang met gamelan muziek en traditionele dansers in prachtige kostuums. De dansers raken helemaal in trance, krijgen bloemen gevoerd, drank en zelfs brandende wierook. Ze zijn dan ook behoorlijk van de wereld. De muziek heeft iets hypnotiserends en de dans met de draken zuigt je helemaal in het verhaal. Leuk om dat nog mee te pikken.

Later eten we een lekkere pizza (uit een echte houtover!) met biertjes bij een gezellig tentje met live muziek. Als voorgerecht, want in de avond dineren we bij Arie die rendang met allerlei groenten heeft klaargemaakt. Hij kan koken zeg, maar we zitten daarna zoooo vol. Pff.

Geschreven door 4opreis.reisverhalen