Afscheid van het paradijs. We worden wakker van de golven die tegen het strand beuken. Het is stormachtig en het maakt me erg onrustig te denken dat we over een paar uur in een klein bootje 2 uur open zee op moeten.

Eerst maar eens ontbijten en alles inpakken. Dat helpt kennelijk want de storm gaat liggen en het water wordt kalm. We nemen afscheid van Willy die zegt " I'm gonna miss you guys". Wij hem ook. We maken de laatste foto's. Hugs van John en Robin en dan gaan we. Willy zwaait ons nog na totdat we elkaar niet meer zien. Het is een eenzaam bestaan op een onbewoond eiland.

Aan de andere kant in het smerige haventje van Singkil staat een oud barrel klaar om ons verder te brengen. De chauffeur spreekt geen woord Engels en lijkt niet te kunnen schakelen. Dat het probleem bij de auto ligt, blijkt een dik uur later als we het eerste bergje niet opkomen en de auto terugloopt. Daarna krijgt de chauffeur 'm niet meer aan de praat. We stranden langs de kant van de weg in the middle of nowhere. Ik ben echt pissed. Wij hadden beter kunnen weten en zij hebben ons echt bedonderd.

Er ontstaat allerlei gedoe, er wordt gebeld, er stoppen mannetjes die ook weer weg rijden. Wij hebben geen idee wat er precies gebeurt. We bellen Willy die probeert te zorgen dat er nieuw vervoer komt.

In de tussentijd zitten we daar. Aan de kant van de weg. De lokale kinderen zijn bang voor ons en vinden ons voor het eerst niet leuk. Een klein schoffie scheldt ons uit en doet ons na. Fijn. Dat helpt.

Na een dik uur komt de redding in de vorm van een andere auto en een andere chauffeur. Gelukkig maar want als we alle bochten zien die er nog komen was dat nooit gelukt met die oude rammelkar.

6 uur hobbelen voor een kilometer of 250, maar het verloopt goed. De jongens ondergaan het gewoon en Jop verheugt zich op het eten als we eenmaal in Berastagi zijn. Als we uren later stoppen, staat de eerdere chauffeur ineens achter ons. Hij wil geld hebben. Onze nieuwe jongen geeft hem wat. Is toch niet te geloven dat je ons uren achterna rijdt voor een paar honderd roepiah? Dan moet je wel heel wanhopig zijn en voor het eerst voel ik toch wel wat medelijden met deze arme drommels.

We gaan terug naar Kaesa guesthouse waar ze ons ontvangen als oude vrienden. Guzman , de eigenaar blijkt Willy ook te kennen. Iedereen die we hebben ontmoet kent de chef van het tourist office in Berastagi en hij kent op zijn beurt iedereen.

S avonds pinnen en lekker eten. Onze chauffeur ligt niet meer te slapen in de auto als we terugkomen. Hij is vertrokken en de auto ook. Hopen dat ie er morgen weer is voor het tweede stuk van onze reis.

Geschreven door 4opreis.reisverhalen