Vier uurtjes op de hobbelweg naar Medan. Vannacht vliegen we. Bye bye Bukit Lawang en Sumatra. Onze score: een dikke 9.

We hebben een hotel in de velden onder de startbanen. Ziet er prima uit en het is behoorlijk geluidsdicht.

Ook hier werkt de grab app en stopt vrijwel meteen een privé taxi. Iedere chauffeur lijkt het leuk te vinden als wij witneuzen instappen. Engels spreken ze eigenlijk niet, maar het voordeel van grab is dat je intoetst waar je naartoe wilt en dat de prijs dan wordt aangegeven. Niet onderhandelen, niet wachten. Dat is nog eens vooruitgang.

We laten ons naar de grote moskee brengen. Het gebed is net begonnen dus we moeten even wachten. Ik heb eerder oogcontact gemaakt met een vrouw en haar kindje aan de overkant van de straat en naar hun gezwaaid en kennelijk hebben ze toen besloten ons eens van wat dichterbij te komen bekijken. Plots staat ze naast me op het plein voor de moskee, knuffelt me en houdt mijn hand vast en dan is het foto tijd.

Het leidt tot een heuse foto mob. Iedereen wil met ons op de foto. Kindjes worden huilend voor ons geplaatst en jong, oud, vrouw, man: iedereen wil een selfie of foto met die rare Europeanen. De junglebrothers zijn vooral in trek, maar ook wij moeten eraan geloven.

We moeten ons echt losmaken van onze nieuwe fans want we willen toch ook even de moskee bekijken. Er dient zich een gids aan, Eddie, die echt goed Nederlands spreekt. Iedereen wil graag wat geld verdienen hoe moeilijk dat hier ook is. Hij is sympathiek en een goede gids.

Na het moskeebezoek fotosessie deel 2. Ditmaal ook nog met een hele schoolklas. De juf is minstens zo enthousiast als de tieners. Jop voelt zich Messi en Cas die zich wat ongemakkelijker voelt, is toch ook wel gevleid dat de meisjes hem hier knap vinden.

Voor een grote stad als Medan verbaast het me dat we 30 jaar na ons eerste bezoek nog steeds een rariteit zijn. Dankzij het mobieltje dat echt iedere Indonesiër heeft, is selfies maken hier een echt ding. En wat is er leuker dan een selfie met onze Messi of Lion? Wij snappen dat wel en werken gewillig mee. Smile!!!

Geschreven door 4opreis.reisverhalen