Wakker worden aan een rivier met de geluiden van de jungle. Wie maakt dat nou mee? Wow. Nog best goed geslapen eigenlijk, ondanks het keiharde matje.

Na ontbijt de laatste uren wandelen. Het gaat flink steil omhoog en omlaag. Als we rustig pauzeren op een boomstam met een paar andere groepjes roept plots iemand "Orang oetang" en staan we oog in oog met een dominant mannetje. Ik schrik me kapot. Iedereen rent. Jop struikelt over de boom bij het wegkomen en laat zijn tas liggen. Donny heeft alles onder controle. Net als gisteren blokkeert ie de weg van het mannetje richtig de groep toeristen. Hij weet vast wat ie doet, maar de schrik slaat me toch even om het hart. Wat een imposant beest is het, prachtig maar tegelijk ook wel een beetje angstaanjagend.

Op het laatste stuk komen we ook nog even Mina tegen, een agressief vrouwtje met jong en de reputatie dat ze al vaker mensen heeft gebeten. Zelfs de gidsen hebben angst voor haar, ook al ontkennen ze dat. Mina means business en zonder eten komt niemand langs. Martin leidt haar af en wij gaan voor de quick escape. Pff. Niet nog eens zo'n schrik als met het mannetje eerder.

Het laatste stuk gaat omlaag naar de rivier waar de jungle taxi klaar ligt. We made it!! Cas kon nog een week door, maar voor mij is het goed zo. In de autobanden raften we met kapitein Donny en Martin stroomafwaarts naar Bukit Lawang. Ons kokkie en hulpje springen ook op de band. Martin zingt de hele weg: jungle trek, jungle trek in Bukit Lawang. Hij is in feeststemming, het is zaterdag en het dorp komt tot leven. Wie weet lukt het vandaag een leuk Europees meisje te vinden. Lokale meisjes praten alleen maar bullshit, vindt ie.

Jungle trek, jungle trek in Bukit Lawang. See the monkeys, see the birds, see Orang Oetang hey! Of: see the Mina, everybody run (melodie van jingle Bells). Het zal nog dagen in ons hoofd blijven hangen. Jop en Cas mogen nog even sturen tot groot vermaak van de locals en dan zijn we weer ineens in de bewoonde wereld.

Niemand wil al afscheid nemen van onze nieuwe jungle familie. We hangen nog wat in het restaurantje van het guesthouse en Martin speelt gitaar. S avonds spreken we af voor een drankje en meer kaarttrucs. Er is echt iets ontstaan, dat voel je gewoon. Martin heeft voor ons allemaal een kettinkje gemaakt met de stenen die hij aan de rivier heeft gesneden. Zoo leuk!!! Met een beetje pijn in het hart nemen we afscheid: onze held Donny, hartenbreker Martin, jungle mama en papa en de junglebrothers. Dit avontuur vergeten we nooit meer...

Geschreven door 4opreis.reisverhalen