Om 4 uur staan we op. Niet dat we hebben geslapen want vanwege het offerfeest is Allah de hele nacht aangeroepen door de microfoon van de moskee. Het gaat maar door, het heeft wel iets indoctrinerends.

In het donker rijden we naar de Borobudur. Met ons sunrise ticket van 35 euro (!!) kunnen we om 4.30 naar binnen. It better be good...!! Dat hebben meer mensen bedacht, er staan hele rijen. Gewapend met een zaklampje beklimmen we de trappen van het monument naar de top. Gek gevoel want je ziet helemaal niks. Het is pikdonker en nog lekker koel.

Het is een drukte van jewelste op het bovenste plateau en iedereen zoekt de beste plek om de zon te zien opkomen . Niet zo zeer om het mee te maken, maar vooral om het vast te leggen. Ik wil zelf ook altijd een goeie foto, maar daar gaat het natuurlijk niet om.

De zonsopkomst is gehuld in mist. De lucht kleurt een beetje roze. In het donker tekenen zich langzaam de contouren af van het gigantische monument voor Boeddha. De stoepas steken mooi af tegen de langzaam wat blauw kleurende lucht.

Na de zonsopkomst lopen we rond over de bovenste plateaus. Wat een schitterend gebouw. Ik vind het nog mooier dan de eerste keer dat we hier waren, 25 jaar geleden. Je ziet wel dat het monument flink heeft geleden, van plunderingen door de Nederlanders en meer recent het klimaat, 2 bomaanslagen in 1985 en de uitbarsting van de vulkaan Meraoi die de Borobudur bedekte met een dikke laag as. Veel reliëfs zijn beschadigd en er ontbreken beelden. Ik lees dat de Borobudur in de jaren 70 zelfs helemaal opnieuw is gebouwd omdat de fundering was verzakt. Ik moet denken aan Abu Simbel wat ook steen voor steen verplaatst is omdat de loop van de Nijl veranderde. Het is maar goed want anders hadden wij, en met ons miljoenen andere n nu niet meer kunnen genieten van dit werelderfgoed.

In de verte hoor je nog steeds de moskees oproepen tot gebed en Allah ah u Akbar. Het past gewoon niet bij deze omgeving waar Boeddha heerst. We genieten van een uitgebreid ontbijt bij het restaurant dat rijk wordt aan de surnise tickets. Wel goed verzorgd dit: een lampje, ontbijt en boeddhistisch sjaaltje, dat maakt veel goed.

Als we na het ontbijt rond half 8 terugkeren naar de tempel is er bijna niemand. We lopen een aantal ronden vanaf de eerste drie lagen, die de aarde voorstellen naar de laatste, het Nirvana. Prachtig en zonder alle toeristen kun je er nog meer van genieten.

We komen onze vriend de fotograaf tegen. Hij maakt weer een paar foto's van ons. Misschien is het geen toeval en ontmoeten we hem om hem verder te helpen. Hij wil namelijk zijn foto's vermarkten en heeft geen idee hoe. Misschien kunnen wij hem op weg helpen. We gaan het in elk geval proberen.

Om 9 uur zijn we weer terug, nog wat souvenirs rijker en moe van onze vroege expeditie. We relaxen rond zwembad en op bed tot na de middag.

Marc, Jop en ik fietsen in de middag nog maar 2 kleinere tempels. Leuk tochtje. Iedereen roept blij Hello en kijkt ons na. Bij de tempels is de nood om iets te verkopen hoog en ja...je moet doen waar je goed in bent..

Rustige avond, pizza eten (yuk, ik leer het nooit) in een tentje met grootmoeders lampen en voor het eerst een paar andere gasten. Het gaat niet goed in het dorpje volgens mij. Alles lijkt een beetje uitgestorven en alle restaurants zijn leeg. Net als met alles in dit land zijn het er gewoon te veel. Echt verdienen kun je dan dus net niks. Beetje communistisch bijna: niemand wordt echt rijk en niemand is echt arm.

Geschreven door 4opreis.reisverhalen