Het heeft nogal geregend vannacht en dat wordt ook voorspeld voor de dag. We hebben dan ook besloten niet te gaan raften. Bovendien is te zien op filmpjes dat het water echt laag staat. Na het ontbijt rijden we tot aan de Tara brug die met zijn 150 meter hoogte de Tara canyon van 365 meter overspant. Hier zien we ook al snel dat het een goed besluit was om niet te gaan raften: de rivier staat heel laag en het is gewoon een beetje peddelen. Bij de brug kun je ook ziplinen maar dit kan zich op geen enkele manier meten met eerdere plekken waar de mannen dit hebben gedaan.

De brug is wel interessant. In de tweede wereldoorlog, toen de brug eigenlijk net klaar was, waren er Duitse en Italiaanse troepen gestationeerd in Zabljak. De partizanen gaven de opdracht om de brug op te blazen en de eer om dat te doen ging naar een van de ingenieurs van de brug, Lazar Jaukovic. Voor deze verzetsdaad werd hij door de Italianen op de brug geëxecuteerd. In 1946 werd de brug opnieuw opgebouwd en kreeg de dappere man er een standbeeld. Het onderhoud aan de brug laat nogal wat te wensen over. Hoog tijd, voordat er geen explosie nodig is.

De route langs de Tara rivier voert door de canyon maar door de dichte begroeiing en het lage water kun je niet veel zien. Overal liggen stenen op de weg die van de bergwand afrollen en - met als in het hele land - bergen vuilnis op elke parkeerplek. De Montenegrijnen moeten nog veel leren over het milieu, dat is duidelijk. Het blijft maar regenen, dus dat maakt het allemaal een beetje troosteloos. Zelfs het stadje dat eerder een soort vreemde ongeorganiseerde charme had, ziet er nu armoedig, oostblokkerig en triest uit. We gaan terug naar ons fijne appartement en lezen en gamen wat. De noedelsoep past bij de dag. Het is het gewoon geen succes. Goed dat we morgen verder gaan.

In de avond komt Milovan met zijn pruimenbrandewijn onder de arm om te drinken met zijn mattie. Gewapend met Google translate lukt een klein gesprek wel, al is het vaak ook net Chinees. Plots springt hij op om terug komen met een traditioneel muziekinstrument; wij gieten snel wat water bij het sterke spul in onze glaajes. Het instrument heet een gusle, het is een eensnarige viool die je tussen je knieën zet en een zagend jankend geluid maakt. Traditioneel wordt erbij gezongen, er worden volksverhalen en gedichten bij verteld. We hebben dit eerder gezien in Dubrovnik, realiseer ik me. Bij de fontein zat een man in klederdracht te spelen, simpelweg niet om aan te horen. Milovan geeft Cas nog een fluit cadeau en Marc nog een flinke fles brandewijn. Hij wil ons maar wat graag nog wat daar houden. Hij heeft er echt plezier aan. Maar als de fles naar een paar glaasjes leeg is en we daarna nog een echte Hollandse Heineken hebben gedeeld, is het goed geweest. We moeten slapen, morgen 4 uur rijden naar Sarajevo.

Geschreven door 4opreis.reisverhalen