Na de fotosessie van de jongens met alle meiden van het personeel en afscheid van onze nieuwe Nederlandse vrienden, maken we een scooter die een motor blijkt te zijn een tochtje over Samosir. Het is even wennen op dat ding maar na een paar straatjes hebben we de smaak te pakken. Rijden is easy. Er is bijna geen verkeer en de wegen zijn goed.

Onderweg passeren we schattige huisjes met puntige daken die lijken op omgekeerde bootjes, kleine toko's,
fruitbomen, groene velden met buffels waar mensen werken met eenvoudige landbouwwerktuigen. Hier is het moderne en stadse leven ver weg en lijkt de tijd te hebben stil gestaan.

Overal in de velden liggen de graven van voorouders, ook in typische Batak stijl. We bezoeken ook nog Ambarita waar ooit een gevreesde koning heerste die misdadigers liet martelen en onthoofden. Het verhaal gaat dat de Karo mensen aten. Maar als je nasi goreng hebt, waarom zou je dat dan in hemelsnaam doen?

De mannen hebben de tijd van hun leven op de motor en genieten volop. Jop zegt dat hij ervan had gedroomd om te kunnen scooter rijden ergens zonder rijbewijs. Nou..dat kan na vandaag van de bucket list.

Ik koop een paar batik doeken. Lekker slim. Vooral als je die nog weken moet meeslepen. Maar als je wat wilt.....dan moet je er ook wat voor doen. We lunchen in een bijzonder tentje met vegan food en een bijzondere tuin met Boeddha beelden en mozaïek tegels. Het is een tuin met alle religies. Iedereen is welkom. Het ademt een vredig sfeertje uit en de eigenaars leven ernaar denk ik. De vrouw van het restaurantje draagt een baby op de buik die niet haar kind is, maar van een familielid die een na de bevalling is gestorven. De baby is gelukkig hier, zegt ze, en dat is niet moeilijk om te geloven.

In de avond genieten we nog van de zonsondergang op de steiger, het heerlijke eten in het restaurant en onze laatste uren op deze heerlijke plek.

Geschreven door 4opreis.reisverhalen