Wij zijn vroeg op en gaan voor een stadswandeling. Maar de free tour blijkt er niet te zijn, dus we slenteren wat rond. We bezoeken een klein museumpje over de belegering van de stad in de woonkamer van een familie van overlevers en verkennen wat we met de jongens gaan bezoeken later. Om 12 uur voegen de heren bij ons en moet er eerst wat voedsel in. Een pannenkoek met een halve pot chocolade later zijn ze "aan" en kunnen we de oude stad in.

Daar zien we dat er politie op de straathoek staan in afwachting van...wat eigenlijk? Blijkt dat de Turkse president Erdogan Sarajevo komt bezoeken. Hij is er op een officieel bezoek, om een moskee te heropenen die met Turks geld is gerestaureerd en ook is hij te gast op het huwelijk van een dochter van een vriend. Als we bij de moskee in de oude stad aankomen hebben zich daar al een hele groep mensen verzameld, evenals allerlei mensen van de pers. Dit blijkt de befaamde moskee te zijn. Erdogan is al binnen. Er wordt gezongen en Erdogan knipt een lint door, en spreekt de menigte toe. Ik lees later op internet dat hij de mensen o.a. aanspoort om hun dochters meer mee te nemen naar de moskee. Zij geven immers het ware geloof door. Tja...dat Turkse geld komt wel met een prijs: islamisering en politieke macht voor Turkije. In de koffietentjes aan de overkant zitten ze daar niet mee en wappert uitdagend de Turkse vlag. Jop en Marc genieten van de sensatie en staan tussen de menigte. Door hun lengte kunnen ze Erdogan goed zien en op de foto vastleggen. Het is een hele twijfelachtige eer om een van de grootse schurken van de wereld te hebben gezien. Cas distantieert zich van het hele gebeuren. Ik vind vooral de menigte interessant; ik blijf op gepaste afstand zodat ik ook niet per ongeluk ergens op een website beland op de foto met Erdogan.

Na de lunch nemen we de kabelbaan naar xxx. Moet mezelf echt overwinnen, want ik haat kabelbanen en ga nog liever gewoon dood. Maar ik doe en op driekwart kan ik een beetje ontspannen. De reden voor dit avontuur is de verlaten bobsleebaan die na de olympische spelen van 1984 in verval is geraakt en het domein is geworden van graffitispuiters, urbexers, skaters, en downhillers.

Het is een spookachtig, verlaten gebied boven op de in mist en lichte regen gehulde heuvel. Daardoor hebben we de bobsleebaan nagenoeg voor onszelf, wat de sfeer van dit bizarre en overwoekerde oord alleen nog maar specialer maakt. We lopen een rondje bobsleebaan, langs de graffiti die de wanden siert. De acoustiek is heel bijzonder: je hoort elkaar heel ver door de opkromde randen. En ook hier weer: niet voor te stellen dat hier ooit een heel olympisch circus is neergestreken.

Terug gaat beter. Face your fears. Misschien kom ik zo ooit nog wel eens van mijn angst voor kabelbanen af. Het uitzicht is in elk geval geweldig, ondanks de lichte regen. We drinken koffie in een Arabische tentje, waar een in een groene zijden hoofddoek gesluierde fashionista moslima met zware make up en rokend meer aandacht trekt dan het 1001 nacht decor.

Per toeval ontdekken we een Celtic Pub. Inclusief clubshirts, voetbal op tv, halve liters en toffe muziek. Dat is meteen gezellig, onze natuurlijke habitat. Zo tof ook om dat met onze jongens te doen. Met elk biertje wordt Jop grappiger. En met frietjes als borrelhap en 1,25 euro voor een halve liter is er eigenlijk geen reden om weg te gaan, behalve dan dat we toch wat moeten eten.

Met natte voeten (wat een tering schoenen) terug naar ons appartementje met uitzicht op de lichtjes tegen de berg....I love Sarajevo.

Geschreven door 4opreis.reisverhalen