Cas zingt weer. En dat is altijd een goed teken. De koorts is weg, hij is nu alleen nog wat verkouden. Voordat we uitchecken nemen we nog een lekkere frisse duik. We gaan het mooie zwembad nog missen....

Ik raak nog even in gesprek met de vrouw die schoonmaakt en hier alles regelt. Ze leek stug, maar schijn bedriegt. Het is wederom het taalprobleem en ze wil zich ook niet opdringen. Ze komt uit Servië en verblijft en werkt hier in Montenegro voor de zomer. Er is geen werk in Servië en ze moet natuurlijk een inkomen verdienen voor haar en haar dochter. Ze blijkt de afgelopen 3 jaar in Zweden te hebben gewoond en gewerkt. Toen haar werkvergunning afliep moest ze terug naar Servië. En toen brak corona uit en kon ze niet meer terug. Voor haar is zweden het perfecte land: super goede voorzieningen voor haar dochter om op te groeien: goed onderwijs, gezondheidszorg, natuur. Alles is er beter dan in Servië vidnt ze. Ze wil dan ook zo snel mogelijk weer terug naar Zweden en in de tussentijd werkt ze zich een slag in de rondte om het hele huis met zijn 6 appartementen, tuin en zwembad blinkend schoon te houden. Haar dochtertje is overigens nergens te bekennen: die is bij familie. Ik heb een beetje medelijden met haar: je voelt aan alles dat het een een eenzaam bestaan hier is, alleen in het kleine huisje bij de poort met toeristen die allemaal een paar dagen komen en weer weg zijn. Ik hoop voor haar dat ze snel weer naar haar geliefde Zweden kan.

Eerste stop is het Ostrog Klooster. Ongeveer 1,5 rijden. Gelukkig niet weer de kustweg, we zijn de files wel zat. De weg leidt ons langs het mooie Skadar lake door Podgorica, de door Cecile uitgeroepen lelijkste hoofdstad van Europa. Vanuit de auto beoordelend weet ik niet zeker of het Pristina in Kosovo van de troon kan stoten, maar het is zeker een goede tweede. Langs de weg zien we elke paar meter een kraampje met vijgen en gigantische watermeloenen. Maar veel klandizie is er niet. Zit je daar de hele dag met je mokva.

Dan via allerlei binnenwegen richting Ostrog. Ik kan me de zoveelste keer niet inhouden en zeg maar weer eens dat dit toch gewoon niet goed kan zijn. We rijden zowat bij mensen achterom, het zijn zulke kleine wegen. Maar het is wel goed. Google maps is always right.

Het klooster uit 1665 is heel hoog in de rotsen gebouwd. Van afstand ziet het er schitterend uit. Langs de trappen naar boven liggen allemaal gebedsarmbandjes. Van dichtbij is het klooster niet bijzonder mooi maar wat wel echt indrukwekkend is, is de devotie en toewijding van de gelovigen. Hutje mutje worden we door de hand van een onzichtbare persoon naar binnen gewenkt in een donker en piepklein in de rots uitgehouwen kapelletje met iconen en een relikwie. De gelovigen raken de afbeelding aan, kussen ze en slaan een kruis. Dan door naar een andere ruimte met iconen en mozaïeken van heiligen, Jesus en Maria, waar ook allerlei religieuze prullaria wordt verkocht. Mensen bidden , schrijven gebeden op kleine papiertjes die ze in een grote bus stoppen, raken de iconen aan en kussen afbeeldingen en deurposten. Niet bepaald Corona proof, maar het geloof is sterker dan de angst voor Corona. Ik vind het fascinerend om te zien hoe intens deze mensen, jong en oud, hun geloof beleven. Het is een bijzonder en interessants schouwspel. In de reli shop ernaast is het drukker dan bij de Bijenkorf tijdens de dwaze dagen en iedereen koopt kitscherige afbeeldingen of andere memorabilia als bewijs van hun pelgrimstocht naar dit oord boven op de berg.

In het stuwmeer Kupac koelen we lekker af. Er schuiven net wat wolken voor de zon, maar dat houdt ons niet tegen. Het water is heerlijk fris en schoon en er zijn bijna geen mensen. Het uitzicht op de bergen is prachtig.

Het laatste stuk naar Zabljak voert door de bergen. Eindeloze slingerwegen, misselijkmakend. Het is een soort grijs rotslandschap, af en toe begroeid. Het is een totaal andere wereld dan die van de kust: het lijkt wel of we in een compleet ander land zijn beland.

Het dorp is rommelige verzameling van Scandinavisch aandoende huizen. Er lijkt niet echt een stedenbouwkundig plan te zijn. Het appartement heeft terecht een 10 op TripAdvisor, is van alle gemakken voorzien en schoner dan schoon. Onze gastheer Milovan spreekt geen woord Engels maar hij is zo enthousiast over onze komst dat dat hem er niet van weerhoudt om honderd uit te praten. Ondertusssen is de fles op tafel gekomen en schenkt hij de glaasjes vol met slibovic, laat ons foto's te laten zien van meer dan 3 meter sneeuw afgelopen april en maakt meteen Marc tot zijn nieuwe beste mattie. Geweldig gewoon. Alles dankzij Google translate en natuurlijk de slibovic. Hilariteit alom, zeker wanneer Cas het glaasje benzine in één klap achterover slaat. Baas boven baas! Als klap op de vuurpijl vertelt hij dat we zolang we zijn gasten zijn, we alles kunnen doen wat we maar willen: onze Milovan blijkt de hoofdcommissaris te zijn van dit godvergeten oord, dus we hoeven ons nergens zorgen over te maken. Als we worden aangehouden door de politie met te veel alcohol op: dan hoeven we onze Milovan maar te bellen en dan wordt dat wel even opgelost: Nikski probleemski.

Dan koken (echt een uitdaging, het assortiment in de supermarkt bestaat uit heel veel vlees en heel veel kaas), beetje flixen, slapen. Heerlijk onder een dekbedje. Het is lekker koud hier.

Geschreven door 4opreis.reisverhalen