Onrustige nacht. Volgens mij niet alleen voor mij. Ik vind Jop op de bank in de ochtend, waarschijnlijk ligt ie daar omdat Cas in de avond en ochtend maar blijft hoesten.

Milovan wil om 9 uur al pruimenbrandewijn drinken met Marc!!! Fijne politie agent zal dat geweest zijn. Dan maar weer iets voor bij de koffie: hij komt aanzetten met ham en met olijven. Het wordt bijna genant: een fles wijn, brandewijn, een fluit. Hij houdt maar niet op. Natuurlijk nog een groepsfoto en dan gaan we. We laten een flesje bramenbeandenwijn op tafel achter.

De weg van Zjablak naar Sarajevo slingert zich door het allermooiste berggebied heen. Stel je voor dat we dit gemist hadden. Het is adembenemend mooi. Elke bocht is weer een mooier landschap. Eerst hoge pieken van Durmitor, Savin Kuk en Bobivin Kuk. Grijze scherp uit de grond stekende rotsen en bergen met regelmatig een pluk groen. Het is hoog en dicht bij de wolken en de wind giert er. Regelmatig komen we herders tegen met hun kudde schapen. Als we weer eens stoppen voor een foto ligt daar een hond die niemand had gezien. De gelukkige krijgt de ham van Milovan die we hebben weggemoffeld. Na een tijd maken de grijze bergtoppen plaats voor gele wuivende velden. Het maakt de donkere bergen op de achtergrond nog onheilspellender. Van Gogh zou het kleurenpalet hebben gewaardeerd. We komen door eindeloos veel tunnels die gewoon uit de bergen zijn gehakt. Geen beton, geen verlichting. De laatste tunnels voor de grens kijken uit over een blauwe dan blauw stuwmeer. Je zou het niet hebben kunnen bedenken allemaal zo mooi.

Het duurt dus ruim 2 uur voordat we op een heel klein weggetje de Bosnisch/Montenegrijnse grens bedoelen. Het duurt eindeloos. Er staan misschien 20 auto's maar er staan 1 uur en 40 minuten in de rij voordat we over een houten bruggetje het onverharde weggetje Bosnië binnen rijden. Zo'n grensovergang heb ik toch ook nog zeden gezien.

Bosna, zoals Bosnië hier heet, doet zijn naam eer aan en het kale, stenige landschap van Montenegro verandert over de grens in een onverwachte explosie van groen. Ook aan deze kant weer rafting camps, maar de Tara rivier is ook hier heel laag.

Voordat we Sarajevo bereiken alleen maar bos en heel af en toe een huis, maar verder niets. Niet te geloven dat er aan het eind van deze weg een hoofdstad volgt. Maar dat is wel zo en plots zien we van ver in een dal de stad liggen. Tussen de huizen steekt een soort mega grote wanstaltige glazen rakket de lucht in. Een megalomane en misplaatste poging tot iets moderns.

We rijden ons nog helemaal klem in een supersteil en smal straatje waar eigenlijk geen plek is voor 2 passerende auto's. Achter ons een aso in een te dikke G wagon die iedereen uitscheldt en ons als we uit het straatje from hell weer beneden zijn nog natoetert. Welkom in Bosnië asshole.

We vinden ons appartement uiteindelijk bovenin een ander supersteil straatje. Ik had hier al duizend doden gestorven, maar Marc weet de auto op de weg te houden en parkeert tussen de muren van de smalle oprit. Dan blijkt er een foutje te zijn gemaakt: de Italiaanse gasten die een uur voor ons zijn gearriveerd hebben ons appartement gekregen. Ze ruilen het straks om.

Het zal ons allemaal boeien. We zijn veilig hier gekomen en de stad lonkt. We zijn in Sarajevo. Vanaf ons balkon kijken we naar de stad beneden in het dal en tegen de heuvel erachter. Naast ons een oude moskee en begraafplaats. Sarajevo, stad vol recente geschiedenis, een belegering van 4 jaar met duizenden doden. Het land met een oorlog, midden in het hart van Europa, die wij zelf actief hebben meegemaakt. Een oorlog die tien duizenden mensen het leven heeft gekost en een diaspora heeft veroorzaakt van Bosnische en Kosovaarse moslims, zoals de familie Tahiri, Mulfeta en Suljaga en vele, vele anderen. Het land waar zich op 40 km van Sarajeva het drama van Srebrenica heeft afgespeeld en 8000 Bosnische moslims door de Serviërs in koelen bloede zijn vermoord. En nu 20 jaar later zijn we hier als toerist. Het raakt me, ik vind het ontroerend dat we hier kunnen zijn. Ik geniet even van Miss Sarajevo van U2 met Luciano Pavarotti, een kippenvel nummer over de belegering van deze stad.

We lopen even door de oude stad met zijn beroemde fontein en voelen ons even in het oude Ottomaanse Rijk. Overal winkeltjes, eettentjes, cafeetjes en shisha barretjes. De straatjes zijn vol met mensen, van moslima's die van top tot teen gesluierd zijn tot meiden in topjes en minirok. Sarajevo: meeting of cultures is in marmer ingelegd in de straat tussen het Ottomaanse en Oostenrijkse deel van de oude stad. Het ademt allemaal een gezellige sfeer uit. We maken het niet laat, Jop heeft de hele dag gesnotterd en is aan het eind van zijn Latijn. We.sluiten de dag af met een biertje op het balkon. Dat mag niet in de oude stad: binnen 50 meter van de moskee wordt geen alcohol geschonken en Allah is watching.

Geschreven door 4opreis.reisverhalen