Vanuit Kotor rijden we langs de kust rond het schiereiland. We gaan richting Tivat, het Monte Carlo van Montenegro.
De smalle kustweg slingert langs piepkleine dorpjes en strandjes die vaak uit niet meer bestaan dan een stuk beton met wat ligstoeltjes. Overal zit wel iemand, net zeehonden die liggen te bakken in de zon. Overal uitzicht op de twee kleine eilandjes die voor kust van kotor liggen. Het ziet er allemaal heel schilderachtig uit.

In Tivat krijgen we een kijkje hoe de andere helft leeft. De rijke helft wel te verstaan. Het ene mega jacht ligt naast het andere. Ongelofelijk wat een luxe: wie kan zo iets betalen vraag je je af?! Sommigen hebben in het ruim achterin nog een of meer jetski's of kleine bootjes, maar het toppunt is de boot die Jop uitkiest: die heeft een jacuzzi op het zwemplateau. De terrasjes ademen een en al luxe uit, overal zit de high society te lunchen of zijn ze aan het shoppen in de peperdure winkelsi in de PC Hooft van Tivat waar alle grote merken zitten: Gucci, Balenciaga, Dior, Rolex.

Een paar meter na de laatste chique tent op de boulevard ligt weer de zeehondenkolonie. In elk bloemperk ligt een strandlaken en zoeken mensen wat verkoeling. Wij doen lekker mee.

Vanuit Tivat rijden we naar het schiereiland Lustica. Daar liggen de grote stranden en stelt Marc de onsterfelijke vraag: what is over there? Aan het meisje aan de slagboom.

Over there is het enorme strand van Przno met zand en ongekend veel mensen. Het water is ondiep, helaas liggen er toch stenen op de bodem. Niemand draagt hier waterschoenen maar wij toch maar wel. We ontdekken al snel dat kiezelstranden ook zo hun voordeel hebben: het zand zit overal. Dit strand mag dan bij de locals populair zijn, voor ons is het dit in elk geval niet. Het is veel te massaal, maar goed, bij 35 graden kun je niet al te kritisch zijn.

Terug in Kotor koken we wat spaghetti. Niet te doen op de twee lullige pitjes, hoe koken mensen hier? Niet echt voor herhaling vatbaar, te veel gedoe. In de avond gaan Marc en ik samen terug naar ons barretje Bandiera. De aardige jongen van het tentje herkent ons al en zegt: Hello you again. Als dit in Sittard lag, hadden wij een nieuwe stamkroeg. De sluitingstijd van 12 uur vanwege corona redt ons; we waren anders nog lang niet van plan naar huis te gaan.

Geschreven door 4opreis.reisverhalen