Op deze laatste dag in Istanbul verkennen we de wijken Balat en Galata, de alternatievere en upcoming buurtjes van de stad. Na een vergeefse poging om uit te vinden hoe de bus werkt pakken we toch maar een taxi naar Balat vanaf Eminonu (het veer) De chauffeur vraagt 40 lira, oftewel 2 euro, maar als we na een paar kilometer aankomen gebeurt het ongelofelijke en geeft hij ons 10 lira terug: hij vond het ritje zelf kennelijk geen 2 euro waard. Wij weten niet wat ons overkomt, maar als een taxichauffeur je geld terug geeft omdat ie teveel heeft gevraagd voor de rit ....(!!!) ...dan is er misschien toch nog hoop voor de mensheid.

Balat is een verzameling straatjes met kleurrijke huisjes en ontelbare restaurantjes, koffietentjes, baklava bakkers, antiek en curiosa. De meeste huizen zijn niet in al te beste staat, maar je ziet de potentie van deze wijk door het verval heen. Zoals Sultanahmet de wijk is van de toeristen en Galata die van de shoppers is Balat die van de hipsters en ik voorspel over een paar jaar van alle backpackers. Nu zijn er nog geen guest houses, maar het kan niet lang duren voordat slimme jongens hier geld zien.

Ook voor het eerst streetart hier en daar, en dat is altijd leuk voor mij. We eten lekkere baklava en cas koopt wat onderzetters in de vorm van lp's. Hij wordt nog een echte shopper, zo blij met zijn nieuwste vondst. Toch een kind van zijn moeder; hoera!

Vanuit Balat laten we ons opnieuw met de taxi brengen naar de voet van de Galata toren. De chauffeur, 1 hand aan het stuur, arm nonchalant op het portier geleund, zigzagt zijn weg naar boven door de nauwe straatjes zonder 1 keer de handrem aan te trekken.

Aan de voet van de toren is het een drukte van belang. Turkse families en toeristen die met de toren op de foto willen, de instagrammers die poseren met hun mooiste jurk aan, tuitlipjes en haar in de wind en shoppers want Galata is vol met kleine winkeltjes en souvenir shops met de gebruikelijke prullaria, maar dan veel goedkoper dan in Sultanahmet. Jop vult zijn collectie aan met een miniatuur Galata toren en dan gaan we over de Galata brug met de vissers en uitzicht op Sultanahmet, de vele boten op de Bosphorus en de nieuwe Moskee, terug n
aar het oude deel van de stad. We eten een hele late lunch op de hoek van ons hotel en dan gaan we rond half 6 op weg richting de nachttrein.

Als de taxi ons bij het metrostation afzet zien we meteen dat het een gigantisch station is. Het is er 1 chaos, het is druk met gehaaste mensen, geen loketten of info punt, alleen machines en alles is in het Turks. Als wij met onze rugzakken bij de kaartjes machine staan te klooien verzamelen zich al snel allemaal mannen om ons heen die ons zogenaamd wel even willen helpen. We weten meteen dat het niet klopt. We hebben kleingeld nodig en het meisje bij de enige kiosk wisselt uiteindelijk met behoorlijke tegenzin. Na wat heen en weer gedoe en hulp van een meisje uit de rij hebben we uiteindelijk 4 tickets, tot ergernis van de opdringerige mannetjes die ons de hele tijd probeerden een instanbul kaart, een soort ov kaart, te verkopen die we helemaal niet nodig blijken te hebben. Pff dat was even hektisch en echt niet chill, om maar met Jop te spreken.

Dan in de volle metro tot aan het eindstation Halkali. Even uitpuffen van de hektiek en de ver van fijne sfeer op het begin station.

We bereiken Halkali om 7 uur. De trein vertrekt om kwart voor 9. Tot onze verbazing is er helemaal niets te koop op het station, nog geen flesje water. Marc en Cas vinden buiten een mannetje met wat drankjes, maar dat is het dan ook. Helaas geen gezelligheid met chips en glaasje bier, maar we zullen het ermee moeten doen.

We hebben een couchette voor ons vieren. De bedjes liggen prima, lekker kussentje en dekentje erbij. Het duurt even voordat we vertrekken maar rond een uur of 10 zijn we dan toch onderweg. Het wordt al snel duidelijk dat de naam Sofia Express ironisch bedoeld is want we staan stil bij elke dikke boom. Naast ons is een feestje gaande, je hoort de muziek door de dunne wandjes. Rond 3 uur bereiken we de Turkse grens. Er wordt op de deur geklopt en iedereen moet eruit om bij een verlaten kantoortje het paspoort te laten stempelen. We spreken nog even met een Nederlandse jongen die op een interrail ticket door Europa toert. Hij blijkt naast ons te slapen en wist dus al van het feestje (oeps!).

Daarna nog twee keer Bulgaarse controle: 1 x om te checken of je een Turkse exit stempel hebt en 1x om te kijken of je het land in mag. Om 6 uur is het dan toch allemaal achter de rug en kunnen we door. Snel proberen te slapen want we komen om half 11 aan. Maar als we rond die tijd wakker worden, zijn we nog heel ver van Sofia vandaan. De trein staat stil en is kapot. Er moet een andere trein komen om ons verder te trekken. Iedereen laat het gelaten over zich heen komen, beneden op het station is koffie te krijgen en wat broodjes. Ik vind het stiekem niet zo erg dat het nog een uur of 4 gaat duren. Lekker nog wat slapen en naar buiten kijken naar het landschap van Bulgarije.

Geschreven door 4opreis.reisverhalen