Vandaag terug naar waar we zijn begonnen. De reis voert door verlaten berggebied. Het landschap is mooi, af en toe een roodbladige boom tussen al het groen tegen de bergen. Hier en daar zie je stukken verschroeide aarde: ook hier hebben dit jaar bosbranden gewoed. Het lijkt af en toe wel Namibië naar we doorheen rijden. Op enig moment stopt ineens de verharde weg. WTF??? Het lijkt wel een soort militair terrein waar we daarna doorheen rijden, er staat een of ander groot gebouw met omheining en er staan palen met prikkeldraad langs de weg. Om maar met mijzelf te spreken: dit kan niet goed zijn!. Maar we hebben geen keuze en Google maps geeft het aan, dus we rijden toch maar door. En dan ineens ben je weer op een gewone weg slinger de slinger door de bergen tot aan de horizon de bergen plaats maken voor de azuurblauwe zee en de daken van de douanepost. Deze keer geen ellenlange wachttijd en zelfs een douanier die moet lachen als Marc zegt dat wij de "Lucky ones" zijn op zijn vraag of we allemaal gevaccineerd zijn.

Zo zijn we weer in Kroatië, in Cavtat, 20 km ten zuiden van Dubrovnik en naast de luchthaven. Het is een upmarket plaatsje met grote jachten voor de kust en in het kleine haventje. Het voelt een beetje als een Frans kustplaatsje. Ons appartement past bij de upmarket geel van het stadje. Een luxe appartement boven op een berg met een balkon met zwart glas en uitzicht op zee. Helaas staan er wel nog huizen voor, waaronder een te gek wit blokkig huis met maar liefst 2 zwembaden.

We zoeken een strand op, maar dat bestaat uit grote rotsblokken met cementen plateaus ertussen. Het is weer een zeehondenkolonie, iedereen licht hutje mutje en koestert zijn lijf in de zon. Gelukkig ook 2 mooie Franse dames, dus dat scheelt voor de mannen.

We eten wat brood en soep in het appartement. De kevapcici en ander vlees komt (de meesten van) ons de neus uit.

Geschreven door 4opreis.reisverhalen