De mensen rennen bijna weg als we ze de weg naar de bakker vragen met Google translate. Maar het lukt toch en bij een fancy bakker kopen we brood en taart voor straks. Er wordt meteen iemand bijgehaald die Engels spreekt, te grappig.

In het appartement wordt Jop even niet goed en moet overgeven. Het is wel een beetje op reis zijn met ziek, zwak en misselijk, lijkt het wel.

Zjablak blijkt een stuk groter te zijn dan wij dachten. Het centrum is niet minder chaotisch of onaf, maar er is wel een soort centrum rond een grote parkeeraats met restaurants en winkeltjes. Buiten het dorp worden de vakantiehuisjes voor de ski-gasten massaal uit de grond gestampt: er ligt hier 120 dagen per jaar sneeuw!

We bezoeken het zwarte meer met de obscure naam Crno Jezero. Er liggen 18 van dit soort glinsterende gletsjer meren in Durmitor National Park. Hier in Montenegro noemen ze deze meren Mountain Eyes, dat klinkt meteen een stuk leuker. Het is een haltervormig meer, met een groot en een klein meer, met een nauwe doorgang tussen de twee. Het zijn prachtig meren met een azuurblauwe en soms groene kleur. Ondanks dat er veel mensen zijn voelt het niet zo. Het merendeel blijft bij het restaurant hangen, wij nemen de wandelroute er omheen. Het begint eenvoudig, later wordt het klauteren over de boomwortels en op enig moment raken we zelfs het pad kwijt en willen de jongens langs een super stijl padje naar beneden. Ik raak ervan in paniek en dat bederft de sfeer behoorlijk. Zij vinden het aanstel en ik vind het nul teamspirit.

Na een pizza herpakken we ons en gaan we naar het duivels meer waar het zwemwater het warmst zou zijn. De omgeving is geweldig met glooiende goudgele heuvels waar tegen het meer nog blauwer afsteekt. Er grazen wat schapen en er staan een paar avonturiers met hun campers. Wat een plek: net de toendra van Kazachstan of zo iets.Ook stoppen we nog even bij middeleeuwse stellae, een onverwacht UNESCO monument in deze vlakte. Heel indrukwekkend deze oude tombes tegen de dramatische achtergrond.

Na het stuk taart heeft niemand meer zin om te eten. We houden het bij een kop soep in een bijzonder en authentiek restaurantje dat er meer uitziet als een streekmuseum dan een eetgelegenheid. Inclusief rare snuiter, die nadat ik hem al voor dronken en gek heb uitgemaakt omdat ie zo blijft rondscharrelen binnen, gewoon op zijn take away food staat te wachten. We passen terug in het appartement onze plannen aan. Raften gaat even niet: er is flinke regen voorspeld. En we gaan naar Sarajevo vanuit hier. En dat vind ik een geweldige en onverwacht kers op deze Balkan taart. Ik ben benieuwd.

Geschreven door 4opreis.reisverhalen