Vroeg wakker van de overactieve Slovenen die het terras klaar maken. Beter weer dan gisteren, dat is fijn. Na een lekker ontbijtje in ons eigen appartement (met dank aan Marc de boodschappenman): telefoon van Angelique. Ma ligt sinds zondag in het ziekenhuis. Ze heeft een flinke COPD aanval gehad en is met spoed door de ambulance weggevoerd naar Heerlen. Ze leek te stikken en even dachten ze dat ze erin bleef. Maar inmiddels is het weer stabiel. Wel denken ze dat er iets mis is met het hart en dat ze een hartinfarct heet gehad. Wow. Heftig. Dat moeten we even verwerken. En ook wat te doen. Terug of niet. Na wat bellen en appen besluiten we dat teruggaan nu geen zin heeft. We kunnen niks doen en de situatie lijkt onder controle. Veel contact houden en dag voor dag bekijken.
Even verwerken. Later lopen we nog eens door de stad. Lubljana is een mooi stadje vol suikerzoete gekleurde gebouwen. De rivier is omzoomd met levendige terrasjes, sommige met hele mooie serveersters (hé Jop) waar altijd volk lijkt te zitten weer of geen weer.
We bezoeken het house of illusions, een grappig interactief museumpje met - jawel - illusies. Ik zie de helft niet, maar dat zal aan mij liggen,want Cas ziet het wel. Origineel en leuk om te doen. Ook lachen om behoorlijk vreemde architectuur, zie de foto beneden. Lullig, to say the least. Ik merk dat ik er toch niet helemaal bij ben. Ik wil Angelique en pa er niet alleen mee laten zitten. Aan de andere kant wil ik ook niet halsoverkop terug om dan te ontdekken dat het wel weer okee gaat. Verwarrend allemaal en niet fijn.
In de avond eten we Indiaas. Het restaurant hangt vol met filmposters, waaronder die van Raja Hinduatani. Onze favoriet en grote filmhit het jaar dat wij in Ladakh waren. De eigenaar zet de filmhit Pardesi voor ons op. Sweet memories ....

Geschreven door 4opreis.reisverhalen