Wat een fucking doorzakbedden! Waah!!! Marc ligt bijna op de grond. Maar de vrouw van het guesthouse is te leuk, dus we vergeven het haar snel. Het mooiste van reizen is het ontmoeten van mensen uit andere culturen. Wie had gedacht dat je in een gat als dit de eerste persoon ever zou ontmoeten uit Kigizistan. Ze vertelt ons dat het pension te koop is. Haar man heeft Parkinson, haar dochter gaat in september studeren in Salzburg en alleen kan zij het hotel niet runnen. Vandaag komt een Duits echtpaar kijken naar het pension. Ik hoop dat ze een paar ton extra op de bank hebben voor de renovatie.
Met een kopje koffie kijken we vanf het balkon tegen de steile wand van de berg en de huisjes die er tegen aan geplakt zijn. Overal is het gras keurig gemaaid, uberkeurige mensen hier. Mountain view doet zijn naam eer aan. Prachtig om zo wakker te worden. Dat zien we niet in de achtertuin in Sittard.
Op weg richting Slovenië ontbijten we ergens in de natuur. Bij een brugje waar een mooi riviertje onder door stroomt, in het groenste groen van een bloemenveldje waar de vlindertjes van blad naar blad gaan. Ik moet denken aan de Celestijnse belofte: er zijn van die plekken op de wereld die energie uitstralen. Dit is er zo één.
Voor de tolweg onder de Karawanken tunnel door staat een flinke file. Maar uiteindelijk zijn we er nog vrij snel doorheen. 10 kilometer lang zoeven we door een bergwand. Je vraagt je af hoe mensen dit vroeger hebben kunnen maken. Ook bij de grensovergang een file, maar niet zo erg als verwacht. Een mannetje wijst ons de rij aan, wat doet verwachten dat die selectie tot iets moet leiden zoals een controle of corona check/temperatuur meting. Maar niets van dat alles, we hoeven niet eens een paspoort te laten zien. Land nummer 3. Je krijgt er bijna zin van om de overige 23 van de EU ook te doen. Europe in a month. Het kan allemaal.
20 kilometer na de grens ligt ons appartement. Het is de helft van een voor onze begrippen heel groot woonhuis, 3 slaapkamers, een eclectische woonkamer met hysterische paarse stoelen, een keuken, tuin, een hele fancy badkamer en tuin met BBQ. Glamping dit; could be worse!.
We zitten dicht bij het middeleeuwse dorpje Radovljica dat in een diepe, diepe slaap is gevallen 5 eeuwen geleden en nooit meer lijkt te zijn ontwaakt. Op de straten en vensterbanken zijn de bijpassende slapende katten de hoofdrolspelers in het slaperige decor van witte en pastel gele huizen.
We verkennen nog even het meer van Bled voor morgen. Hier laat het toerisme zich gewoon gelden alsof Corona een verzinsel is uit een slechte film. Overal liggen zonaanbidders langs de kant, niks geen anderhalve meter en een mondkapje staat niet bij een bikini. Het meer met het eiland kerkje is omzoomd door hotels, een aantal van behoorlijk chique allure. Te bedenken dat de helft daarvan leeg is dit jaar. Wat een strop.
We barbecueën bij ons huisje. De grillmaster krijgt na wat hulp de bbq toch aan en daarna relaxen we wat.
Aan het eind van de dag het hoogtepunt. Cas vindt zijn missie in het leven. Nadat hij op een slak is gestapt, besluit hij zijn leven te wijden aan de wetenschap van het uitroeien van alle insecten. Zo. Is dat ook geregeld.

Geschreven door 4opreis.reisverhalen