S ochtends lekker ontbijten en relaxen bij het zwembad bij Willie en Arie. Wat een mooi plekje is Ada Waktu toch. In het begin vond ik het te ver uit de stad maar deze oase is toch een goede keuze geweest. Ada Waktu betekent: er is tijd. Passend voor Indonesië. Haast bestaat hier niet en tijd is irrelevant.

In de namiddag bezoeken we Prambanan, het grootste hindoe heiligdom van Indonesië uit de 7e eeuw. Ik kan me herinneren dat Prambanan 25 jaar geleden een los dorpje was, maar inmiddels is het helemaal door de metropool Yogyakarta opgeslokt.

Het heiligdom zelf is enorm, prachtig en heel indrukwekkend. De 3 tempels ter ere van Shiva, Brahma en Vishnu steken hoog de lucht in en in de zwarte steen is heel gedetailleerd het verhaal van de ramayana gebeeldhouwd. Dat mensen dit konden maken zoveel eeuwen geleden. Onvoorstelbaar en geweldig!
Het doet denken aan de tempels in zuid-india, in Tanjavur bijvoorbeeld. Ik houd echt van de hindoe architectuur en beelden. Veel nissen zijn helaas leeg, die beelden staan inmiddels in musea of bij mensen thuis. Jammer, maar het doet niets af aan de verbluffende schoonheid van het tempelcomplex.

We blijven tot ze ons eruit gooien om 6 uur. Bij het pickup point van de grab liggen de telefoons al klaar zodat de chauffeurs meteen een match hebben. Die van ons brengt ons terug naar Prawirotaman, maar het tentje van gisteren. Maar die hebben vandaag geen pizza dus we verkassen naar een hip cafeetje/restaurantje aan de andere kant van de straat. Er is best een goede singer songwriter live aan het zingen en de sfeer is leuk. Jammer dat ze het eten van jop vergeten. De terugweg verloopt wat minder soepel, omdat we wat irritatie en meningsverschil onderling hebben over hoe wij daarop hebben gereageerd. Maar goed, dat moet ook af en toe. 3 weken op elkaars lip en iedereen heeft zijn/haar eigen karakter. Ik vind het eigenlijk verbazingwekkend dat dat niet meer gebeurd. Het gaat ontzettend goed tussen ons allemaal.

Geschreven door 4opreis.reisverhalen