Wakker worden op een tropisch eiland met het geluid van de golven die tegen het strandje opkrabbelen. Wie wil dat nou niet? Wow: wat is dit toch een geweldige plek.

Eerst ontbijten en dan een beetje het eiland verkennen. Marc en Jop naar de ene kant, ik loop even de andere kant uit. Zo voelde Robinson Crusoe zich vast, helemaal alleen op een tropisch eiland. Prachtig is het. Je blijft maar foto's maken.

Hoe mooi de natuur ook is, er is altijd de mens om er een zooitje van te maken. Aan de andere kant van het eiland liggen grote hoeveelheden plastic. Een deel zal van het eiland zelf zijn, wij dragen daar helaas ook aan bij en een deel spoelt aan. Ongelofelijk hoeveel waterflesjes, bakjes, doppen, speelgoed en andere troep er ligt. Je kunt hier live zien wat het gevolg is van al dat afval dat mensen produceren en in de zee terecht komt. Je wordt er een beetje triest van.

Op het eiland proberen ze zo veel mogelijk het afval te verbranden. Meegeven naar het vasteland heeft geen zin, aldus Willy, de eigenaar. Daar gooien mensen het ook weer op het strand en dan spoelt het vervolgens weer aan. Oprapen is vechten tegen de bierkaai. Maar het zal wel moeten anders is dit mooie eiland over 10 jaar een plastic afvalberg.

We zwemmen en luieren lekker. Ik snorkel voor het eerst in mijn leven en zie een levend acquarium onder water met koraal, roze en blauwe zeesterren en mooie gele en blauwe vissen. Ik heb er altijd angst voor gehad, maar ik vind het eigenlijk heel leuk. Een overwinning op mezelf.

In de avond krijgen we een inkijkje achter de schermen van het paradijs van de eigenaar. We komen aan de praat over Berastagi en de vulkaanuitbarsting. Hij laat ons foto's en video's zien van vlak erna. Centimeters dikke as van de Cilabung kleurt het hele dorp onder de vulkaan grijs en de drone opname laat de verwoesting pas goed zien. Het is het dorp waar wij geweest zijn in de verboden Red zone. Heel indrukwekkend.

We praten over Indonesië en hoe het land is veranderd. Als ik zeg dat het land veel meer geislamiseerd is dan 20 jaar geleden, raak ik een gevoelig onderwerp. Hij wordt serieus en zijn stem wordt zachter. In Banda Atjeh geldt de sharia. Lokale mensen van het hoofdeiland oefenen druk op hem uit omdat ze het toerisme op het eiland haram vinden. Vrouwen in bikini's gaat een stap te ver voor hun. Tegelijkertijd komen in het weekend bootjes vol mensen kijken naar de toeristen en foto's maken van die halfblote vrouwen. Dat valt natuurlijk niet altijd goed bij de toeristen die dan naast de opmerkingen over plastic en kosten ook negatieve reviews schrijven op booking over alle kijkers.

Ik schrik een beetje van onze eigen naïviteit. Indonesië is het grootste moslimland ter wereld en hoewel iedereen altijd vriendelijk tegen je is, ook in bikini, schuilt achter de glimlach een wereld waar andere normen en waarden gelden. En gewoon op straat zijn die best verenigbaar. Maar hier op het strand, daar botst het....

Het verklaart meteen waarom deze eilanden eigenlijk niet tot ontwikkeling kunnen komen voor westers toerisme, los van het feit dat ze moeilijk bereikbaar zijn. Willy overweegt zelfs om alles weer te verkopen. Hij kan niet tegen de druk van de locale bazen op en hij maakt een moedeloze indruk als hij praat over de bekrompenheid en hypocrisie van zijn omgeving.

Triest eigenlijk. Wrong place, wrong time voor een jongen die een droom najaagt. Wij zijn maar voorbijgangers in die droom, die een klein scheurtje oploopt.

We drinken heel haram een biertje erop. Dit is hun land. Dit zijn hun regels. Maar het maakt het voor ons niet minder het paradijs. Het bestaat vooralsnog, haram of niet, en wij zijn er gewoon.

Geschreven door 4opreis.reisverhalen