Vandaag staat in het teken van onze begeleidde wandeling langs The Gobbins Cliff. We moeten ons om 9:15u in het bezoekerscentrum melden. Om 9:30u begint de briefing. Vooraf in de mail hebben we duidelijke instructies gekregen van wat wel of niet de bedoeling is. Het wordt ook nog eens uitgelegd door Barbara die ons op de tocht zal begeleiden. Ze scant even onze outfit en ziet dat wij enigszins geoefende wandelaars zijn. Anderen moeten ter plekke wandelschoenen huren omdat je schoenen met steun aan de enkels moet hebben. We krijgen ook een helm mee. Met een busje worden we naar de start van de wandeling gebracht. Wilton zet zijn helm in het busje al op en trekt een gekke bek. Om bij de klif te komen moeten we behoorlijk steil naar beneden lopen. Dan start de wandeling, die vrij uniek is omdat je over een gecreëerd pad, incl. bruggen en trappen aan de buitenkant van de klif loopt net boven zeeniveau. Barbara vertelt onderweg van alles over de geschiedenis van dit gebied en hoe het pad ooit tot stand is gekomen. Het zijn soms nauwe doorgangen en ook een donkere tunnel. Daarom is het meenemen van een tas niet toegestaan en ook een hond mag niet mee. Alleen de gids heeft een rugzak met eerste hulp benodigdheden. Veel spannender kunnen we het niet beschrijven want dat was het ook niet. Er is veel aandacht besteed aan veiligheid en waarschuwingen voor mensen met gezondheidsproblemen. Op zich terecht en goed om in te dekken, maar wij vonden het niet heel spannend allemaal. Wel erg mooi om te doen en de gelegenheid te krijgen langs een klif te wandelen waarbij je ook nog eens veel vogels kunt spotten die aan zee wonen. De wandeling is bij elkaar, heen en terug, zo’n 5 km. Onderweg komen we ook andere groepen tegen want elk half uur vertrekt er weer een nieuwe groep. Als we de wandeling volbracht hebben moeten we nog even steil naar boven lopen om daar weer door het busje opgepikt te worden. Als oudsten van de groep staan wij als eerste bij de halte. De rest volgt hijgend, puffend en zwetend, want het is een beetje warm vandaag. Terug op het bezoekerscentrum pakken we daar nog een broodje en een kop koffie. Op Park4night hebben we een camping gezien in Mourne Area of Outstanding Natural Beauty, een prachtig bergachtig gebied (Mourne gebergte) waar ook het Tollymore Forest Park ligt wat ook de moeite waard is om de bezoeken. We kunnen deze camping niet bellen maar wagen de gok en rijden erheen in de hoop dat ze een plaats voor ons hebben. Het is een zeer eenvoudige camping, dus we hebben hoop. De tocht gaat door Belfast waar het best druk is. We rijden door nog wat andere plaatsen en de trots om bij het Verenigd Koninkrijk te horen valt hier wel op. Er wordt veel gevlagd enzo. Aangekomen op de camping komt een dame naar ons toe gelopen. Ze heeft plaats voor ons. De eenvoud is meteen zichtbaar, een kleine camping, weinig sanitaire voorzieningen, een doucheruimte in een container waarin ook de afwasgelegenheid is. Dus als er iemand doucht, kun je niet afwassen. Enfin het terrein is verder keurig en we kunnen stroom en water pakken. We zetten de camper weg en merken dat de wind op de deur staat. Wij zitten achter de camper in het zonnetje aan de thee ( en te dutten), maar die wind op de deur zint ons niet, temeer omdat elke voorbijgaande auto zoveel stof veroorzaakt dat het binnen meteen grijs is. Omdraaien dus dat huis😊
Pastasalade met pesto en een ribeye van de bbq, dat staat op het menu vandaag. De overgebleven pastasalade gaat in 2 bakjes mee met onze wandeling die we gaan maken. Daarom blijven we hier ook 2 nachten staan. Morgen wandelen door dit prachtige gebied een berg op en daarna relaxen in de zon, want ja, die staat morgen wederom op de planning. Onze rugzakken voor de wandeling staan al klaar. Het wordt vast weer een mooie dag.

Geschreven door Wiltondickyopreis.wereldreis