Zondag 7 juni
Rustig aan opstarten op een zonnige dag, maar het is nog wel wat fris. We kiezen definitief voor de wijnboer in Longuich en zullen daar al om 11 uur zijn want we maken wederom maar een kort tripje. Dag wijnboer bij Trier, tot nooit weerziens! Op naar een wijnboer met een dorps karakter. Het moois van de Moezel is dat de wijngaarden eindeloos zijn. De volledige berghellingen die op de zonzijde liggen, staan vol met druiven. Je hebt hier al het gevoel onder invloed te rijden als je er enkel maar aan voorbij rijdt. We hadden niet verwacht dat we het hier zo mooi zouden vinden. Oké, het is anders danSchotland, maar je bent echt weg in een hele andere omgeving en dat is het vakantiegevoel.
Als we om 11 uur het erf oprijden van de wijnboer, zien we dat we telefonisch hadden moeten reserveren. Wilton pakt zijn telefoon om vervolgens voor de deur van de wijnboer en reservering te doen, maar dan komt de wijnboerin al naar buiten die ons hartelijk ontvangt. Ze wijst ons een plaats toe en we kunnen betalen door het geld in een enveloppe te doen en in de brievenbus te gooien bij het restaurant. Fijn dat vertrouwen!De camper waterpas zetten is hier een uitdaging die we maar heel even aangaan en dan snel accepteren dat we toch een beetje scheef staan. Betekent dat een van ons tegen de ander aan gaat rollen vannacht. Hoe erg is dat?………
We besluiten na de lunch te gaan fietsen langs de Moezel richting Trier. We zien wel waar we uit gaan komen, misschien wel weer in Trier. Als we even onderweg zijn, rijden we van de Moezel af en gaan we eigenlijk meer en meer langs de grote weg fietsen en langs bedrijventerreinen. Niet echt ons ding, dus we besluiten terug te gaan en dan de dorpen die we op de heenweg snel passeerden even echt in te fietsen. Misschien wel prachtige dorpjes. Al snel lijken we weer van onze koers af te gaan dus tikt Dicky de camping in op google maps en kiest voor een route die 17 minuten langer is, zodat we door het landschap kunnen fietsen i.p.v. langs de hoofdwegen. We hebben het weer geweten, we worden over graspaden gestuurd en over hobbelige weggetjes die alleen maar dalen waardoor we eigenlijk te hard gaan om comfortabel te fietsen. Het is zelfs gevaarlijk soms. Als de internet verbinding weer eens weg valt (is vrij normaal hier in Duitsland), krijgt Dicky de route niet meer op google maps en moeten we gaan gokken. We kunnen nooit ver van de camping zijn want net was het nog 7 km, maar ja als je nu helemaal verkeerd rijdt, dan ben je de Sjaak, want zoals altijd zijn we goed voorbereid, met 1 banaan, weggegaan. Dus als we echt verdwalen, dan hebben we in ieder geval een banaan. Haha, het loopt zo’n vaart niet, de verbinding doet het weer en we rijden netjes terug naar de camping. De route was overigens uiteindelijk wel prachtig ondanks de hobbelige wegen.
We hebben al besloten dat we vanavond hier in het restaurant wat eten. Bij de camper lummelen we nog wat en dan wagen we ons aan een echte flamkuchen in het restaurant hier. Je moet hier je gegevens geven, wij enkel naam en camperplaatsnummer, maar anderen zelfs hun adres. Dit is i.v.m. corona zodat men de mensen kan achterhalen die hier geweest zijn mocht er een besmetting komen. Aan onze tafel, op 1,5 meter komt een man uit het dorp zitten. Gezien zijn afmetingen zeker iemand die in de risicogroep valt. De man kletst honderduit tegen ons over het feit dat veel wijnboeren hier ook een “Zimmer Frei” hebben, maar geen gasten vanwege de corona. De bediening in het restaurant verloopt wat slordig. De serveerster zet bij ons een schaaltje kaas met zoute koekjes neer, maar deze is voor een andere tafel bedoeld. We laten het haar weten en ze pakt het schaaltje op en zet het op de juiste tafel. Die mensen accepteren, logischerwijs, dat schaaltje niet omdat het al even bij ons stond. Dus moest ze voor een nieuw schaaltje zorgen voor deze mensen. Bij ons wilde ze vervolgens de ros’e en het water voor onze tafelgenoot neerzetten en toen wij de flamkuchen geserveerd kregen, bleek ze ons drankje te zijn vergeten. Enfin, de flamkuchen was heerlijk. Het is eigenlijk een soort Duitse pizza. Dicky probeert Wilton aan de praat te houden zodat onze tafelgenoot er niet tussen kan komen, maar dat blijkt een uitdaging. Gelukkig komt de wijnboer tegenover hem zitten waardoor wij van hem af zijn. Het toetje en de koffie nuttigen bij de camper. We kunnen nog heerlijk buiten zitten en maken ook nog een wandeling door het dorp. Heel sfeervol hier, dat zeker! We vinden nog een geocache, maar die kunnen we morgen pas gaan invullen omdat we geen pen bij ons hebben. De zonsondergang lijkt prachtig te worden, dus Dicky snelt met de camera naar de brug hier vlakbij. Daar valt hij uiteindelijk toch een beetje tegen.

Geschreven door Wiltondickyopreis.wereldreis