We zitten net weer terug in de camper vanavond als de “dorpsgek”, want zo noemen we hem, hier rond de camper loopt te slenteren. Hij loopt steeds voorbij en kijkt naar binnen, of hij gaat op een bankje zitten kijken naar ons. We zagen hem net ook al in het dorp lopen. Vallbona de les Monges, zo heet het dorp waar we rond half 6 aankwamen. Gewoon willekeurig gekozen. Een pittoresk dorpje in het berggebied. We hebben vandaag maar 100 km gereden ongeveer, nadat we vanmorgen een prachtig tochtje hadden gemaakt op de fiets. Het meer rond om zoveel mogelijk flamingo’s en andere vogels te zien. Het is zo’n 25 graden met een verfrissend zeewindje. Het meer rond is zo’n 12 km en de meneer van het informatiecentrum geeft aan dat we bij uitzichtpunt Embut zeker ook even dat extra rondje moeten maken. Dat gaan we zeker doen en bij dat uitzichtpunt blijkt ook dat Dicky geen kaartje in de camera heeft gedaan. Wilton, die als geoefende vogelfotograaf zijn zaakjes voor elkaar heeft, biedt zijn backup kaartje aan. Gelukkig maar 😊. Het is een prachtig gebied om doorheen te fietsen. We genieten er dan ook volop van en stoppen soms om een plaatje te schieten. Als we achter een kijkscherm staan, ziet Dicky ineens die blauwe waterhoen, die we in Extremadura ook zagen en die op de hele wereld alleen daar voorkwam, mmmmmm......misschien de weg kwijt?
Op de route ligt een schattig wit dorpje waar we koffie drinken met een donut op het terras van het dorpscafé. Er zitten enkel wat Spanjaarden met een kop koffie en de krant. Het valt ons op dat we geen enkele, je leest het goed, geen enkele toerist tegen komen in dit gebied. We hebben op de hele route geen fietsers of wandelaars gezien. Wel boeren die met de blote voeten in de natte rijstvelden werken. Na zo’n 25 km fietsen zijn we terug bij de camper en maken we ons klaar om verder te reizen. Het grappige is, dat we totaal nog niet weten waarheen. We kijken ook een beetje naar de weersvoorspellingen en combineren dat met een route die enigszins richting Nederland voert. We besluiten richting Andorra te gaan reizen en denken bij Ponts uit te gaan komen. Het is druk op de weg, ook met vrachtverkeer. Op de N wegen heb je soms een extra baan om even in te kunnen halen. Wilton maakt er gebruik van om een wat onrustig rijdende Spanjaard in te halen, maar die geeft gas als we er naast zitten en de 2e baan bijna ophoud. Wilton drukt op de claxon, wat de Spanjaard niet kan waarderen en die zorgt vervolgens voor gevaarlijke omstandigheden door ons er niet voor of achter te laten. We laten ons erachter vallen en de Spanjaard trapt nog een paar keer op zijn rem om te jennen. Afstand houden lijkt nu de beste remedie. We zien de Spanjaard wat slingerend voor ons uit blijven rijden. Mm wijntje teveel misschien.
Dicky zoekt op de camperapp wat er zoal nog meer is buiten de camperplek in Ponts en vindt dus een camperplek in Valldona de les Monges. Het is nog 20 km en we koersen erheen. Voordat we het dorp inrijden zien we een veld met allemaal poppen staan (soort vogelverschrikkers). Het heeft waarschijnlijk met een feest o.i.d. te maken. Omdat we geen winkel meer tegen komen, stelt Wilton voor om Dicky ‘s avonds mee uit eten te nemen. We arriveren op de camperplek en lopen het dorp in. Het idee is even te wandelen en dan meteen te kunnen aanschuiven in het volgens ons enige restaurant van het dorp. In dit dorp staat een oud klooster met een mooie kapel. Als het zo tegen 19:00u is gaan we kijken of het restaurant toevallig al open is. Daar aangekomen staat er op een bord wat de openingstijden zijn, alleen over de tijd van de avondopening zit een magneet om het papier vast te zetten. We kunnen het niet ontcijferen en lopen achterom om het te vragen. 2 Vriendelijke Spaanse trienen vertellen ons dat we om 20:00u welkom zijn. We lopen nog even terug naar de kapel en willen daar de tijd doden op een bankje. Opvallend is dat er op alle bankjes iemand zit en dat om klokslag 19:30 u de mensen de kerk binnen gaan. Het is maar een klein groepje mensen. Een Spaanse dame legt uit dat er elke dag om 19:30u een zangmis is van de nonnen. Dat schijnt bijzonder te zijn. Ze geeft aan dat we van harte welkom zijn om te kijken en te luisteren. We besluiten dit te doen. Het is een erg sobere kerk van binnen. We zien een soort graftombes op de vloer, prachtig om te zien. Er zit een hekwerk met grote poort tussen de bezoekers en de nonnen. Enkele mensen zitten achter het hek dichter bij de nonnen. 6 of 7 nonnen tellen we. Dat zijn er vroeger vast meer geweest. Je hoeft als non niet goed te kunnen zingen, in zo’n kapel klinkt het zo wie zo prachtig 😊. Het klooster is best bijzonder, het is de enige van de 3 overgebleven kloosters van de Cisterciënser orde, waar nog een nonnengemeenschap zit. Dit vonden we op internet over het klooster:
De kerk van het klooster heeft een prachtige klokkentoren en het interieur van de kerk is verder zeer eenvoudig, maar daardoor niet minder mooi. Het klooster laat kenmerken van verschillende architecturale periodes zien. De verschillende vleugels zijn tussen de 12de en 15de eeuw gebouwd en elk toont kenmerken van de periodes, waarin ze tot stand gekomen zijn.
De dienst duurt een half uur en dat is mooi want nu is het restaurant open. De tafel is al gedekt voor ons. Het is een groot restaurant en “vreetschuur” zou ook een goede benaming kunnen zijn denken we. Er zit nog een stel te eten en verder blijft de schuur leeg. Een stoere, no nonsense mevrouw, die ook boerin of viswijf had kunnen zijn vraagt ons wat we willen eten. Het is gewoon een 3 gangen menu voor 16 euro incl. brood, wijn en water. We bestellen onze 3 gangen en binnen 5 minuten hebben we het voorgerecht, een stevige, niet goed opgewarmde cannelloni te pakken. Dicky geeft hem terug om nog even goed door te warmen. Ze blijft vervolgens bij de tafel staan om te checken of het nu goed is. In de keuken rinkelt al een belletje, dus we denken dat we door moeten eten. Dat klopt, de borden van het voorgerecht worden nog net niet gelijktijdig geruild voor het hoofdgerecht. Wilton heeft kalfsvlees besteld wat eigenlijk niet meer of minder is dan een bord vlees wat drijft in de jus met wat champignons erbij. Dicky heeft een droog, te lang gegrild, worstje met wat friet en groente. Ook deze borden worden als ze leeg zijn bijna gelijktijdig omgeruild voor het toetje. We rekenen af en Wilton denkt nog een flesje wijn te kopen wat bij de nonnen vandaan komt. Onderweg komt hij erachter dat het olijfolie is. Mooi, want die hadden we ook nog nodig 😂. Terug bij de camper loopt “de dorpsgek” dus nog even rond onze camper te loeren. We hebben hem vannacht niet meer gehoord, dus we denken dat hij ook gewoon is gaan slapen😊.

Geschreven door Wiltondickyopreis.wereldreis