Onze camperreizen starten nooit, maar dan ook nooit vlekkeloos.
Vandaag vertrekken we met enige zorg voor de moeder van Dicky en onze ernstig zieke buurvrouw zwaait ons uit met tranen in haar ogen. 4 Weken is lang en in die tijd kan er veel gebeuren. We rijden in gedachten verzonken de straat uit………
Als we net goed en wel op weg zijn geeft de motor storing aan. Een probleem waarvoor Wilton woensdag nog, en een paar maanden terug ook, 90 euro aftikte in de garage. De EGR klep blijft weer hangen en dat zorgt ervoor dat het vermogen van de motor terug zakt naar de helft. Met 80 km per uur, en soms 87, maar soms ook slechts 70, tuffen we richting Hoek van Holland. Wilton voert nog een enigszins geïrriteerd telefoontje naar de IVECO in Tiel, maar de receptionist werkplaats helpt ons niet verder dan zoek een dealer in Engeland. Oké hartstikke bedankt dat hadden we nog niet bedacht. Het goede nieuws is dan wel dat de motor onderweg ineens weer het vermogen oppakt, dus we worden vanaf dan niet meer door de vrachtwagens ingehaald. Op hoop van zegen dat het goed blijft gaan en anders een Fiat dealer zoeken in het Verenigd Koninkrijk. Wilton heeft een cleaner in de brandstof laten doen, mogelijk werkt dat dus.
Omdat de A20 is afgesloten, maken we ook een omweg om in Hoek van Holland te komen. Het schiet niet erg op vanwege opstoppingen en omleidingen, maar we zijn gelukkig op tijd vertrokken. Eenmaal bij de terminal van de Stenaline kunnen we meteen de boot op. Een enorm schip van 224 meter lang en 32 meter breed. Hier mogen we een uurtje of 6 op vertoeven.
Op de boot is het niet al te druk, dus we zoeken een plekje om te zitten en bestellen een bakje koffie. De uren vermaken we ons met een beetje rondhangen, Wilton kijkt nog een film, we eten wat in het restaurant en lopen af en toe naar buiten. Eenmaal in Harwich doet de boot er zeker een kwartier over om strak langs te kade aan te leggen. Het is precisie werk, een soort achteruit inparkeren zeg maar. Als we de boot afrijden staan we nog enige tijd in de rij voor de paspoortcontrole. Dan is het even wennen om links te rijden. De km’s worden Miles, dus dat is ook even wennen. We rijden 11 Miles om vervolgens te parkeren bij een typisch Engelse pub, waar het leven goed is en de sfeer gemoedelijk. Hier gaan we overnachten, dus moeten we ook even wat gaan drinken in de pub. De barvrouw Lizzy verwelkomt ons en praat meteen honderd uit. Ze heeft het niet zo op de Duitsers en laten die nu net arriveren met een enorme 4 wheel drive camper. Buiten bij de pub staat een typisch Engelse telefooncel, die nu dienst doet als bibliotheek. Er is nog een Nederlands stel wat hier met de camper staat. Ze tapt een Engels biertje voor Wilton en belooft koffie te maken voor Dicky. Dat bier hier belangrijker is dan koffie, blijkt wel als we na een half uur vragen of de koffie al onderweg is. Oeps, vergeten!!! Evengoed smaakt de verlate koffie heerlijk. Er komen nog wat camperaars bij en een Britse man die met de camper (een oude afgetrapte bus, welke tevens als zijn huis dient) reist vertelt dat hij net uit de Oekraïne komt waar hij voedsel en medicijnen heeft gebracht. Hij vertelt tevens veel over highlights die we moeten gaan zien evenals het Nederlandse stel wat in deze omgeving al veel heeft gereisd. Ze zijn nu net 3 weken in Ierland geweest en gaan morgen op de boot naar huis. Ierland hebben ze verkend omdat zij ook gids zijn geworden voor begeleide camperreizen van de ANWB. Een soort van “we zijn er bijna” reizen. Na wat geklets en sterke verhalen, besluiten we naar de camper te gaan. Dicky rekent af en komt er later achter dat 3 pond 20 wel heel weinig is voor een potje koffie en een grote bier. Nog even zitten en wat drinken en dan slapen. Morgen gaan we onze weg vervolgen richting Schotland. Of we daar morgen al zijn is de vraag. We gaan het zien….

Geschreven door Wiltondickyopreis.wereldreis