Daar komt ze aan, met 2 bamboe stokken die haar moeten steunen. Ze wil het hek open gaan doen. Het is rond half 9 en wij zijn al een uurtje op. Wilton helpt haar even. We hebben hier prima geslapen. Nadat we alles klaar hebben gemaakt lopen we naar het huis om af te rekenen. De mevrouw roept ons binnen. “Koffie?”, vraagt ze meteen. Oké, we doen een bakkie. Haar man loopt ook door het huis en geeft haar in het Portugees aanwijzingen waaruit we meteen begrijpen dat hij graag zou zien dat zij ons ook een lekkernij aanbiedt bij de koffie. We krijgen een koek wat een beetje smaakt naar pepernoten. Het is iets typisch Portugees volgens de mevrouw. Ze praat in haar gebrekkig, maar toch nog goed verstaanbaar Nederlands, honderd uit over haar dochter en kleinzoons. Als we de koffie op hebben vraagt Dicky of ze nog een foto van hun mag maken voor het reisverslag. Dat mag en dan vertrekken we, na hun hartelijk bedankt te hebben voor de goede zorgen.
We rijden richting Spanje en zijn al snel bij de grens in Castelo de Vide. Het landschap is adembenemend mooi. Over de grens ga je eigenlijk meteen het natuurgebied Extremadura in. Onderweg zien we soms wel tientallen roofvogels bij elkaar in de lucht. Ook huizen hier heel erg veel ooievaars die hun nesten gemaakt hebben op de kerktorens in de verschillende dorpjes die we passeren. Het lijkt wel een plaag!
Als we een lunchplek zoeken komen we uit langs de weg bij een hotel. Daar staan op een veld op een door de mens gecreëerde hoge palen met een frame erop tientallen ooievaarsnesten. Alle nesten zijn gevuld met jonge ooievaars en we fotograferen er alvast op los. Ook de roofvogels zweven hier door de lucht. Dan besluiten we naar een camperplaats te rijden in Alcuéscar. Het is van een Nederlands stel. We bellen even van tevoren of er plaats is. Walter geeft aan dat ze niet thuis zijn, maar dat we gewoon het terrein op kunnen gaan. Er staat al een camper. Hij legt uit hoe te rijden en rijden in een half uurtje daarheen. Als we door het hek komen, krijgen we niet meteen het gevoel dat we hier een goede plek kunnen vinden waar we recht kunnen staan. Er staat idd al een camper van een Nederlands stel. Zij hebben waarschijnlijk met genoegen zitten kijken hoe wij de camper niet recht kregen. We waren bijna van plan weer te gaan, maar met wat aanwijzingen van hun staan we uiteindelijk redelijk recht en is het ook wel goed toeven hier, prachtig uitzicht, rust en gezellige mensen. We worden meteen uitgenodigd door de buurcamperaars, Irene en Jan, om een drankje met hun te doen. Ze camperen al sinds hun pensioen,18 jaar reeds, en hebben al vele reizen gemaakt. Hoe gezegend ben je dan. Dan verschijnen ook Jantien en Walter de eigenaren van dit mooie landgoed, waar nog veel moet gebeuren om het goed bruikbaar te maken. Wij pakken de fietsen en gaan even naar het dorp voor wat boodschappen. Over een onverharde weg, maar wel een leuk ritje. Terug gekomen wordt er door Jantien en Walter hard gewerkt om het zwembad schoon te krijgen. We kijken allemaal een beetje mee naar hun gezwoeg en als de zon gaat zakken zit iedereen snel binnen. Het koelt dan echt af. Wij moeten nog eten, het is een latertje vanavond. Morgen gaan we verder op ontdekkingstocht vogels kijken in dit enorme natuurgebied.

Geschreven door Wiltondickyopreis.wereldreis