4 juli: Om half 7 loopt de wekker af. We staan vlot op en hebben beiden al mensen horen vertrekken vanmorgen vroeg. Zal het nu al druk zijn op de Preikestole? We staan om half 8 op de parkeerplaats van waar de wandeling naar die enorme rots begint. En ja, het staat al best vol. Onderweg hier naartoe zagen we al een extra parkeerplaats op een kilometer afstand. De Nederlanders die ons nu al 2 dagen volgen, komen ook aan en kunnen, net als wij al niet meer op de camperparkeerplaats staan omdat deze vol is.
We starten de wandeling en al snel blijkt dat kwart voor 8 starten eigenlijk te laat is, er zijn nu al mensen op de terugweg. Als je dan bedenkt dat heen en terug ongeveer 4 uur wandelen is, dan zijn deze mensen wel erg vroeg vertrokken. De wandeling is pittig, maar ook spectaculair mooi. Het is afwisselend, klimmen en afdalen, dus onze beenspieren worden weer goed getraind. Na ongeveer 1,5 uur lopen verschijnt de Preikestole in ons blikveld, er staan al veel mensen boven. Onderweg liepen we gelijk op met 2 gezinnen, een Duits gezin met 2 jongens van een jaar of 9 en 11 denken we en een Italiaans gezin met 2 meisjes, wij dachten 6 en 8. Super stoer die meiden, we hebben hen niet horen jammeren, maar ze liepen dapper met hun ouders mee. Op de rots zien we wonderbaarlijke taferelen bij het Duitse gezin. De kinderen mogen op de rand van de ruim 600 meter hoge rots zitten voor de foto en we zien zelfs dat één van de jongens met zijn pa op de rand zit en pa uiteindelijk weg loopt en de jongen daar laat zitten. Fijn referentiekader krijgen ze mee zo. De Italiaanse meisjes zitten lekker veilig midden op de rots een verdiend broodje te eten. Dicky geeft hen een compliment voor hun prestatie en dan vertelt papa dat de jongste 5 jaar is. Chapeau! Na de nodige foto's, selfies en verbazingen over de toeren die mensen daar uithalen, starten we de weg terug. Het lijkt alsof er bussen vol toeristen zijn los gelaten, want het pad loopt vol en dat betekent voor ons continue passeren en opletten. Maar oh, wat kan dat ook leuk zijn! We zien de gekste outfits voorbij komen en mensen die denken dat het op een boorschoentje best moet lukken. Zo ook mensen die puffen en hijgen, waarvan wij denken dat ze het misschien wel halen, maar of ze dan ook terug kunnen komen is de vraag. Terug op de parkeerplaats staat het overvol met auto's, campers en bussen. Het is er echt een gekkenhuis en wij zijn blij dat we zo vroeg zijn gegaan. Wij kunnen weer een vinkje zetten op de bucketlist 😊
We pakken nog even een cache op daar en stappen dan weer in de camper om koers te zetten naar het zuidelijkste puntje van Noorwegen, Lindesness. We besluiten om daar even een foto te maken en dan vervolgens in Åvik de camper de parkeren en daar een nacht te blijven. In Åvik komen we jaarlijks in september om te duiken. Dicky stuurt één van de bewoners aan de haven een berichtje via facebook dat we daar in de avond zullen aankomen. Voordat we het zuiden bereiken zetten we de camper nog ergens aan de kant om te lunchen. Dat smaakt natuurlijk prima na zo'n wandeltocht.
Rond 17:00u doen we even een "click and go". bij Lindesness en rijden daarna nog een goed half uur naar Åvik. Daar aangekomen treffen we meteen de voor ons bekende mensen daar en met Ingunn en haar partner drinken we wat aan de haven. Ingunn heeft geregeld dat we op een stukje land van Vibeke mogen staan wat aan de zee ligt. Vibeke woont ook aan de haven. Na een drankje zetten we de camper daar weg en eten wat. 's Avonds brengen we Ingunn een pak wijn, wat ze met Vibeke op mag drinken. We lopen nog even de pier op hier en kijken het kraakheldere water in. Je zou zo zin krijgen om te duiken, maar daar wachten we mee tot september. Morgen rijden we door en mogelijk bereiken we Denemarken al. Als het nog een nachtje Noorwegen wordt, dan is dat ook goed 😊

Geschreven door Wiltondickyopreis.wereldreis