Er zijn gisteren heel veel nieuwe gasten aangekomen op de camping voor het lange weekend in Duitsland.
Schuin tegenover ons staat een grote groep, allemaal lid van een parapente club die hier ook gaan vliegen. Ze hebben veel plaatsen gereserveerd en het is een passen en meten om alle caravans en campers op hun plek te krijgen.
Maar ja, voor de caravan wil dat niks zeggen. De afstandsbediening word erbij gepakt, de "mover" aangezet en de caravan rijdt als vanzelf op de gewenste plek.
Gelukkig komt achter ons een stel aan dat nog een tent moet opzetten.
Zo te horen, en te zien, is het of lang geleden dat ze deze tent hebben opgezet of het is een nieuwe tent die nog nooit is opgezet.
Zoals het genetisch is bepaald zorgt de vrouw voor de precieze plek en opstelling van de tent, toch een beetje dat huiselijke.
Terwijl de man, waarschijnlijk ook genetisch bepaald, zich bezighoudt met zaken van levensbelang. Hij gaat op zoek naar de stroomkabel en sluit direct de koelboxen aan om in ieder geval, mochten de gemoederen te heet oplopen, hij deze kan blussen met een koel wit wijntje en een koud biertje. Hiervan maakt de vrouw dan ook direct gebruik. Na het uitkiezen van de plek en het neerleggen en weer verleggen van het grondzeil heeft ze wel een wit wijntje verdiend.
Tevreden bekijkt ze de al verrichte arbeid terwijl de man, inmiddels met zweetband om het hoofd, nog volop bezig is met de tentstokken.
Als we ruim drie kwartier naar het opbouwen hebben zitten kijken en er, behalve het grondzeil en het tentdoek met de stokken erin, nog niet veel schot in de zaak zit gaan we toch maar even helpen om erger te voorkomen...
Vandaag zijn we via de route des cretes naar Munster gereden. Een mooie maar wel drukke weg over de toppen van de Vogezen.
We genieten van de uitzichten en stoppen een paar keer om even de benen te strekken en wat rond te kijken.
Rond het middaguur komen we in Munster, de receptie van de camping is nog gesloten dus eerst maar naar de supermarkt.
Terug bij de camping lopen we alvast wat rond om een plek uit te zoeken. Een aardige medewerker geeft ons alvast de code van de slagboom, we installeren ons en om 15 uur kan ik ons aanmelden.
We staan weer heerlijk in de schaduw, riviertje binnen handbereik.
Maar de plicht roept, ik moet aan het eten beginnen, waarbij Manita trouwens alle voorbereidingen treft en ik alles alleen maar in de pan hoef te mikken.

Geschreven door Tony.aan.de.wandel