Nederland, Erp

Ayla heeft er geen zin meer in.
Maandagmiddag was ze al heel tam in de bus naar Koblenz.
'S avonds wel gegeten maar dinsdag heb ik haar bijna aan de lijn mee moeten trekken door de stad.
Dinsdagavond wel een beetje gegeten maar geen oog voor andere mensen, andere honden, de buurman die op de fiets onderweg is naar Rome verbaast er zich zelfs over.
Vandaag ligt ze apathisch voor de tent, eet niet en drinkt niet. Normaal als ik naar het sanitairgebouw loop gaat ze mee en wacht dan buiten maar nu blijft ze bij de tent.
In haar ogen zie ik een doffe blik en als ik de tent heb opgeruimd en op weg ga naar het station voor de trein naar Bad Ems moet ik haar bijna weer meetrekken.
Ze loopt een lijnlengte achter me, ploft neer als ik stop en ik haal net de overkant van de straat als het licht op groen springt.
Onderweg naar het station neem ik een beslissing, we gaan naar huis!
Ik kan haast voelen dat Ayla zich niet lekker voelt en dat doet mij verdriet, op dit moment is haar welzijn belangrijker dan mijn wandelreis...
We staan te wachten in de rij bij de infobalie, elke halve meter vooruit staat ze weer op en ploft weer neer.
Als ik aan de beurt ben, na 3 kwartier, koop ik de kaartjes richting Eindhoven.
Buiten op het bankje rook ik nog een shagje, ben blij dat ik deze beslissing heb genomen. Helaas is onze reis voortijdig ten einde gekomen, het welzijn van Ayla is op dit moment belangrijker.
Er stroomt evenwel een traantje over mijn wang..
In de trein is het druk, ik vind een plaatsje naast een mevrouw en Ayla ploft op haar voeten neer.
Ze heefy er geen problemen mee maar ik leg haar toch achter onze stoelen, het maakt Ayla niet uit.
De rest van de reis met twee keer overstappen en dan nog de bus naar Veghel hetzelfde, ik kan haar neerleggen waar ik wil, schuif haar door het gangpad om plaats te maken.
Van Veghel uit lopen we het laatste stuk naar huis. Door redelijk bekend gebied maar ze sjokt nog steeds achter me aan.
Bijna thuis heeft ze het in de gaten en wordt wat actiever.
Als ik de poort open doe rent ze eerst naar mijn schoonmoeder en dan naar de poes.
Als even later Manita ook thuis komt van haar werk is alles weer goed....
Ik kijk terug op een geweldige tocht, fantastisch weer en een mooie omgeving. Aardige behulpzame mensen, Ayla die overal welkom was en veel bekijks trok met haar rugzak.
Heel leuk dat we een paar keer bezoek hebben gekregen van lieve vrienden, die dan weer schone kleren , en brokken voor Ayla bij hadden, en waar we een gezellige tijd mee hebben mogen doorbrengen en die Manita zijn komen ophalen.
Geen blaren, geen ongemakken en een tocht van ruim 700 kilometer.
Zeer zeker voor herhaling vatbaar.

Geschreven door Tony.aan.de.wandel

23 mei 2017Rustdag in Koblenz

3 jun 2018Lahnweg van Koblenz naar Siegen

Al 12 reacties bij dit reisverslag

Wat goed van je dat je deze beslissing kon nemen... Toch heel anders dan wat je voor ogen had. Ik snap goed dat je een traantje moest wegpinken .. Maar...je kunt idd terug kijken op Veel moois en...er komen hoop ik voor jou..nog meer van deze kansen op jouw/ jullie pad Tot snel😀
anja 2017-05-24 21:20:22

Oh das minder leuk om te horen maar toch een super goede prestatie van jullie .....WELKOM THUIS XX
Angelie 2017-05-24 21:20:40

Tjonge Toni, knap en dapper dat je zo resoluut het besluit genomen hebt en gestopt bent. Het was inderdaad een prachtige reis, we hebben genoten van jouw verslagen, hartelijk bedankt! Maar blijkbaar is het voor Ayla zo genoeg geweest naast het gemis van Manita. Tot ziens weer in het waterwingebied!!
Frouke 2017-05-25 00:33:31

Een goeie, maar wel moeilijke beslissing... Hopelijk is Ayla thuis weer helemaal in haar nopjes. Het was een prachtige reis!! Wij hebben genoten van jullie verhalen.
Jos en Gemma 2017-05-25 08:51:20

Een moedig en goed besluit om naar huis te gaan.....jammer....maar wat een prestatie.. Petje af voor jullie drieën.... Op naar de volgende tocht. Jullie reisverslag was een feest om te lezen..
Hanny 2017-05-25 09:33:37

Heel jammer Tony maar wel een goede beslissing. Jullie kunnen toch wel terug kijken op een mooie tocht.
Hesi. 2017-05-25 11:51:44

Nou.....anders laat ik hier wel wat traantjes ....Wat geweldig dat je aan het welzijn van Ayla denkt en daarna handelt. Ayla is net zo sensitief als haar moeder en als het roedeltje niet bij elkaar is en men elkaar mist dan zetten ze geen stap verder...een echte beauceron. Dank dat je zo met haar begaan bent ❤. Jammer dat je de reis niet voort hebt kunnen zetten voor jezelf en voor mij want ik zal jullie prachtige verhalen moeten missen. Blij dat je weer veilig thuis bent! Nu plannen maken voor een volgelnde reis. Dikke knuffel voor jou en Manita en een nog dikkere voor allerliefste Ayla 😚😚😚
Ingrid 2017-05-25 12:11:09

Ohh zeg...ik word er nog wel emotioneel van! Ik hoop dat Ayla weer wat opknapt nu ze thuis is en Manita weer heeft gezien ( misschien moet ze volgende keer maar gewoon 12 weken vrij nemen😉) Geniet van de zon en de lekkere koffie van thuis en tot snel!!
Wendy 2017-05-25 12:32:30

Goed Tony dat je deze beslissing hebt genomen! Ayla wil jullie bij elkaar zien!!! Mooie interessante reisverslagen heb je geschreven, ik heb er van genoten!
Henriette 2017-05-25 13:41:49

Welkom thuis!! Fijn weer samen zijn!😁👌
Mariana 2017-05-25 22:20:17

Met dit weer is het veel prettiger om met een pint thuis in de tuin te zitten. Zes ( 6,5) weken wandelen in voor mij al een onhaalbaar iets. Na 700 km. stoppen is een een flinke prestatie ( zowel de 700 km. als het stoppen). Lopen met deze temp. zou ook niet meevallen zijn. Tot binnenkort.
Toon Br 2017-05-26 10:23:02

Een diepe buiging voor jullie. Dapper ! Zo te lezen kunnen jullie terugkijken op een fantastische tocht en hebben jullie enorm genoten ! Respect ! Tot binnenkort, groetjes Erny
Erny 2017-05-28 20:20:10