We volgen het advies van de routemaker en pakken om half 8 de bus richting Waldgirmes.
In eerste instantie wilde ik van Wetzlar naar Giessen lopen omdat op de originele route geen camping te binden was.
Doordat we de bus pakken knabbelen we 7 kilometer van de route af en kunnen we als we doorlopen de camping in Wissmar halen. Van daar uit hebben we weer verschillende mogelijkheden om naar de volgende etappeplaats Marburg te komen.
Het is onbewolkt als we uit de bus stappen en richting Lahnweg lopen.
We komen eerst langs de overblijfselen van een Romeins forum, met heel veel fantasie is er nog wel wat van te maken...
Via brede bospaden lopen we omhoog en omlaag door het koele bos.
Aan de zijkant zien we verse sporen van wilde zwijnen die met hun snuit de grond hebben omgewoeld.
We hebben het gevoel ieder moment oog in oog met zo'n zwijn te staan maar gelukkig laten ze zich niet zien.
Als we het bos verlaten lopen we door velden met koren en uitgebloeid koolzaad. Nu in juni is alles vooral groen, terwijl in april mei alle planten en bloemen volop opkomen en bloeien.
Voor de natuur is dat wel een mooiere tijd, nu hebben we natuurlijk geluk met lange dagen en avonden, en hoge temperaturen.
Ook vanmiddag was het weer warm, Ayla had er last van en heeft weer meer gedronken dan gisteren. Ook de afstand was langer dan we de afgelopen dagen hebben gelopen.
In Wissmar lopen we eerst langs de supermarkt voor de nodige supplies en eten een boterham in de schaduw van de parkeerplaats.
Ayla ligt languit op de koele stenen als er plots een auto de parkeerplek oprijdt.
Manita springt overeind en roept STOP.
De auto staat stil en blijft staan, zou de chauffeur nu echt verwachten dat we onze plek in de schaduw opgeven?
Zet je auto maar in de zon, jij hebt airco!
Langzaam rijdt de auto naar een andere plek en een vrouw stapt uit.
Ze biedt haar verontschuldigingen aan, ze had de hond echt niet gezien en was zich doodgeschrokken...van de schrik zat ze verstijfd in de auto.
De camping in Wissmar ligt aan een meer, als we aankomen zien we alleen een klein houten huisje wat bedoeld is als kassa voor de mensen die komen zwemmen.
Er staat wel een telefoonnummer dat we zouden kunnen bellen. Links en rechts van het hokje staan wat caravans en campers maar het ziet er niet echt campingachtig uit.
We lopen om het meer en zien alleen maar jaarplaatsen, geen plekje om je tentje op te zetten. Ook de toiletgebouwen hebben hun beste tijd gehad.
Halverwege de ronde om het meer ploffen we in de schaduw, klikken Ayla los die direct het water inloopt.
Manita loopt nog een stukje verder maar daar wordt het ook niet beter, wel ziet ze een paar bewoners die vertellen dat we echt moeten bellen en dat we dan een mooie plek krijgen.
De tent staat lekker rustig, het sanitair is tijdelijk ondergebracht in nette schone units, Ayla ligt te slapen en wij genieten van het uitzicht op het terras.....

Geschreven door Tony.aan.de.wandel