Mannen kunnen richten.
In de oertijd al trokken we er op uit om, gewapend met boog en speer iets eetbaars te schieten om in het levensonderhoud van onze vrouwen en kinderen te voorzien.
Als er iets op ons pad kwam dat eetbaar was, namen we de boog en een pijl.
Ons geoefend oog keek hoe we het dier zonder lijden en trefzeker konden raken.
De pijl zoefde van de boog en het dier was geraakt en gedood, er was weer eten voor een tijdje.
Deze gedachten schoten door mijn hoofd toen ik gisteren avond iets van mijn overtollige lichaamsvocht kwijt wilde en trefzeker de vlieg in het urinoir probeerde te raken....
Voor vandaag hadden we een wandeling bedacht, eerst met de kabelbaan vanuit Lofer naar boven en dan van daar uit terug naar beneden lopen. Voordat we vertrokken toch maar even de website bekeken en wat bleek de kabelbaan ging niet omhoog vandaag. Vanaf morgen weer iedere dag maar helaas vandaag niet.
Manita had in de wanderfuhrer, een reisgids met wandelingen, nog een andere mooie route gezien.
We parkeerden de auto bij het dalstation van een kabelbaan en kochten 2 kaartjes, Ayla mocht gratis mee.
De kabelbaan, gelukkig met dichte gondels, bracht ons naar ruim 1600 meter hoogte waar onze wandeling zou beginnen.
Scheelde ons on ieder geval een flinke klim...
We liepen over mooie smalle bergpaadjes omhoog en genoten van het uitzicht, het weer was perfect om te wandelen. Boven scheelde het al gauw een paar graden met het dal. Ayla liep lekker los totdat ze achter een berggeit aan rende, dan maar weer aan de lijn.
Manita had de routebeschrijvingen gelezen maar haar Duits is niet zo heel goed en op een gegeven moment stonden we voor een pad dat steil omhoog over rotsblokken ging.
Omdraaien was geen optie, Ayla maar weer los en hup omhoog. We moesten Ayla wel af en toe een zetje geven om om de rotsblokken te klimmen maar so far so good .
Bijna bij de top hadden we een keuze, links was de moeilijke variant, steil omhoog met touwen om je aan vast te houden, of rechts via de noordzijde wat gemakkelijker zou zijn.
Die keuze was snel gemaakt dus hup rechts omhoog.
Alleen na alle sneeuw van afgelopen winter en de noordzijde van de berg...kwamen we al gauw de eerste sneeuwvelden tegen. Ayla vond het geweldig, beet in de sneeuw en groef met haar poten de harde bovenlaag weg.
Na een tijdje omhoog te hebben geklauterd kwamen we bij een smalle richel van circa 50 cm breed. Rechts was de berg en links een gat van ongeveer 5 meter diep.
Hier had Ayla dus geen zin in, hoe we het ook probeerden, ze durfde er niet overheen.
Manita was al aan de overkant maar in Ayla was geen beweging te krijgen.
Ze wilde terug, maar terug naar beneden over de rotsblokken was ook geen optie.
Toen ik een paar meter met haar terug liep probeerden we het wat hoger en ja hoor, hier was redelijk te lopen en omzeilden we de richel.
Na nog flink wat geklauter en het oversteken van een paar sneeuwvelden wat overigens voor ons ook niet echt gemakkelijk was omdat het pad niet zichtbaar was en we niet altijd wisten in welke richting we moesten lopen, kregen we weer zicht op de route en een normaal pad onder onze voeten.
Nog een klein stukje over een landweggetje terug maar het eindpunt van de kabelbaan, hier nog een kopie koffie met gebak en weer genoeg avontuur voor vandaag.
De luifel staat voor de tent, het regent en zoals het er uit ziet blijft het dat voorlopig ook doen.
Morgen rustig aan....

Geschreven door Tony.aan.de.wandel