Het is afgelopen nacht gelukkig redelijk goed weer gebleven, we hebben er in ieder geval niks van gemerkt.
Vandaag zijn we vanuit ons gasthof vertrokken, op de kaart hebben we een waterval gezien die we wel van dichtbij willen zien.
Een stukje boven het hotel ligt het middenstation van de kabelbaan, van hier uit kun je nog verder omhoog naar het eindpunt Harschbirchl op ruim 1600 meter hoogte.
Bij het station is een Kletterwald ingericht, tussen de bomen zijn kabels gespannen waar je met een klimgordel en zekeringen van boom naar boom kunt lopen en klimmen. Over het meertje is ook een kabel gespannen waar je van de ene naar de andere kant kunt tokkelen.
We hebben al eerder staan kijken, hopend dat iemand de overkant niet haalt en zich in het water moet laten vallen. Dat zal alleen met de gordel en zekeringen niet gebeuren, als je de overkant niet haalt zul je jezelf met je handen omhoog moeten trekken. Deze morgen is het druk, veel schooljeugd uit Nederland gaat hier een leuke dag beleven.
Ook is er een mountaincartbaan, een speciaal aangelegd breed pad waar je in een driewieler met brede banden en hopelijk goede remmen, naar beneden mag suizen.
Vanaf het middenstation van de kabelbaan lopen we eerst naar beneden naar een meertje dat in de winter wordt gebruikt om sneeuw te maken. We knopen met de kaart en GPS een aantal paden aan elkaar, het weer is nog aangenaam maar de bewolking begint al weer open te breken.
Als we in weer in het bos zijn horen we het geluid van kettingzagen. Op verschillende plaatsen zijn borden neergezet met verboden toegang, er wordt flink gewerkt in het bos en er is gevaar voor vallende bomen. Toch moeten we er door, omdraaien is geen optie.
We zien een van de werkers lopen en hij wenkt ons, kom maar verder niks aan de hand. Bij het volgende bord zien we niemand maar horen wel zagen rechts boven ons. We lopen zo ver mogelijk van de bosrand over een stuk grasland maar ik kijk toch regelmatig naar boven of er geen metershoge sparreboom onze kant op komt...
We komen bij de afslag richting waterval, hier heeft een storm flink huisgehouden en veel bomen liggen ontworteld naast het pad. Ook het pad zelf heeft flink geleden, veel trappetjes zijn weggeslagen en we moeten zelf onze weg over de modderige bodem naar beneden vinden.
Iets lager zijn de houten trappen nog wel intact, we gaan steil naar beneden totdat we de waterval zien en een bord Wandersteig geschlossen. Gelukkig is dit slechts een heel kort stukje langs de rotswand naar een uitzichtpunt bij de waterval.
Als we onder aankomen zien we inderdaad de schade die is aangericht, er liggen grote bomen in de waterval en het houten pad is compleet weggeslagen.
Gelukkig loopt ons pad verder naar beneden over bruggetjes en een mooi pad.
Het voelt alsof wij deze waterval zelf hebben ontdekt totdat van de andere kant mensen aan komen zonder wandelstokken, zonder wandelschoenen en weer redelijk fit.
Een half uurtje verder is gewoon een parkeerplaats en ben je zo bij de waterval, wij hebben er ruim 2 uur over gedaan.
Naast het pad loopt een mooie breek waar Ayla regelmatig kan afkoelen, het is ondertussen weer flink warm geworden.
Het laatste stuk moeten we helaas door het dorp richting kabelbaan, het asfalt is warm en Ayla hijgt flink.
Ook in de cabine van de kabelbaan is het heet en als we uitstappen lopen we eerst naar het meertje waar ze maar wat graag even in plonst.
We hebben er weer ruim 15 kilometer in de bergen opzitten.
Bij het hotel leggen we Ayla op de koele kamer te slapen en lopen terug naar de kabelbaan en gaan naar beneden om te lunchen. Als we anderhalf uur later weer boven zijn slaapt ze nog heerlijk in de mand, moe van de warmte en indrukken.
Valt ook niet mee om steeds maar weer met die actieve baasjes op pad te zijn.
Morgen doen we nog een rustige wandeling, hebben we Ayla beloofd maar dat heeft ze al vaker gehoord...

Geschreven door Tony.aan.de.wandel