Vannacht om 2 uur hoor ik gepiep, Ayla staat voor de deur van de kamer en wil naar buiten. Ik schiet snel een broek en shirt aan, pak mijn hoofdlamp en ga met Ayla de trap af. Buiten rent ze direct de tuin en plast bijna een gat in het gazon.
Gisteravond heeft ze een vriendje ontmoet, een bordercollie reu waar ze heerlijk mee heeft gespeeld.
De reu wilde uiteindelijk wel iets meer dan alleen maar spelen, maar zo gaat dat vaker bij mannetjes toch....
Spelen was voor Ayla genoeg voor een eerste ontmoeting en na diverse pogingen van de reu om zijn poten op haar schouders te leggen greep hij vertwijfeld maar een voorpoot van Ayla.
Van zo'n lang voorspel had ze veel dorst gekregen en flink uit de waterbak met heerlijk helder bronwater gedronken.
Toen het bedtijd was had ze geen zin meer om te plassen, liggen wilde ze en dromen van die leuke collie....
Vanochtend naar het ontbijt hebben we de kabelbaan naar boven genomen naar het eindstation op ruim 1600 meter aan de voet van de kitzbuheler horn.
De top zien we vanuit ons gasthof niet liggen, alleen de grote antenne bovenop.
Als we uitstappen kijk ik omhoog naar de top en zie nergens iets wat op een pad lijkt, weet niet of ik hier wel zo'n zin in heb.
Maar als we eenmaal op pad zijn en omhoog klimmen valt het gelukkig mee, er lopen meer wandelaars naar boven en ook een flink aantal mensen die de klettersteig naar de top nemen.
Als er van bovenaf een steen naar beneden rolt,rent Ayla weer als een idioot vooruit, stel je voor dat het een konijntje is dat ik hoor...
Met moeite krijg ik haar weer bij me, dan maar aan de lijn. Moet er niet aan denken dat ze hier naar beneden duikt.
Het pad is smal en steil, op sommige stukken zijn staalkabels gespannen om je aan vast te houden. Ik heb een hand aan de kabelbaan samen met de riem van Ayla, in mijn andere hand twee wandelstokken en rechts van het pad gaat het steil naar beneden.
Ik ben blij als we op de top staan en zie hier tot mijn verbazing gezinnen lopen met kleine kinderen, zeer fit ogende wandelaars en mensen met een mountainbike die vanaf de top naar beneden racen. Vanaf kitzbuhel kun je namelijk met een gondelbaan ook op de top komen...
Er is boven zelfs een terras waar we koffie drinken met een apfelstrudel en aardbeigebak. Ondertussen worden we getrakteerd op onvervalste tirolermuziek, een man met harmonica speelt, zingt en jodelt dat het een lieve lust is.
De terugweg loopt aan de andere kant van de berg, via een smal steil paadje zonder staalkabels dit keer lopen we terug naar het station van de kabelbaan.
Het wordt al weer heet en zijn blij als we bij het gasthof in de tuin zitten. Ayla ligt lekker op de koele kamer te slapen, we bestellen een biertje en een cocktail en genieten van de rust die hierboven heerst.
Er dringen bijna geen geluiden door, totdat het 16 uur is en de koeien uit de naastgelegen schuur de wei oplopen.
De bellen die ze om de nek hebben hangen zullen we nog tot laat in de avond blijven horen, maar meestal zijn we s avonds zo moe dat we hier ook wel doorheen slapen.

Geschreven door Tony.aan.de.wandel