Vanochtend om 7 uur liep de wekker af, we willen vroeg bij de tandarts zijn die om half 8 met zijn spreekuur begint.
Manita heeft gelukkig vannacht goed geslapen en heeft nu geen tandpijn meer.
Dat is vaak zo voordat je naar de arts gaat, dan zijn de klachten verdwenen.
Maar als ik zeg pak eens een slokje water begint de pijn weer. We zijn om 9 uur bij de praktijk. Het is druk en we moeten lang wachten.
Om bijna half tien mag Manita naar binnen, er worden eerst foto's genomen.
De tandarts vermoed een ontsteking van het wortelkanaal.
We hebben de keuze tussen medicijnen of een behandeling die gelukkig wel meteen gedaan kan worden.
Om 10 uur staan we buiten, over een paar weken nog even langs de eigen tandarts en dan zou het goed moeten zijn.
Michiel heeft al die tijd op Ayla gepast, de lus van de riem in het begin om zijn pols maar later lag ze gewoon rustig aan zijn voeten te slapen.
Voor het babysitten heb ik maar een lekkere sigaar voor hem gekocht...
Het is weer heet vandaag, we zijn natuurlijk laat terug en na wat gegeten te hebben besluiten we naar een door een rivier uitgesleten kloof te rijden.
Na de flinke wandeling van gisteren en door de temperatuur hebben we geen puf echt actief te zijn.
Vanaf de parkeerplaats gaat het pad echter direct flink omhoog en na ruim 15 minuten bereiken we de ingang van de kloof.
We lopen over houten vlonders en trappen steeds dieper de kloof in, onderin is deze op sommige plaatsen niet breder dan 80 centimeter en bovenaan wel 6 meter. Het is heerlijk koel in de klamm en we verbazen ons over de kracht van de natuur. In duizenden jaren heeft het water zich door de steen heen gesleten en zijn weg gezocht. Op twee plaatsen zien we een groot rotsblok ingeklemd tussen de wanden van de kloof, de vraag is niet of maar wanneer deze naar beneden duvelt.
Als we terug zijn bij de parkeerplaats mag Ayla eerst even in het water van de beek afkoelen, het is om 12 uur al 30 graden en dat is geen prettig weer voor een hond met een zwarte bontjas aan. Bij de kiosk kunnen we op foto's zien hoe de aangelegde paden door de kloof ieder najaar en winter door natuurgeweld word beschadigd en ieder jaar weer bouwt de mens op wat het water heeft vernietigd.
De vraag is wie de langste adem heeft....
Nadat we wat boodschappen hebben gedaan voor het avondeten en de komende dagen pakken we wat spullen in een tas, nemen onze stoelen en een paar biertjes mee en gaan heerlijk in de schaduw bij de rivier zitten. Hier is het heerlijk toeven en houden we het mooi een paar uur vol.
Rond etenstijd maken we een heerlijke salade en genieten van de maaltijd en elkaars gezelschap.
Morgen gaan Michiel en Mariana weer richting Nederland, hartstikke leuk dat ze een paar dagen samen met ons hebben doorgebracht.

Geschreven door Tony.aan.de.wandel