Gistermiddag zaten we bij het restaurant naast onze hostel iets te drinken. Het was rond een uur. De ene na de andere Spaanse familie kwam binnen lopen, in zondags pak en jurk. Met de hele familie samen uit eten in het restaurant. Erg leuk om te zien.
Om half vijf liep iedereen weer zo'n beetje naar buiten en kon de keuken opgeruimd en het restaurant schoongemaakt voor de avondsessie. Sleef en ik lopen nog even het dorp in om geld te pinnen. We hebben tot nu toe de man in 2 weken €350,- opgemaakt voor eten, drinken en slapen. Aansluitend lopen we naar de supermercado voor stokbrood, kaas, salami, cola, zoute chips en cakes voor morgen.
Terug in het hostel duiken we in bed en ik moet zeggen, het lekkerste bed tot nu toe. Ik heb heerlijk geslapen tot 7 uur en toen zijn we rustig opgestaan.
Na het innemen van de medicijnen, wassen en aankleden gingen we naar het restaurant voor de rekening en een kop koffie. De koffie en het bier van gisteren kregen we voor niets van de vriendelijke eigenaar. Bleek dat hij gistermiddag 250 gasten had gehad en tot vier uur vannacht bezig was met opruimen. Goede dag voor hem dus.
Toen ik naar buiten liep stond daar Ina aan de overkant van de straat, ik liep op haar af en we gaven elkaar een knuffel. Ze wist de weg niet en wachtte wat op andere Duitsers.
Uiteindelijk besloot ze met ons mee te lopen en niet veel later sloot Renate, een vrouw uit Beieren ook aan.
We hebben zeer mooie gesprekken gehad over waarom de Camino te lopen, en wat hun bezighoudt. Voor we het wisten waren we 15 kilometer verder.
Het mooie van dit stuk wandelen was dat het in volledige harmonie ging, in groepjes van twee, dan weer ik met Ina en Sleef met Renate, dan we andersom en dan Renate met Ina en ik met Sleef. Allemaal hadden we verschillende gesprekken met elkaar en daar hebben Sleef en ik het dan later weer samen over gehad. Het was een prachtige ochtend.
Renate, (57) vertelde over de hartaanval van haar man en dat dat een geluk bij een ongeluk was, omdat ze toen ontdekte dat zijn aorta op knappen stond. Nu gaat het goed met hem. En verder over haar middelste kind die zwaar depressief is, en de stress die dat met zich meebrengt.
Ina heeft haar baan opgegeven als maatschappelijk werkster, mede omdat het haar teveel raakt. Daarnaast wil ze in deze Camino wat dingen loslaten. Dingen zoals controle, vliegangst, etc. Knap van haar, hoe ze het op de Camino allemaal doet. Ik heb het gevoel dat ik haar al jaren ken.
Overigens is ze 35 in plaats van begin 20.
Onderweg kwamen we nog langs een kunstenaar die in gesmolten was een stempel in onze crendential heeft gezet, echt supergaaf, een prachtig mens.
Na 15 km stopte Ina bij de herberg en wij maakte daar een pauze, dronken een cola en aten een tosti. Daarna namen we afscheid van de dames.

Van Magdalena had Sleef een berichtje gekregen dat in À Cabana een nieuwe mooie herberg geopend was en dat is ons doel voor vandaag, nog 10 km dus.
Het wordt de mooiste wandeling tot nu toe. Prachtig door de bergen, met vergezichten, koeien in de wei, rust, stilte en natuur. We genieten iedere meter.

Magdalena vertelde ons dat in de herberg niets te kopen is. Gelukkig hebben we nog broodjes en bananen voor vanavond.
Eenmaal in de herberg vertelt de hospitalero dat de buurman bier verkoopt vanuit zijn koelkast en dus bellen we daar van aan. "Nosotros compramos quatro cerveza por favor?" We mogen vier biertjes van hem overnemen.
Vanmorgen las ik in mijn mailbox een bericht van Ton Janssen. Ton is een kennis en sinds kort hospitalero, samen met zijn vrouw in Ponte Ferreira. Hij wil graag langskomen om elkaar te zien.
Eenmaal in à Cabana belt Ton dat hij eraan komt, of we nog wat nodig hebben?
Een half uur later staat hij, samen met zijn hond, voor de deur met een fles wijn, en lasagne en noodles!
We hebben een heel gezellig gesprek over de Camino en de albergues. Supergaaf wat hij en zijn Ria doen, onderdak verzorgen en koken voor pelgrims.

Als Ton vertrokken is geven we de noodles aan Renate, die achter ons binnen gekomen is en genieten Sleef en ik van de Lasagna. Al met al de mooiste dag tot nu toe wat mij betreft.
Morgen lopen we 15 km tot een klooster op de hoogste berg dan deze Camino, daar zal Ina weer aansluiten.
Ik zeg appeltje-eitje. Nog ongeveer 75 km tot Santiago, het lijkt wel vakantie!
¡Hasta pronto!

Geschreven door Pelgrimbuis.reisblog