Zoals verteld namen we gisteren een pelgrimsmenu. De keuze was of een pizza halen of een kompleet menu. Het werd uiteindelijk het menu want de pizzeria ging pas om half acht savonds open en daar wilden we niet op wachten.
Na het dineren terug naar de kamer en inmiddels was de Albergue vol. Boven ons (in de stapelbedden, dus niet direct bovenop ons) lagen twee jonge Duitse dames. Ze waren moe, liepen moeilijk en hadden blaren. Erg sneu om te zien, maar respect dat ze doorgingen met de Camino.
Sleef en ik gingen op tijd onder de wol en om half tien hoorden we nog de processie voorbijkomen, ik keek nog vanuit mijn slaapzak door het raam, maar geen beeld bij het geluid.
Om een uur of twee hoorde ik iets vallen van het bovenste bed, en kort daarna viel ik weer in slaap. Tot een uur of zes was ik aan het draaien en lag niet lekker, het leek wel of ik ergens op lag. Uiteindelijk was ik het zo zat, dat ik een zaklampje aandeed en keek. Toen bleek ik al vanaf een uur of twee op een knikkergrote houten oorbel van het Duitse meisje te liggen. Schijnbaar was die op de grond gestuiterd en toen op mijn bed. Ik voelde me net de prins op de erwt. Toen dat ding onder mij verwijderd was heb ik toch nog een stuk lekker geslapen.
Vanmorgen hebben we in bed gelegen tot iedereen weg was en toen hebben we rustig ingepakt, ons aangekleed en vertrokken. Ik voel me weer prima, bloed niet meer en het beloofd een mooie dag te worden.
We beginnen met een ontbijtje buiten op de bank. We zitten tegenover een kruis met aan de ene kant Maria, aan de andere kant Jezus, en één of andere leukerd heeft er een fles sterke drank bovenop gezet.
De eerste selfie voor vandaag is een feit.
We hebben een parcours van ongeveer 19 kilometer en twee bergen, 155 meter en 135 meter hoog.
De eerste kilometers vliegen voorbij, tot we bij een soort van rek komen met allemaal schelpen erop met namen van mensen, we fotograferen ook mijn schelp met Daans naam erop en noemen het geheel "the Shell of Wisdom Wall" en gaan snel weer verder, voor we het weten zitten we na 7 km aan de koffie met croissant. We besluiten om de rest in uren te verdelen, en na ieder uur een stop.
In het eerstvolgende dorp vinden we een groenteboerin en kopen we sinaasappels en bananen. De hele route komen we best wel wat pelgrims tegen, die ons in onze pauze inhalen en op de steile stukkenhalen wij hun weer in. Zo lopen we toch een beetje gezamelijk op. Bij een van de steile stukken zingen Sleef en ik een militair liedje om het tempo erin te houden en het brengt ons snel boven.
Bij het tweede rustmoment komt er een roodborstje bij ons zitten en die blijft gedurende de hele pauze bij ons. Alleen als er andere pelgrims voorbij komen schiet het vogeltje even weg maar komt direct daarna weer bij ons zitten, heel bijzonder! Het maakt op ons beide een bijzondere indruk.
Als we weer vertrekken nemen we afscheid van het vogeltje en even later worden we ingehaald door de eerste pelgrim te paard. Die zijn er ook. We vragen ons af wie de Compostela (oorkonde) uiteindelijk krijgt, de rijder of het paard?
Wederom halen we een aantal jonge mensen in en het Buen Camino klinkt weer, Sleef en ik hebben er echt schik in vandaag. Heerlijk weer, geen ongemakken, gewoon stap na stap op weg naar de volgende stap.
Bij de Capela de Santa Maria stempelen we en eten een banaan. Laatste rustpauze voor Pontevedra, waar we weer een slaapplaats gaan zoeken. Het valt ons op dat er veel families op het land aan het werk zijn. Samen de groentetuin opzetten, een gezellige activiteit.
In de buitenwijk van Pontevedra komen we Jacobus tegen en maken een selfie.
Eenmaal in de stad vinden we een hele leuke hostel voor €12,- pp en gaan daarna lekker douchen, omkleden en de was doen. (Jawel, met de hand)
Daarna besluiten we te gaan lunchen in de stad.
Uiteindelijk vinden we een Italiaans restaurant waar het megadruk is. Sleef vraagt om een plaatsje en de man begint te lachen. "Zonder reservering? Onmogelijk!" Sleef gooit zijn charmes in de strijd en we mogen een half uur later terugkomen.
We krijgen een tafeltje en eten de beste pizza ooit! De eigenaar gaat met ons op de foto en verteld vol trots dat hij uitgeroepen is tot beste Italiaans restaurant van Europa! ( we hebben het gecheckt en het klopt, Il Piccolo in Pontevedra)
De bediening is erg goed, het eten voortreffelijk. Ik ben zo blij dat we gisteren voor het pelgrimsmenu gekozen hadden, anders hadden we dit gemist.
Of zorgt de Camino voor ons en krijgen we wat we nodig hebben?
Nu liggen we uit te buiken op bed en komen meerdere pelgrims binnen. Ook weer een Duitse jonge vrouw met beide voeten in het verband. Ze kan nog ongeveer 10 km per dag lopen en moet dan liggen. Haar vriendin loopt dan alleen verder naar het volgende hostel, waar onze Duitse vrouw dan morgen met de bus naar toe gaat en dan lopen ze weer tien km samen. Respect voor haar doorzettingsvermogen en ik ben zo blij dat ik geen last van mijn voeten heb.
Tot slot heb ik de huisarts nog even met een appje bedankt voor haar advies en fijne Pasen gewenst, iets dat ik jullie ook allemaal wens.
Morgen gaan Sleef en ik de spirituele weg op, "we keep in touch".

Geschreven door Pelgrimbuis.reisblog