Gisteravond hebben Sleef ik en de pelgrimsmis in de kathedraal van Santiago de Compostela bijgewoond. Omdat het erg druk was zijn we een uur van te voren al in de banken gaan zitten. Voor mij fijn omdat ik steeds meer last van mijn longen krijg, en het binnen koel is. Achteraf hebben we twee uur op de banken gezeten en dat was niet fijn voor onze afgeslankte billetjes, geen zitvlees meer..
De mis was hoofdzakelijk in het Spaans, wat we een poco verstaan.
Ik kwam met mijn kunstknieën klem te zitten achter de knielbank, en wist niet meer hoe los te komen. Uiteindeljk na veel lachen lukt het.
De tijd in de kathedraal was een mooi moment om de Camino te overdenken. Ik ben trots op wat we bereikt hebben. Trots op Sleef, omdat hij in de bergen wat meer moeite had en het toch zomaar even deed.
Trots op mezelf omdat ik, ondanks mijn SLE, de afstand gelopen heb, het was op de grens van mijn kunnen, en soms erover heen.

Wat hebben we nu precies gedaan?
We hebben 452,34 km wandelkilometers afgelegd. Met de kilometers erbij die we nodig hadden om op jacht te gaan naar bier, wijn en eten komen we op een totaal van ruim 550 km!
Aangezien het hier zeker niet vlak is hebben we ook de hoogtemeters bijgehouden.
In de 452,34 km hebben we 8785 meter geklommen, om je een indruk te geven, de Mount Everest is 8848 meter hoog, dus we hebben zo ongeveer de Mount Everst beklommen.
We zijn 8588 meter afgedaald in de 19 wandeldagen. Onvoorstelbaar eigenlijk.
Maar eigenlijk zijn dat maar cijfers. Het gaat om de rest.

Na twee dagen wandelen kwamen we hier, waar we nu ook zijn, aan. Ik was kapot en zag het niet meer zitten. Montze, de hospitalera, zorgde goed voor ons en wist me op te vrolijken. Met een voetenbadje, een biertje, en een tapas. Later een volledige maaltijd. En een eigen kamer. De volgende dag vertrokken we vol goede moed en besloten de Del Norte in plaats van de Primitivo te gaan lopen. Ze vroeg ons een kaartje uit Samtiago te sturen, we besloten onze laatste nacht in Spanje hier terug te keren. Wederom is het erg gezellig. Hier hangt de juiste spirituele energie, waar wij zo van houden.

Na de mis, lopen Sleef en ik verder de kerk in, waar een soort van maria altaartje is. We hebben beloofd om kaarsje aan te steken in de kathedraal. Vorig jaar nog, kon je alleen elektrische kaarsjes aansteken, maar na heel veel kommentaar kan je tegenwoordig weer echte kaarsjes branden. We steken een kaarsje op voor Loek van der Pol, en eentje voor Daan.

Zonder dat ik er eerder in mijn blog over schreef, speelde Loek van der Pol een grote rol in onze Camino.
Loek van der Pol is drie jaar en samen met papa Niels en mama Dineke, die in verwachting is van Loek zijn broertje of zusje, op vakantie. Ze lopen heerlijk op het strand. Heel onbezorgd, het leven lacht ze tegemoet. Dineke is de dochter van Sleefs schoonzus. Ik heb ze een aantal keer ontmoet in Friesland.
Wisten zij toen veel dat hij, een paar maanden later een hersentumor bleek te hebben. Hij had wat klachten en ze gingen naar arts. Inmiddels heeft hij een hersenoperatie gehad en de komende periode moet hij in een Gronings ziekenhuis bestraald worden. Net voordat ze naar Groningen gingen is Dineke bevallen van Jip, en met Jip en Niels samen met Loek naar Groningen. Daar zullen ze even moeten blijven. Het leven van Niels en Dineke staat natuurlijk volledig op zijn kop! Ik kan me daar enigszins een voorstelling van maken, na wat we met Daan en Eline hebben meegemaakt. Ik leef enorm met hun mee. Gedurende onze Camino hebben we het dagelijks over Loek en zijn ouders gehad. Ik vind dat ik dit met jullie moet delen. Op momenten dat wij het erg moeilijk hadden, heeft de gedachte aan Loek en wat hij doormaakt, ons geholpen onze problemen te overwinnen. Loek, held, bedankt hiervoor. Niels en Dineke, ik wens jullie heel veel kracht en sterkte!
Voor mijn volgers, mochten jullie tijd hebben, zend dan veel energie en kracht naar Dineke, Niels, Jip en vooral Loek!

Wat heeft de Camino mij gebracht?
We zouden de Primitivo lopen, maar het werd de Del Norte. Zonder enig boek of richting zijn we de pijlen en schelpen gaan volgen. Het kwam allemaal goed. Het enige dat we deden was op gronze.com kijken wat een dagetappe ongeveer is. Reserveren van slaapplaatsen vonden we, en bleek ook, overbodig! Eten vonden we op tijd, evenals drinken. Enorm genoten van de reis, en vooral het douchen achteraf. Daarna was ik als nieuw.
Iedere dag weer vertrekken om niet terug te keren, spullen bij elkaar zoeken, in de rugzak en stap voor stap verder, op naar het onbekende. Wat een heerlijk gevoel!
Ik weet nu, nog meer dan ooit, dat alles geregeld wordt. Ik hoef het maar te vragen, en het wordt voor me geregeld.

Dankbaar.
Ik ben dankbaar dat ik deze reis mocht en kon voltooien. Sleef en ik zijn een van de weinige pelgrims die de tocht geheel te voet hebben afgelegd. De meeste namen een stuk de bus, taxi, trein of zelfs boot. We hebben het er vaak over gehad, maar er nooit gebruik van gemaakt! Mede dankzij Loek!
Ik ben dankbaar voor de vele kleine signalen die ik van Daan kreeg op momenten dat ik stuk zat. Vlinders die meevlogen, een roodborstje dat ons een uur vergezelde, en ik vond prachtige veren op momenten dat het echt niet meer ging.
Ik ben dankbaar voor mijn vriendschap met Sleef, mijn wandel en zeilmaatje. Het lijkt dat onze vriendschap zo mogelijk nog verder verdiept is. Geen onvertogen woord, en hij snurkt niet zo hard!
Ik ben dankbaar voor onze ontmoetingen met al die prachtige mensen.
Martha, Magdalena, Corry en Humprey, Sandra, Martin, Wilma, Angelika, Ralph, Ton, Renate en Ina.
Onderweg hebben we stukken met elkaar doorgebracht en hele mooie hartgesprekken gevoerd. Het mooie van de Camino is dat de eerste vraag is:" hoe heet je?", vervolgens:" waar kom je vandaan?" En tenslotte:" wat is je verhaal?"
Vooral op die laatste vraag komen de mooiste antwoorden. Diepgaande spirituele gesprekken. Alles wordt verteld, er is geen schaamte. Hoe mooi zou het zijn als het in het normale leven ook zo zou kunnen gaan?
We hebben hier op aarde allemaal onze lessen te leren en het delen maakt het mooi...

Wat ik nog met jullie wil delen is een andere rode draad door onze Camino.

De snurker.
Vanaf het moment dat we Björn, want zo heet de snurker, tegenkwamen was hij onderwerp van gesprek. Na de eerste nacht wisten wij het ook, dit was de snurker. Wat een geluiden kan deze man in zijn slaap produceren.
Na de tweede nacht sprak Sleef hem erop aan en kreeg als antwoord dat hij niet de enige snurker was geweest die dag. Vanaf dat moment ontweken we hem 's-nachts en zo mogelijk overdag ook.
Via andere pelgrims hoorden we dat hij vond dat als men last van zijn gesnurk had, men maar in een hotel moest gaan slapen.
Gaandeweg de Camino zagen we dat hij steeds meer alleen kwam te lopen en minder contact had met anderen.
Op 1 oktober was hij jarig en hij vertelde dat hij er niets aan wilde doen. Uit medelijden hadden een paar dames een reep chocola en een kaarsje voor hem gekocht, en zongen die ochtend een liedje voor hem. Het maakte hem van streek en hij vluchtte.
Sleef en ik hebben uiteindelijk de chocolade gekregen.
3 oktober liep hij 's-avonds weer eenzaam buiten rond met een biertje in zijn hand en drentelde een beetje om het tafeltje van Sleef en mij heen, ik nodigde hem uit om te gaan zitten en hij was zichtbaar blij. Hij nam plaats en we hadden een gesprek, in het Duits. Over zijn Camino, over wat hij na Santiago ging doen, en wanneer hij weer naar huis moest. Het was een fijn gesprek.
4 oktober zat hij weer alleen aan het ontbijt, wij zongen voor Sleefs verjaardag.
De snurker heeft veel teweeg gebracht tijdens deze Camino. Het probleem was niet bespreekbaar, was het maar zo geweest, dan had hij waarschijnlijk een vriendenkring op de Camino gehad. Ik weet zeker dat we met z'n allen een probleem voor zijn gesnurk hadden kunnen vinden.
Wat de les van dit verhaal voor mij is, daar ben ik nog niet uit. Het feit dat je het verhaal gelezen hebt, maakt dat het misschien ook iets voor jou betekent. Ik nodig je uit om er ook over na te denken.


Tot slot wil ik het gevoel van de Camino uitdrukken in de woorden die ik in een sms'je van Ina kreeg. Ik doe het in het Duits omdat dat voor mij krachtiger is dan in het Nederlands.
"Hans, Ich bin sehr froh darüber, das wir uns begegnet sind! Ich umarme dich von Herzen! Alles Liebe, Ina.


Buen Camino!!

Geschreven door Pelgrimbuis.reisblog