Alles komt mooi samen, het is eerste paasdag en wij beginnen aan de "Variante Espiritual".
Nadat we beide een heerlijke nachtrust hebben gehad, ontbijten we nog in de Albergue in Pontevedra. We hebben gisteravond na de fantastische Italiaanse maaltijd niets meer gegeten dus nog 2 stokbroden over.
Na het ontbijt vertrekken we en lopen door het oude gedeelte van de stad. Het is druk met pelgrims, iets wat we niet gewend zijn.
Na een kleine 5 kilometer komt onze afslag, de "Variante Espiritual". Bijna alle pelgrims nemen de centrale route naar Santiago omdat deze een dag korter is en minder stijgingspercentage heeft. Wij kiezen voor uitdaging en schoonheid van natuur en geest.
Vrijwel direct na de afslag begint er al een berg, waar we over moeten. We horen de kerkklokken in een zeer regelmatig ritme luiden, het lijkt wel of ze ons de berg op helpen. Eenmaal boven staan we voor de "Capilla de San Martiño", waar we uitrusten en water drinken. Ineens horen we van boven "buenos dias". Blijkt dat er een man onder de klokken staat en ons goedemorgen wenst. Sleef en ik zien duidelijk gelijkenis met die andere klokkenluider uit Parijs.
Ook komen we nog 2 pelgrims tegen, de eerste Nederlanders, die ons weten te vertellen dat de Albergue in Armenteira dicht zou zijn. Zij blijven beneden en doen de 10 km klim morgen, wij besluiten door te gaan, we zien het wel.
Op het gemak lopen we door, dit is tot nu toe één van de mooiste wegen die we gelopen hebben, wel erg zwaar dus veel stoppen en nog meer water drinken
Bij de Monastario de Poio halen we onze eerste stempel en gaan daarna op zoek naar koffie.
Bij de eerste koffietent die open is nemen we een bakkie en krijgen er weer lekkers bij. Buiten de toeristenbuurt is de koffie weer gewoon €1,- en de koek gratis. Ik zou er aan kunnen wennen!
Daarna lopen we door naar Combarro, een prachtige kustplaats met palmbomen en veel oude huizen. We lunchen aan het strand en lopen daarna door het toeristische gedeelte. Na Combarro staan we onder aan de berg van ruim 600 meter en ons einddoel van vandaag ligt daar bovenop, dus flink aan de bak! En de temperatuur is ook behoorlijk, ik schat zo'n 27 graden op het heetst. We pakken allebei ons eigen tempo omhoog en dat betekent in de praktijk dat Sleef een kleine dertig meter voor me loopt tot het volgende rustpunt. Hij trekt het makkelijker dan ik.
Tijdens zo'n stuk klimwerk gaan mijn gedachten naar eerste paasdag, ik geniet altijd zo van samen ontbijten met mijn gezin. Samen ontbijten doen we relatief weinig en de keren dat we dat doen is het altijd feest. Kerst, Pasen en mijn verjaardag zijn daar goede voorbeelden van. Ineens mis ik Floor en Eline wel heel erg, en dan komt Daan weer keihard binnen. Ik zal nooit meer samen met hem kunnen ontbijten, ook nooit meer zijn stem horen, en nooit meer hem knuffelen. Ik ben er een minuut of twintig erg verdrietig van en denk dan aan ons laatste ontbijt met z'n viertjes. 11 september vorig jaar. Dat was zo enorm gezellig, de kinderen hadden de tafel gedekt en we hebben een fantastisch ontbijt gehad. Het was ter gelegenheid van mijn verjaardag en dat ik naar Santiago zou vertrekken. Ik kreeg leuke stoffen emoticonsvan allemaal, die nu aan mijn rugzak hangen. We hebben er erg om moeten lachen. Ik ben erg dankbaar voor deze mooie herinnering en wordt ook langzaam weer vrolijker. Daan is vast nu cake aan het bakken voor opa Jos en opa Theo daarboven en ik neem mezelf voor vaker met Floor en Eline te ontbijten, toch wel erg waardevol voor mij.
Sleef wacht op me bij een waterput en we drinken allebei weer behoorlijk veel en vullen daarna de flessen.
Als we bijna boven zijn, komen we bij een uitzichtspunt, werkelijk adembenemend. Ik word er erg stil en nederig van.
En dan nog iets over de laatste loodjes en zwaar of zo...
We zouden er bij 24.6 km moeten zijn, maar we zien niets dan wegen die omhoog het bos ingaan. En de rugzak wordt zwaarder en zwaarder. We nemen steeds meer korte drink pauzes om het vocht op peil te houden.
Weer een kilometer verder lijken we op de top te zijn en gaat het langs een beekje weer naar beneden. Sleef krijgt het "house op the prairie" gevoel en danst als een jonge kievit naar beneden. Ik heb al moeite genoeg om overeind te blijven dus doe even niet mee.
En dan zijn we eindelijk uit het bos in get dorpje "Meis", waar onze Albergue ligt, die inderdaad vandaag gesloten blijkt te zijn. We nemen ons voor dan maar op de stoep te overnachten tot de eigenaresse eraan komt en ons verteld dat het plein vanavond gebruikt gaat worden als een soort van disco en dat er dan niet geslapen kan worden. Het is namelijk groot feest in het dorp, ze vieren het feest van Maria.
De eigenaresse wil ons wel naar de volgende Albergue brengen maar dat willen we niet, daar willen we morgen naar toe lopen.
Uiteindelijk besluiten we te bellen met de nonnen van het klooster, "Monasterio de Armenteira".
Hier mogen we uiteindelijk een kamer huren nadat Sleef in in vloeiend Frans uitgelegd heeft dat de Albergue dicht is en wij een eenvoudige slaapplaats zoeken, net zoiets als Jezus indertijd, een garage, schuur of kamer. Sleef heeft direct een klik met de non en we krijgen de beste kamer van het klooster!
Onze nacht kan niet meer stuk. Ook een mooie afsluiting van eerste paasdag, slapen bij de nonnen. De Camino regelt het weer voor ons.
Al met al een zware maar prachtige tocht vandaag, ik heb genoten!
¡Muy bien!
Tot slot, als je wil weten hoe Sleef (Hans Sleven) deze reis beleeft, kun je zijn blog lezen als je kijkt op pindat.com op hanssleven.

Geschreven door Pelgrimbuis.reisblog