Vanmorgen samen met Guus een wandeling gemaakt, de mannen onder elkaar. Heel gezellig, al hoef ik niet bij elke boom een plasje te doen. ;-)
Ik heb er voor gekozen ondertussen ook van de muziek op mijn iPod te genieten en heb hem voor het gemak op shuffle gezet.
Terwijl ik langs de bosrand loop, begint de Soundtrack van "soldaat van Oranje", gecomponeerd door Rogier van Otterloo. Terwijl dat nummer ingezet wordt, verandert mijn gevoel op slag, ik ga meer om me heen kijken en verwacht achter iedere boom een Duitse soldaat. Wat muziek al niet met een mens kan doen.
Ik loop langs de voetbalvelden en dan weer linksaf de velden in. Hier en daar kom ik een tegenligger tegen. Rob die oefent voor een (halve) marathon, een paar keer een ouder echtpaar op elektrische fietsen en wat (te) dikke mannen op mountainbikes, in volledig gesponsord tenue met felle kleuren die gaan "sporten". Ik gun ze een gezond lijf, het idee is er in ieder geval.
Op een gegeven moment kom ik langs het Koningsven, en zie dat er ook in vroeger tijden werkverschaffingsprojecten hebben bestaan, hier betrof het het uitgraven van 12 kilometer kanaal. Moet voor die mensen een voldaan gevoel gegeven hebben, dat ze ergens aan hebben kunnen bijdragen.
Einde van de weg sla ik links af richting de grensweg. Terwijl ik dat doe, vraag ik mezelf af waar al die grenzen toch voor nodig zijn (geweest). Zou het niet veel leuker en makkelijker zijn om allemaal SAMEN te leven?

ik loop heerlijk over de grensweg terug richting "de Diepen", wind mee en zonnetje in de rug. Het kan niet beter. Ondertussen geniet ik van het uitzicht en denk met tevredenheid terug aan mijn tocht met Sleef over ditzelfde stuk pad afgelopen dinsdag, terwijl Alderliefste door mijn hoofdtelefoon in mijn oren zingt.

Vrijdag zijn we samen naar de Hiswa in Amsterdam geweest, we zijn tenslotte zeilers. Bij de stand van Hobie kwamen we nog een Hans tegen.(Hans Tijsen). Naast goed zeiler ook een Camino ganger. Hij heeft hem al 3 keer gedaan met de fiets. Van hem heb ik mijn Jacobsschelp gekregen, waar we Daans naam opgeschreven hebben en die Sleef in September meegenomen heeft naar Santiago.
Terwijl we verder over de RAI liepen kwam bij mij het gevoel van vele jaren geleden weer naar boven, toen ik bij Porsche werkte en op de Autorai moest staan. Mooie tijden waren dat. Samen met Arne, Sas en ook Aart, Volkert, Jos en Ton. Wat hebben we daar veel plezier gehad. Terwijl ik dit verslag aan het typen ben begint de piano van Monty Alexander te spelen, de eerste noten van "The Monty Alexander Trio, Live in Montreux 1976. Volgens mij heb ik 4 keer de Rai gedraaid voor Porsche en dit was steevast het nummer dat na sluitingstijd werd gedraaid, en wel op vol volume!

Eénmaal bij "de Diepen" besluit ik toch nog even het bos in te duiken en een klein stuk aan de wandeling te te voegen. Na een kleine 100 meter kom ik bij een prachtige hele oude eik, die ik altijd even aanraak, hij voelt altijd aangenaam warm.
Het is heerlijk om door het bos te wandelen, er hangt een enorm goede energie, en bij de drie meertjes aangekomen, drinkt Guus uit de stromende beek. Ik was vergeten water voor hem mee te nemen en nu kan hij even bijtanken.
Het bos is al een heel stuk opgedroogd na de natte periode afgelopen week en er zijn weinig modderige stukken meer, dus hoeft Guus straks ook niet onder de douche.

Op een gegeven moment zie ik een oudere man geknield op de grond zitten, met een fototoestel in de hand.
Ik raak met hem aan de praat, hij is zijn hond aan het fotograferen en vertelt me zeer emotioneel dat zijn hond lymfeklierkanker heeft en nog maar een week te gaan heeft. Moos heet de hond en hij is 7 jaar. Het doet de man zichtbaar pijn. Ik bied aan om een serie foto's van hem en zijn hond te maken en hij is zichtbaar blij. Ondanks mijn vastgezette duimen en pijnlijke rechterhand, vol met ontstekingen, zijn de foto's geslaagd. Ik vertel hem over het verlies van Daan, en dat maakt dat we beide met tranen in onze ogen staan. Na hem succes gewenst te hebben, loop ik weer verder. Het zonnetje schijnt tussen de bomen door, de warmte is voelbaar, maar ik voel me even helemaal leeg, het gemis van Daan is enorm.

Bos uit gaat het weer iets beter met me en begin ik me weer wat vrolijker te voelen, nog een kleine 2 kilometer en ik ben weer thuis bij de meisjes. Grappig om te bedenken dat ik in gedachten in allerlei tijden geweest ben in deze 9 kilometer wandeling, dat ik allerlei gevoelens en emoties heb gehad en dat ik blij ben, dat ik die meneer heb kunnen helpen. Krijg toch het lentegevoel over me heen.
Het was een bijzondere tocht.

Geschreven door Pelgrimbuis.reisblog