Op twee gedachten hinken, dat was mijn thema voor deze dag denk ik na een goede nachtrust.
17 maart, vandaag ga ik weer samen met en bij Sleef lopen, rond de 24 kilometer heeft hij bedacht.
Maar voordat ik naar Sleef ga, heb ik eerst een afspraak bij de podotherapeut. De artsen in het ziekenhuis hebben besloten om voorlopig niet te opereren vanwege de risico's en dus zal ik moeten zorgen dat mijn voeten en tenen optimaal ondersteund worden om zo weinig mogelijk klachten te hebben. de vraag is wat te doen? De zolen verder aanpassen of met Ortheses gaan werken. De podotherapeut en ik besluiten om één orthese te proberen, daar een week mee te lopen en als dat bevalt de andere voet te doen. Ze maakt de orthese meteen en dan kan ik er vandaag al mee oefenen.
Eénmaal bij Sleef en Beppie aan de koffie, krijg ik de keuze dwars door de duinen op GPS of een rondje Brabant/Gelderland. Na kort wikken en wegen besluit ik voor het laatste te gaan.
Ik heb mijn rugzak met volledige uitrusting bij me om te kijken hoe dat loopt, Sleef doet het met een heuptasje vandaag. Beide hebben we de stokken bij ons, alleen ben ik vergeten om de dopjes mee te nemen, en anngezienik dat getik irritant vind, loop ik zonder stokken.
Tussen de kastelen door lopen we naar Bokhoven, van Bokhoven word ik altijd vrolijk, het doet mij denken aan een klein dorp in Zeeland in de jaren 70, toen ik daar met mijn ouders regelmatig op vakantie ging. De mensen zijn uitermate vriendelijk, hardwerkend en lijken wars van allerlei techniek, protserigheid en uiterlijk vertoon. Lijkt me heerlijk om tussen te mogen wonen en leven.
Aan het begin van Bokhoven staat een standbeeld van een stier en Sleef besluit om de koe bij de hoorns te pakken, ofwel in dit geval de Stier bij de Kloten!
Nadat we door de Groenstraat gelopen zijn komen we bij de Graaf Adelbertstraat en daar komen we een man tegen die hout staat te zagen voor de open haard en beginnen een gesprekje. Al snel vertelt hij dat hij in het ouderlijk huis woont van zijn vrouw, die daar vroeger heeft gewoond met haar 6 zussen en 7 broers, over grote familie gesproken. Nu wonen ze er nog met z'n tweetjes.
Volgens de man was Bokhoven vroeger een rechtstaat, en tijdens de tachtigjarige oorlog kwamen de katholieken hier hun kinderen laten dopen, omdat Bokhoven neutraal was. er werd ook recht gesproken en de rechter woonde in het grote huis met het rieten dak, naast de kerk. We nemen afscheid van de man en via de speeltuin lopen we de dijk op, en langs de maas richting Herpt. Wind tegen en stroom mee, en dat zorgt voor een mooi schouwspel op de maas. Sleef en ik hebben weinig momenten dat er geen gesprek is, het gaat eigenlijk vanzelf en het voelt erg vertrouwd aan. Ik merk wel dat hij een stapje sneller loopt dan ik, maar dat zal door de verschil in uitrusting komen.
Al kletsend komen we bij het Damblok bij Hedikhuizen. Deze dam is ergens in de 13e eeuw geplaatst, waardoor de Maas een rechtere lijn kreeg en werd niet meer steeds opgestuwd wat leidde tot overstromingen en aftakkingen.
Zo is het in mijn gedachten over Daan ook denk ik bij mezelf, het kronkelt continu, tussen vrolijk en verdrietig en alle andere emoties. Ik kan van het één op het andere moment overstromen, en wellicht wordt er uiteindelijk ook in mijn hoofd ergens een dam geplaatst, dat het wat gelijkmatiger voelt en ik meer met de stroom mee kan gaan. (nu ik het opschrijf, weet ik niet of ik daar gelukkiger van zou worden)
We komen bij het Bergsche veer, waar we Brabant verlaten naar Gelderland gaan. Deze pont is gratis, een afspraak uit vroeger tijden, die nog steeds nageleefd wordt. Een extra brug plaatsen was te duur en toen werd gekozen om op drie plaatsen in de maas een gratis veerverbinding te maken.
Aan de overkant van het veer ligt het plaatsje Bern, dat me in gedachte direct naar Zwitserland brengt. Vandaar lopen we een kleine ronde om het kasteel van Nederhemert Zuid heen en vervolgen onze weg naar Ammerzoden.
Daar rusten we uit op een bankje en trek ik mijn schoen uit. Ik zie dat ik op de tenen naast de orthese, blaren aan de bovenkant ontstaan, omdat de tenen nu aan de bovenkant tegen de schoen schuren. Dat maakt mijn beslissing er niet makkelijker op, wat is wijsheid? Doorgaan met die ortheses of toch maar weer de zolen aanpassen?
Na Ammerzoden lopen we richting Hedel en hebben Sleef en ik het over de verschillen tussen Brabant en Gelderland. We komen tot de conclusie dat het behoorlijk verschillend is, mede omdat het stukje net boven de Maas erg gelovig is. Ik weet uit de tijd dat ik in Heesbeen woonde, dat het net over de Maas "not done" was om op zondag te werken, het gras te maaien, of herrie te maken. Ieder zijn ding, wat mij betreft.
In Hedel komen we een bankje tegen met een uithangbord erboven. "rust u even uit", we kunnen het dan ook niet laten om even plaats te nemen, grappig hoe het menselijk brein werkt. (of in ieder geval die van mij)
En dan over de Hedelse brug weer naar Brabant, pet afgedaan anders zou hij van onze hoofden afgewaaid zijn. Het waait nog steeds erg hard. Via Treurenburg en de vistrap lopen we terug naar de kastelen.
Het was een prachtige dag, 25,5 kilometer.
Ik voel aan mijn spieren dat ik er pijn in zal krijgen en vraag me af, hoe dat komt.
Zou ik er dan toch niet klaar voor zijn? ik heb meer getraind dan vorig jaar.
En hoe moet dat met mijn voeten? De blaren staan erop.
Zou het tempo van Sleef dan toch hoger liggen? of komt het door het verschil in uitrusting?
De tijd zal het leren, ik heb in ieder geval wat om over na te denken..

Geschreven door Pelgrimbuis.reisblog