Vanmorgen om 3:00 uur opgestaan, we hebben allebei niet veel geslapen. Evengoed hebben we er erg veel zin in. We kleden ons zachtjes aan, doen de rugzak om en vertrekken, althans dat dacht Sleef maar hij was zijn oriëntatie een beetje kwijt en liep een kamer, vol met slapende pelgrims binnen, struikelde over een rugzak, deed zijn megasterke politiezaklamp aan en vertrok heel snel weer, nadat ik hem riep en de goed kant opduwde.
Eenmaal buiten konden we er hard om lachen. De Albergue was echt een doolhof en ik had voor de zekerheid gisteravond nog een keer de weg naar de uitgang gelopen. ( ik eindigde de eerste keer in de bezemkast)

Het is buiten in de stad om kwart over drie al bijna 19 graden volgens de meter bij de apotheek, dat belooft wat. De bus is een minuut of tien te laat, maar dat hindert niet, wat is nu tijd als je drie weken wandelt?
In de bus, zien we dat deze van alle luxe is voorzien, een touchscreen in de hoofdsteunen voor je, met daarop internet, tv series, films, alle kranten online en ook nog muziek. Onvoorstelbaar, en dat voor €8,-!

Twee uur later stappen we uit in Ribadesella en nadat de bus weg is, staan we daar in het donker met onze spullen.
Rugzak om, stokken op maat gemaakt en op zoek naar de eerste pijl of schelp die ons de weg gaat wijzen. Ik heb uitgezocht dat we in ieder geval het water over moeten, dus daar beginnen we mee. Het is heerlijk stil op straat en in de stad is er voldoende licht, het duurt dan ook niet lang voor we de eerste pijl vinden, en de foto's genomen worden.
Eenmaal uit de stad is het echt pikdonker! Ik pak mijn hoofdlamp en zet hem op, dan blijkt dat het zo vochtig is dat de mist/dauwdruppels een wit scherm voor mijn ogen vormen, waardoor ik moeite heb om vooruit te kijken. Vergelijk het maar met in het donker met groot licht rijden als het hard sneeuwt, dan kijk je ook tegen zo'n muur aan.
Volgens ons is het een prachtige omgeving, het ruikt in ieder geval erg lekker, maar we zien er weinig van.

Rond half acht zijn we boven op de heuvels bij de kust en komt de zon op, een prachtig gezicht, we genieten er met volle teugen van. Het landschap doet een beetje aan als Wales, of Schotland denken. Met van die glooiende weien met halfhoge gemetselde stenen muren als afscheiding, in plaats van het oersaaie prikkeldraad.
Als we wat verder lopen komen we bij een hek waar op geschreven staat of we het weer willen sluiten, ik maak het open, loop erdoor en stoot vervolgens keihard mijn hoofd, de eigenaar had net boven de deur een extra stang gelast en die was niet zichtbaar toen de deur dicht was. Na een flinke vloek en even stilstaan ging het weer.

Op zoek naar een koffietent of bakkerij voor ontbijt, bleek alles dicht te zijn totdat we om 11 uur een tentje aan het strand zagen, die wel open was. Heerlijke koffie en rust, met prachtig uitzicht, zomaar voor ons geregeld. Sleef en ik hadden een heel gesprek over hoe soepeltjes alles verloopt, met de hele reis tot nu toe en alles wat we meemaken. Ook al is het lopen erg zwaar, toch lijkt het soepel te gaan.
Er schuift een hele groep Amerikanen het terras op, die pelgrimeren ook samen, maar op een iets andere manier. Met reisleider, de bagage wordt van hotel naar hotel gebracht en ze lopen stukjes van de Camino, en de rest reizen ze in een luxe touringcar. Zo denken/hopen/verwachten ze toch het leven van een pelgrim te ervaren.
Ik oordeel er niet over, maar het zet me wel aan tot gesprek met Sleef over de verschillende manier van pelgrimeren en dat het voor iedereen net zo zwaar KAN zijn, en net zo veel voldoening KAN geven. Later komen we ook fietsende pelgrims tegen, dat vinden we pas echt topsport!
Na de koffie lopen we langs de weg door en zie ik iets bewegen. Ik roep Sleef en zeg:" kijk een salamander". Blijkt het toch een ringslang te zijn als we goed kijken. Een kleintje weliswaar, ongeveer 15 centimeter. Even verderop moeten we volgens de pijlen naar links, maar als we dat doen, stopt er een auto en wenkt de bestuurder ons. Hij vertelt ons dat we beter rechtdoor kunnen lopen omdat linksaf een omweg is en weer op de rechtdoorweg uit komt. Ik bedank hem namens alle "lazy" pelgrims en we lopen rechtdoor. Hoe aardig van die meneer.

Ik ben erg blij met deze opmerking want voor mij wordt het zo langzaam aan ook topsport, ik begin meer en meer stuk te raken en heb rust nodig. Ik zweet als een otter, ben zeiknat. Ik drink me ongans om het bij te houden.
In Colunga kopen we in de supermarkt cola, sinaasappels en empenada's. Naast de kerk strijken we neer en genieten van een verlate lunch. Overigens hebben we ook al wat krentenbollen op. De stroopwafels en drop van mijn moeder bewaren we voor later.
Colunga is een mooie plaats maar er is geen Albergue te vinden, alleen maar hotels en dat wordt te kostbaar, dus lopen we verder. Wel zwaaien we nog even naar onze pelgrimerende Amerikanen die in de luxe reisbus voorbij komen.
Bij de kerk maak ik nog een foto van de schelp, in Spanje geeft de dichte kant van de schelp de richting naar Santiago aan, in Portugal juist de open kant van de schelp. Dat was vanmorgen wel even wennen, maar nu gaat het al vanzelf.

Wij moeten nog een kilometer of acht en inmiddels lopen we die in etappes van ongeveer 3 kilometer, ik ben helemaal stuk. Later zou blijken dat we wel erg veel hoogtemeters hebben gemaakt, kijk maar naar de bijgevoegde grafiek.
Na de tweede stop na Colunga, we hebben er dan ongeveer 25 km opzitten laat ik me in het gras vallen en blijf daar een twintigtal minuten liggen, hoe heerlijk voelt dat, even helemaal niets. Met mijn hoofd op mijn rugzak kan ik net de naderende andere wandelaars zien en begroeten, ze kijken toch wel jaloers naar ons!

Sleef heeft op maps.me gevonden dat onze Albergue nog 4,2 km lopen is, dat zijn dus nog twee rustpauzes!
Echter blijkt als we eenmaal weer lopen, er een Casa te zijn, na ongeveer 700 meter, we gaan er eens vragen wat het kost.
Eenmaal aangekomen, zet Sleef weer zijn speciale gezicht op en even later hebben we een kamer van €45,- voor €30,-, en dat is maar €3,- pp meer dan in een Albergue. We besluiten te blijven. Lekker douchen en de slaap van gisteren inhalen, zonder dat we morgenvroeg door een of ander gek wakker gemaakt worden.
Inmiddels, terwijl ik dit schrijf, heb ik mijn kleren gewassen, mezelf gedoucht en voel ik me een stuk beter. De eerste dagen op een Camino zijn altijd zwaar, en voor mij nu helemaal.
Nu voel ik me weer prima, en ik ga ervan uit dat ik morgen voldoende hersteld ben. Het was een mooie, fijne dag, ik heb genoten. Fijne avond.

Geschreven door Pelgrimbuis.reisblog