Gisteravond liepen we naar de kroeg om het verslag te versturen, maar ook daar geen WiFi! Dus ook geen drankje besteld. Op naar de supermercado, blijkt er ineens, geheel tussen de gasvelden verscholen, een gigantische supermarkt met gratis WiFi te liggen . Hier kopen we de drank en avondeten en ondertussen versturen we ons verslag. Het gaat heel traag, maar het lukt.
We sliepen met z'n vijfjes in het herberg, dus lekker rustig.
Vanmorgen om tien voor half negen vertrekken we, vol goede moed en we lopen prompt verkeerd. Na drie kilometer zijn we nog bij het begin. Vervolgens blijkt dat we niet in Luarca zaten maar in een voorstadje, dat betekent vandaag nog 2 kilometer extra, en de dagetappe is volgens internet 30 km, dus we zullen rond de 35 km lopen vandaag. Gelukkig hebben we goede zin, schijnt de zon en hebben we de wind in de rug.
Luarca blijkt een schitterend havenplaatsje te zijn, tegen twee heuvels gebouwd.
Als we de tweede heuvel op zijn geklommen halen we Martha weer in, zoals altijd is ze vrolijk en blij ons te zien. Terwijl we met haar staan te kletsen komen we een stel tegen, waarbij de vrouw haar kind achterop draagt. Het kind is een jaar, en ligt heerlijk te slapen. Het stel is in Irun begonnen! Erg knap, want niet alleen het kind moet mee, ook extra kleding, luiers en ga zo maar door. Wel erg gaaf, dat je in je eerste levensjaar een Compostela krijgt!
We zeggen à tout à l'heure tegen Martha en vliegen er weer vandoor.
Na 8 km gaan we ontbijten, we hebben een heel bruin brood en jam bij ons voor vandaag, en dan nog wat cola!
Terwijl we op onze boterhammen zitten te kauwen, komt er een Spanjaard voorbij die de Camino op zijn navigatie loopt. Iedere 50 m kijkt hij op zijn Garmin, zo kan het ook.
Wij genieten van het zoeken naar pijlen, schelpen, borden, en andere leuke manieren om ons de weg te wijzen
De eerste grotere plaats die we tegenkomen is Villapedre, voor we daar zijn moeten we een berg op, en weer het dal in.
Net voor we de berg opgaan maken we een foto van een kerkje en dan komt er een Duits stel voorbij waarbij de man een zelfgemaakt karretje voorttrekt. We zijn gelijk nieuwsgierig want we hebben allebei net het boek Camino gelezen, dat gaat over een producent van deze karretjes. De schrijvers van het boek zijn dezelfde als de schrijvers van het rosie project. Ik heb beide boeken met heel veel plezier gelezen.

In Villapedre lopen we tegen de kroeg aan, buiten zitten allemaal Duitse pelgrims. Het stel met het karretje en twee jonge Duitse meiden. We gaan er tussenin zitten.
De karreman spreekt Nederlands en we hebben het over de kar. Ze hebben twee rugzakken en een kar met nog meer spullen bij zich. Ik vraag of zijn vrouw zoveel kleding mee wilde nemen, maar krijg daar geen duidelijk antwoord op. Hoe meer ruimte hoe meer spullen denk ik bij mezelf.

De jonge Duitse meiden komen uit Kevelaer, en we hebben een gezellig gesprek over het pelgrimeren en de kleine ongemakken. Blaren, pijntjes en ga zo maar door.
Na een twintig minuten trekken we de schoenen weer aan en gaat het verder. De volgende grote stad is Navia, en tussendoor lunchen we de rest van het brood op. De weg gaat de hele dag zo'n beetje tussen de mais velden door, af en toe een bospad maar meestal verhard wegdek. Dat maakt dat de snelheid erin blijft zitten.
Na 24 km staan we aan de rivier van het stadje Navia en daar ontmoeten we Martin en Sandra weer. Die hadden we in Peón voor het laatst gezien. We kletsen even bij en dan gaan we op zoek naar een grote koude cola. We krijgen er lekkere zoute nootjes bij en rusten heerlijk uit.
Dan is het tijd voor de laatste loodjes en zoals altijd het zwaarst. We lopen gelijk op met de karrefamilie en het gezin met kind, dus we hebben genoeg te zien.het kindje zit nu achterop bij papa en de rugzak bij mama.
Eindelijk na 35 km komen we aan bij de herberg, douchen, uitrusten, inschrijven en dan op zoek naar eten. We hebben veel geklommen en gedaald en dat is te voelen.
Allebei hebben we wat last van de heupen.
Mijn rib gaat prima, gewoon alles aan de rugzak straktrekken.
Verder beginnen er ontstekingen in mijn rechterhand, hoop dat het niet doorzet. Knieën en voeten geven ook aan rust te willen, maar dat zal morgen beter zijn.
In mijn hoofd gaat het super, ik voel me goed. Heb vandaag veel aan Daan gedacht, die ik heel erg mis nu.
Ook mis ik Floor en Eline, hoe gaaf deze Camino ook is. Ik bel ze wel iedere paar dagen, even hun stem horen.
We zitten morgen op de helft van de Camino, en we zitten echt in de pelgrimmodus. Opstaan, inpakken, vertrekken om niet meer terug te komen, het onbekende tegemoet. Erop vertrouwend dat er eten en een bed voor ons zal klaarstaan, daar waar we het nodig hebben.
Tot morgen.

Geschreven door Pelgrimbuis.reisblog