Gisteravond gingen Sleef en ik rond acht uur nog even op bed muziek luisteren via de iPod om wat te rusten, en vanmorgen om zes uur werd ik weer wakker. Gedurende de nacht heb ik schijnbaar dekens gepakt en de iPod weggelegd.
Rustig aan opstaan, tanden poetsen, ontbijten en alles weer in de rugzak. Ik voel overal pijntjes en hoop dat ik die ergens in de eerste kilometer achter me kan laten.
Diezelfde eerste kilometer gebruiken we om weer op de "camino de Costa" te komen zodat we onze tocht kunnen vervolgen. Ik heb erg veel last van mijn longen, krijg bijna geen lucht en blaf zo hard dat de herdershonden, die je hier veel ziet, jaloers naar me kijken.
Zodra de temperatuur wat stijgt wordt mijn geblaf minder, geen idee hoe dat komt.
Na een uur is het tijd voor ons fruithapje, een sinaasappel, die heerlijk smaakt.
Terwijl we daarna doorlopen naar Vila do Conde, ben ik erg veel met Daan bezig, ik mis mijn mannetje. En zijn instelling dat iedereen goed is zoals hij/zij is. En neem van mij aan dat we veel (aparte) mensen tegenkomen. Ik omarm ze allemaal!
Regelmatig horen we weer heel respectvol "Buen Camino" en dat geeft mij kracht, veel kracht.
Nadat we dwars door Vila do Conde zijn gelopen lunchen we op de boulevard van Póvoa Varzim. We spreken nog steeds geen Portugees, maar het meisje (ik schat dat ze 15 is) dat ons bedient vertaald het in het engels en we krijgen gezonde tosti's met vers gerookte zalm, kaas en sla. We hebben dan al 17 kilometer gelopen en nemen een uurtje vrij. De zon wordt heter en heter, het is echt warm.
We willen na de pauze nog een kilometer of zeven lopen tot Agucadoura en daar een slaapplaats zoeken. Ik heb veel last van mijn voeten, vooral de tenen zijn gevoelig, ik denk dat ik weer op mijn nagels loop. In tegenstelling tot gisteren voelt de rugzak heel goed aan, ik denk dat hij beter afgesteld staat.
Ter afleiding komen we nog een prachtige leguaan, of salamander of zoiets tegen, die als volleerd fotomodel blijft zitten voor ons.
Bij Agucadoura vinden we geen slaapplaats en Sleef vraagt aan een paar stoere surferdudes of we ergens kunnen slapen, ze wijzen ons een weg naar een camping, nog 2 kilometer! Dat gaat me lukken, maar als we bijna zo ver zijn, geen camping maar wel een Portugees. We zitten op de goede weg en hoeven nog maar 2 kilometer! Kleine tegenvaller, ik ben er eigenlijk wel klaar mee voor vandaag!
Eindelijk na een stuk langs de openbare weg verschijnt het bord Orbitur Rio Alto 200 meter. Met mijn tong tussen mijn schoenen loop ik deze laatste meters en krijgen we een tweepersoons huisje voor €16,- inclusief douche!
Nu na het douchen en een cola voel ik me weer een stuk beter, het was een prachtige tocht. 28,5 kilometer vandaag!

Geschreven door Pelgrimbuis.reisblog