Morgen is het zover, dan vliegen we als het goed is naar Spanje! Ik schrijf als het goed is , want ik krijg zojuist een mailtje van Ryanair dat de piloten in Duitsland wellicht morgen gaan staken! Wij vliegen vanaf Flughafen Weeze, een klein vliegveld net over de grens en op 20 autominuten van mijn huis. Het is van oorsprong een vliegveld van de Britse Royal Air Force, en nadat die vertrokken zijn is het door Nederlandse investeerders opgekocht en omgebouwd tot vliegveld voor de goedkope aanbieders. Ideaal voor ons dus, tenzij ze gaan staken. We wachten het af.

Vanmorgen heb ik mijn inpaklijst uitgedraaid en de rugzak opnieuw ingepakt volgens de lijst. Wat neem ik allemaal mee? Om zo licht mogelijk te reizen, nemen we zo weinig mogelijk mee. Ik heb een serie foto's gemaakt waarop een en ander te zien is en ik zal erbij zetten wat het is.
Wat niet op de foto's staat is mijn nieuwe rugzak Poncho. Afgelopen donderdag kom ik op het idee om in een enorme plensbui mijn regenkleding uit te testen. En dat was maar goed ook, want na 50 meter was ik al zeiknat. De regen liep zo door de jas heen. Ik ben daarop naar een outdoorzaak in Nijmegen gegaan en daar vertelde ze me dat de regenjas de druk van de rugzak niet aankon en daarom lekt. Het advies is een andere jas te kopen. Prijzen vanaf € 250,- voor een rugzakbestendige jas zie ik niet zitten en dus is het alternatief een poncho, waar de rugzak ook onder past. Hier moet ik een paar dagen over nadenken, want ik heb een enorme hekel aan lopen met een poncho, zeker als het waait! Vanmorgen toch maar zo'n ding gehaald, omdat ik ook graag droog wil blijven als het regent.

Ik ben ook nog even langs mijn huisarts gegaan om mijn medicijnlijst door te nemen en te kijken of ik voldoende heb voor onderweg. Ik heb voor de zekerheid nog een antibiotica kuur meegekregen, omdat ik zeer regelmatig last van bronchitis en urineweginfecties heb en dan is een kuur noodzakelijk. Tevens heb ik haargevraag of ik haar in nood mag bellen, net zoals op de vorige Camino. Gelukkig is dat geen enkel probleem en met een gerust hart ga ik weer weg.

Afgelopen twee weken had ik erge last van mijn onderbenen en de aanhechtingen in mijn knieholtes. Naast mijn dagelijkse portie Magnesium Forte heb ik ook 2 keer in de week bij de masseuse op de bank gelegen en na de laatste behandeling van gisteren voelt het een stuk rustiger, ik geloof dat het nu gaat lukken!

Over geloof gesproken, al vanaf het begin van het jaar komt er steeds een gedachte in me op dat ik een rozenkrans moet meenemen. Ik heb geen enkel idee waar het vandaan komt en wat ik er mee moet of wat de betekenis hiervan voor mij is, maar het bleef maar in me opkomen. Ik had het er met mijn moeder over en ze vertelde me dat ze de rozenkrans van mijn vader nog steeds had. Hij heeft deze als kleine jongen van zijn ouders gekregen en tot zijn ongeveer 22e levensjaar dag en nacht gedragen. Ik mag hem meenemen van mijn moeder en vol trots stop ik hem in de rugzak. Wie weet wat het gaat brengen.

Handschoenen neem ik mee voor de ochtenden en avonden, ik heb nogal snel last van dode vingers door mijn ziekte en dan heb ik extra warmte nodig.

Over ziekte gesproken, dit jaar heb ik 25 jaar SLE! (Systemische Lupus Erythemathosus, een chronische ontstekingsziekte). In de beginjaren tot 2001 deed ik net of er niets aan de hand was, totdat ik een nier- darm- en longontsteking tegelijkertijd kreeg, toen kon ik het niet meer ontkennen. Gevolg was dat ik in de WAO terechtkwam en niet meer meetelde in het leven. Althans dat dacht ik, want inmiddels weet ik beter. Ik kan en mag zorgen voor iedereen die me lief is (Als het goed met me gaat). Ik mag loslaten als het niet goed met me gaat. En na twee jaar in een rolstoel ga ik morgen weer beginnen aan een tocht van 500 km, hoe mooi kan het leven zijn?
Doordat ik een ziekte heb, kon ik onder andere meegaan op kamp op de basisschool, mocht ik 9 jaar stamgroepouder zijn en kon ik veel vrijwilligerswerk doen, waar ik anders nooit tijd voor zou hebben gehad. Ik mocht voor de kinderen zorgen en heb zodoende maximaal van Daan en Eline kunnen genieten. Daarnaast heb ik mezelf kunnen ontwikkelen tot wie ik nu ben. Ik hoef niet in de file te staan, op weg naar mijn werk, ik mag genieten van al het moois dat de natuur ons te bieden heeft. Zoveel mooie diepgaande gesprekken heb ik de afgelopen jaren met bekenden en onbekenden mogen voeren. Vroeger zou ik voor dit alles geen tijd gehad hebben, altijd druk met "scoren". Targets halen en de aandeelhouders tevreden houden, waarvoor eigenlijk? Ik LEEF nu veel meer dan ik ooit gedaan heb, en dat dankzij de ziekte. Altijd pijn hebben en beperkingen zijn niet leuk, maar die kun je een plaats geven, ik kijk naar wat ik wel kan en wat er wel is, en dat blijkt iedere keer weer meer te zijn dan verwacht. "Carpe Diem" was de lijfspreuk van mijn vader, en dat is wat ik doe!

Inmiddels krijg ik steeds meer berichten dat de vlucht morgen niet zou vertrekken, dus ik ga proberen de vlucht om te boeken naar Brussel. We willen toch proberen morgen in ieder geval in Santander te arriveren.

Als je reageert op mijn blog, dan heb ik niet de mogelijkheid om daar weer op te reageren, maar weet dat elke reactie met veel plezier gelezen wordt, door mij en door Sleef. Mocht je zijn blog ook willen lezen, zoek dan even op hanssleven op de site van pindat.com, dan kom je bij hem, en kun je jezelf aanmelden. Hij heet jullie van harte welkom.

Geschreven door Pelgrimbuis.reisblog